Sick Of Love

Deel 1 || De Ruzie

Rutger p.o.v.
Zuchtend komt Thomas de woonkamer binnen lopen. "Rut, waarom doe je nooit eens een keer wat ik van je vraag?" Ik kijk hem aan. "Wat bedoel je?" "Ik had je gevraagd de was uit de droger te halen, weet je nog? Nu is alles verkreukt! We gaan morgen al op vakantie he? Ga jij strijken? Nee tuurlijk niet, dat kan ik weer doen." Ik zucht en sta op. "Wat ga je doen?" "De was uit de droger halen." "Nu pas?" Ik draai me om. "Ik kan het ook niet doen hoor." "Het gaat er niet om of je het doet, het gaat erom dat ik altijd alles 100 keer tegen je moet zeggen voordat je het doet! Waarom heb je het niet gewoon gelijk gedaan toen ik het vroeg?" Ik zucht, ik vind het zo irritant dat Thomas altijd zo boos kan worden om dit soort kleine dingetjes. "Doe nou eens een keer rustig, ik ga het al doen." zeg ik en ik wil me omdraaien om naar het washok te lopen, maar Thomas houdt me tegen. "Nee, je vlucht nu weer voor je problemen. Dat doe je ook altijd, als we ruzie hebben ga je altijd weg." "Wat? Dat is helemaal niet waar! Jij bent juist degene die altijd helemaal gaat schreeuwen om dit soort kleine dingetjes, als je gewoon rustig naar me toe was gekomen en had gezegd Rut, wil jij nog even de was uit de droger halen want ik zie dat je dat niet gedaan hebt, dan had ik het meteen gedaan en was er niks aan de hand geweest, maar nee hoor jij moet weer zo nodig gaan schreeuwen en een ruzie veroorzaken, de avond voordat we op vakantie gaan notabene!" Thomas kijkt me boos aan. "Ja hoor, schuif maar weer alle schuld op mij af. Dit ligt gewoon volledig aan jou, jij bent gewoon super vergeetachtig en dat is echt heel irritant. Doe er eens wat aan joh!" "Ga zelf ook eens wat doen aan al jouw problemen dan, dan ben je namelijk nog wel even bezig." Lekker hard weer, maar ik ben echt boos nu. "Weet je, ga gewoon... au!" Ik kijk om naar Thomas en zie dat hij naar zijn been grijpt. Ik blijf even op afstand staan. "Au au au au..." "Gaat het..?" vraag ik voorzichtig. Thomas schudt zijn hoofd en kijkt me even aan. Ik schrik van de blik in zijn ogen, hij heeft echt heel veel pijn. Alle boosheid verdwijnt meteen en ik ren op hem af. "Kan je lopen?" "Nee... Au!" Ik leg mijn ene arm onder Thomas zijn knieën en mijn andere arm onder zijn rug en dan til ik hem op. Ik leg hem op de bank neer. Thomas grijpt meteen weer naar zijn been en kreunt het uit van de pijn. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen. "Wil je naar het ziekenhuis?" vraag ik hem. "Denk je dat dat nodig is?" Hij kijkt me aan. Zijn ogen staan vol tranen van de pijn. Ik zucht even. "Dat weet ik niet, jij voelt hoe erg de pijn is." Ik zie dat hij twijfelt. Hij is even stil. "Ik blijf nog even hier. Als het erger wordt kunnen we altijd nog gaan." Ik knik. "Hoe is de pijn nu?" "Het is nu alleen heel erg aan het bonken en steken, net leek het echt alsof iemand mijn been eraf aan het zagen was." Ik streel zachtjes door zijn haar. Ineens schiet Thomas weer naar zijn been. "Auuuu au au au..." Ik pak hem weer beet en til hem op. "Zo is het genoeg geweest, we gaan naar het ziekenhuis." Ik loop richting de voordeur. "Wacht even..." zegt Thomas zacht. Ik kijk hem aan. "Voordat we gaan wil ik nog even sorry zeggen, voor onze ruzie net. Ik had niet zo boos moeten worden, ik was gewoon chagrijnig en dat reageerde ik op jou af, sorry daarvoor." Ik glimlach naar hem. "Dat zit al goed, vergeet het maar." Ik loop met Thomas in mijn armen naar de lift, op naar het ziekenhuis. Als er maar niks ernstigs aan de hand is....