Kamila wraca po dwóch latach od swojej śmierci. Zmartwychwstanie? Niekoniecznie. Jej oprawcy niespodziewają się iż wróci w momencie, który najmniej im odpowiada. Jak zareaguje Tae gdy poraz drugi jego narzeczona ginie? Czy człowiek może się zmienić...
Patrzyłem na to co się dzieje. Kamila szarpie się z Hobim z bronią a ja stoje jak ten ćwok. Nagle słyszę strzał podskakuje. Hoseok pada, a ja podchodzę bliżej nagle Kamila upada w swojej pięknej sukni ślubnej na kolana. Jej ręce wiszą wzdłuż tułowia. Nagle widzę jak jedną dłoń dociska do brzucha a potem na nią patrzy jest we krwi. Podbiegam. Wtedy chłopak podnosi się i patrzy z przerażeniem na broń którą ściska w dłoni a potem na Kamile. Czy ona właśnie się do niego uśmiecha? - W porządku Hobi nic się nie stało- patrze na nią z niedowierzaniem. A potem czas zwalnia. Namjoon i JK dopadają do Hobiego zabierając mu broń. On najwidoczniej nadal jest w szoku bo w ogóle nie reaguję. - Kamila!!- krzyczę i nie wierze. - Nie żartuj znowu. To nie śmieszne. - upadam na kolana obok niej i patrzę w dół widzę na czerwoną plamę która barwi śnieżnobiałą suknie na szkarłatny kolor. I wtedy czas wraca na swoje miejsce. Dociskam ranę, na której leży jej ręka. - W porządku TaeTae to nie boli - szepcze ale widzę jak łzy spływają po jej policzkach. - Zaraz zabiorę Cię do szpitala. Wszystko będzie dobrze - biorę ją na ręce i widzę jak podjeżdża czarne BMW z którego wysiada Yoongi, Jin i Kira. Biegnę w ich kierunku i błagam o pomoc którą natychmiast dostaję. Wsiadam pierwszy. A Chłopaki układają ją z tyłu jej głowa leży na moich kolanach a ja uciskam ranę z której nadal wypływa krew. - Pobrudziłam suknie - jęczy i marszczy brwi. - Nic się nie stało. Kupimy nową. - Nie tak miał wyglądać ten dzień Tae. - Wiem kochanie powinienem był powiedzieć ci o telefonie od Hoseoka. - Powinieneś był - szepneła i widziałem jak jej powieki powoli opadają. - Ej ej ale nie zasypiaj. - Jestem zmęczona. - Wiem maleńka ale jeszcze nie zasypiaj. Jeszcze chwilę. - spojrzałem przez okno. - Czuje się jak uciekająca panna młoda. Ja w sukni ślubnej ty w zwykłych jeansach i koszulce. - roześmiałam się delikatnie ale po chwili wykrzywiła twarz w grymasie bólu. - Wytrzymaj jeszcze chwilę - szepnąłem i zacząłem gładzić jej włosy. - Może rzadko to okazuje, ale naprawdę jestem szczęśliwa Taehyung. Cieszę się że mam ciebie i Hana. Zaopiekujesz się nim prawda. - Nie Kam my się nim zaopiekujemy. Zostawimy to całe gówno i wyjedziemy, uciekniemy stąd. Na zawsze. - Dobrze Taehyung. - zobaczyłem jak zamyka oczy. - Już prawie jesteśmy jeszcze chwila.- odezwał się Jin patrząc na nas we wstecznym lusterku. Chwilę później dojechaliśmy pod szpital. Wyjąłem nieprzytomna Kamile z samochodu i pobiegłem do środka blagając o pomoc kogokolwiek. Ktoś ją odemnie zabrał i przełożył na łóżko biegałem za nimi. - Musi pan tu zostać - zatrzymała mnie pielęgniarka kiedy wbiegli przez jedne drzwi a potem drugie. Upadłem na kolana zanosząc się płaczem. Przy Kamili się powstrzymywałem ale teraz dałem upust emocjom. - TaeTae. Wszystko będzie dobrze zobaczysz - Yoongi kucnął obok mnie poklepał po ramieniu. - Będzie dobrze - powtórzył. *** Godziny mijały a ja nadal nic nie wiedziałem o stanie Kamili. Lekarze i pielęgniarki biegali w tą i spowrotem nic mi nie mówiąc, a ja umierałem od środka. Wtedy wyszło trzech lekarzy dyskutując zawzięcie. Zerwałem się na równe nogi. Widząc nas podeszli. - Panowie z rodziny? - Ja jestem jej narzeczonym mieliśmy się dziś pobrać. - lekarz tylko potrząsnął głową. - No cóż pańska narzeczona straciła dużo krwi więc musieliśmy jej ją przetoczyć. Kula trafiła w śledzione, powodując obfite krwawienie. Drasneła również aortę brzuszną. Niestety śledzione musieliśmy usunąć. W tej chwili również wprowadziliśmy pańską narzeczoną w śpiączkę farmakologiczną. Ta noc będzie decydująca. Cały czas będziemy ją monitorować. Narazie leży na OIOM- ie. - Cz..czy będę mógł wejść do niej na chwilę. - lekarz zastanowił się i skinął głową. - Ale tylko na chwilę. Pacjentka musi odpoczywać. - podziekowałem a lekarz zawołał pielęgniarkę która pomogła mi się ubrać w specjalne ubranie i wszedłem. Patrzyłem na bladą twarz Kamili. Ta rurka w jej ustach wyglądała strasznie. Podpięta do tych wszystkich maszyn. Które co chwilę pikały. Do oczu napłyneły mi kolejna fala łez. Usiadłem na małym stołeczku i chwyciłem ją za tą malutką zimną dłoń. - Przysięgam ci Sofia że nigdy już nie pozwolę Cię skrzywdzić. Przysięga. Proszę Cię nie zostawiaj mnie i Hana. On Cię potrzebuje tak samo jak ja. Obaj bardzo Cię kochamy. Podniosłem delikatnie jej dłoń do ust i pocałowałam. - Wtedy nagle jedna z aparatur zaczęła piszczeć a potem kolejne. Pielęgniarka zaczęła coś krzyczeć ale ja już tego nie słyszałem, bo ktoś wypchnął mnie za salę. Patrzyłem przez szybę jak jej ciało co i rusz podskakuje pod wpływem defibrylatora. - Nie zostawiaj mnie Kam!!!! Słyszysz!!!! Zostań!!!! Ja Cię potrzebuje i Han też!!! - uderzałem pięścią w drzwi. Patrząc na to jak ją ratują chciałem zamienić się z nią na miejsca. To ja powinienen był tam leżeć nie ona.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
