Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bahar
Hâlâ şaşkınlıkla salonun ortasında dururken az önce olanları idrak etmeye çalışıyordum. Az önce Yavuz bana evlenme teklif etmişti. Resmen Sarı Komutan bana benimle evlen demişti. Kalbim yerinden çıkacak kadar hızlı atarken kendimi sakinleştirmeye çalıştım.
Tamam bana evlenme teklifi etmişti ama sırf burada kalayım diyeydi. İşin bu tarafı bana daha garip gelmişti. Bir yıl önce beni buradan göndermeye çalışan adam şimdi ben burada kalayım diye benimle evlenmek istiyordu.
Geçen seneki ben olsam şuan heyecandan durduğum yerde duramazdım. Ama şimdi durum farklıydı. Yavuz bunu sırf benim için yaptığının bilincindeydim. Beni bir yıl önce o bankta reddetmişti. Kalbim kırılsa bile ona hak vermiştim. Nişanlısını toprağa vereli ne kadar olmuştu ki.. Ama bir bakışı bir sözü ile içimdeki küçük kız çocuğu yine umutlanıyordu. Yine aynı şey olmuştu. Kendime ne kadar söz versem de onun çekiminden gene kurtulamamıştım.
Bir yıl aramamıştı. Ne bir haber vermişti ne de bir kere gelmişti. Ne umutlarla beklemiştim oysaki. O bankta bana önce bütün kapıları kapatırken tam gitmek üzere iken bir gece ansızın gelebilirim demişti. Ama gelmemişti. Zaten bana verdiği hangi sözünü yerine getirmişti ki..? Ne makilerin orada buluşmuştuk ne de bir hatıra niyetine kitap hediye etmişti.
Bunlara rağmen beklemiştim. Umutsuzca ama bir o kadar da umut dolu.. Mavi gözlerini görmek için beklemiştim. Ona benim gibi bir kız seni beklemez desem bile beklemiştim. Ama gelmemişti. Sonra onu bir yıl sonra taburda görmüştüm. Kalbim koş yanına desede dinlemedim onu. Çünkü ben kalbimi dinlemeyi o bankta bırakmıştım. Ne kadar bıraktığım muallâktı gerçi. Şaşırmamıştım onu gördüğümde. Nazlı sağolsun arayıp hemen vermişti müjdeli haberi.
Ve kampa gelişi.. Hiç beklemediğim anda ansızın gelmişti. Belki gece değildi ama beklenmedikti. Karşılaşacağımızı biliyordum ama onun bana gelmesini beklememiştim. Fakat daha önce görmediğim bir Yavuz vardı karşımda. Sanki yaraları sarılmış, iyileşmiş bir Yavuz. Kırgınlığımı belli edip mesafemi korusam da bir sözü ile gene yıkmıştı duvarlarımı.
Gece geldiğinde ise gene farklıydı. Bana her fırsatta git diyen adam bu sefer gözleri ile sanki gitme diyordu. Aramızda kırgınlık vardı evet. Ama ben onun gökyüzü gibi masmavi gözlerini gördüğümde ne kadar kızgın veya kırgın kalabilirdim ki ona?
Ve az önce bana evlenme teklif etmişti. Ne kadar bu evliliğin gerçek olmayacağını bilsemde içimdeki o sevgiye muhtaç kız çocuğu heyecanlanıyordu. Onunla, bir sene önce beni sevmesini istediğim, bir şans istediğim adam ile evlenecektim.
Ama hiç bir şey değişmeyecekti. O beni sevmeyecekti. Ben kalbimde onun aşkını günden güne büyütsem de o beni sevemeyecekti. Belki de bu evlilik doğru değildi. Daha fazla canım acımaz mıydı? Aşık olduğum adam ile evli olmama rağmen asla onun sevdiği kadın, karısı olmayacaktım.
