BAĞCIK

BÖLÜM 4: EDİZ IS COMING...

"Aylin sen de benim gördüğümü görüyor musun?"
"E-evet"
"İyi. Kaç o zaman."
Bir kamyon şoförü edasıyla yanlaya yanlaya okul koridorlarında depar attığım doğrudur.
"Ama anladım Aylin. Ben bu kızla konuşacağım. Yeter."
Aylin'den de gazı aldıktan sonra dayı dayı Selin'in yanına gittim. Gittim de matruşka gibi birden çoğaldı bunlar. Öldürücü bakışlar.
"Selin, Emir'e olan takıntın umrumda değil. Kendini ne sanıyorsun o da pek umrumda değil. Bana bulaşma yeter. Ta-mam?"

Ondan sonrasını hatırlamıyorum zaten. Gözümü açtığımda başımda annem ve Aysel Teyze vardı. Ama başım nasıl ağrıyor... Yanlarında tüp falan mı taşıyor bunlar anlamadım ki. Keşke Kamyoncular Derneği'ne falan üye olsaydım. Arkamda birileri olurdu en azından.
"Kızım, elma yanaklı kızım benim iyi misin kuzum?"
"Hazal kim yaptı bunu sana güzelim?"

Şu anlık susma hakkımı kullanacağım. Selin'i disipline yollatmak pek yeterli olmayacaktı. Şimdilik salağa yatacağım.
"Hazal mı? Hazal kim? Neredeyim ben? Anneeeğ..."
"Kafayı yedi ayol. Gel kızım gel. Eve gidiyoruz. Doktora mı gitsek acaba?"
"Nurseli kusura bakmayın canım. Ben bulacağım kim olduğunu. Onlarca kamera var bu okulda sonuçta. Hazal biraz dinlensin."
Sağa sola yalpalanarak kendimi arabaya attım. Dikiz aynasına baktığımda alt dudağımın patladığını gördüm. Gözlerimi kapatıp kendimi uykunun kollarına bıraktım. Malum yorulmuştum.

Annemin beni taşımaya çalışmasıyla uyandım. Anneciğim boyun kadar varı ben ya.
"Ben inerim annecik. Bacağımı kırmadılar ya..."
Sağ ayağımı arabadan dışarı attığım anda bi' sızlama hissettim. Bunlar cidden bacağımı falan kırmış olmasınlar?
"Bas kızım bas, korkma."
Kırmamışlar.

Yatağa uzanmış laptoptan dizi izlerken zilin çaldığını duydum. Hemen kapının önünü gören pencereden dışarı baktım. Gelen Ediz'di.
"Ediiiiiz!"

Merdivenin son üç basamağından Ediz'in kucağına atladım. E tabi çocuk taşıyamadı beni, yere yapıştık.
"Hazal kızım sakin ol. Devirdin çocuğu!"
"Alışkınım ben Nurseli Teyze."
Ediz kalktı ve beni de yerden kaldırdı.
"Biz odadayız gönlümün efendisi."
Ediz'in elinden tutup odama çıkardım.
"Çok özledim seni." dedim gözlerimin dolduğunu saklamaya çalışırken.
"Ben de seni çok özledim...de, dudağına ne oldu senin?"
Lisede kız kavgası çıktı diyemezdim herhalde en yakın arkadaşıma!
"Kavgaya mı karıştın?" dedi dudağıma bakarken.
"Bi' yanlış anlaşılma olmuş. Arada ben de kaynadım, kim vurduya gittim yani..."
"Öyle olsun bakalım... Bu arada iki gün önce Nurseli Teyze ile konuştuk. Annemi arayıp sizin okula gelmem için ikna edecekti."
"Eee? Eee?"
Yüzündeki küçük tebessüm kaybolmuştu.
"Eeesi..."
"Kurtulamadın benden Hazal Hanım."
Gülüşü tekrar çiçek açmıştı.
Hemen boynuna sarıldım. Sonunda hayatımda güzel bir şey olmuştu. Artık dostum hep yanımda olacaktı. Aslında lise tercihlerini yaparken aynı yerleri yazmıştık ama ben düşük puan alınca yollarımız ayrılmıştı. Ediz'in annesi de doğal olarak çocuğunun en iyi okula gitmesini istiyordu. Ama benim annemin deliğinden çıkaramayacağı yılan yoktur neyse ki.
"Kim yaptı bunu sana?" dedi gayet ciddi bir şekilde.
"Valla gelip ilk günden disipline gitmeni istemiyorum Ediz. Hem ben de bilmiyorum. Kalabalıklardı."
Gözlerini kısıp gülümsedi. Ona hep gözlerini kısıp gülümsediğinde sevimli olduğunu söylediğim için sık sık bu hareketi yapardı.
"Beni cebren ve hileyle kandıramazsınız Ediz Bey." deyip gıdıklamaya başladım onu. Gülüşü adeta bana huzur veriyordu. Onun mutluluğu benim mutluluğum demekti.
Açık kalan laptopumdan Facebook bildirim sesiyle ikimiz de doğrulduk. Ediz yüzünde kocaman gülümsemesiyle ekrana bakıyordu. Hemen gidip gelen bildirimde baktım. Arkadaşlık isteği... Emir ise Ediz bunu fena kıskanırdı ve aramda o züppeyle bir şeyler olduğunu sanardı. Hemen izlediğim diziyi açtım.
"Dur bakalım Hazelnut. Gir Facebook'a."
Hasss...
Tık.
"Girdim."
"Arkadaşlık isteği gelmiş. Bakmayacak mısın?"
Bakmayacağım dersem daha çok şüphelenecekti. Mecbur açtım.
Tık.
Emir BALCI.
"Emir BALCI kim?"
"Bilmem. Reddet."
Tık.
"Eee Ediz'im. Okul forman hazır mı?"