Sick Of Love

Deel 13 || Nog Meer Pijn

Thomas p.o.v.
Ik word wakker van een hele harde steek in mijn been. Ik schiet er naar toe. Dit doet zo veel pijn, volgens mij heb ik weer zo'n aanval. Maar het is veel erger dan vorige week. Ik kijk naast me, maar Rutger ligt er niet. Het is ook licht buiten dus het zal wel gewoon dag zijn. Dat is waar ook, ik was heel moe van die chemokuur dus was even op bed gaan liggen. Ik voel weer een paar hele harde steken. Ik knijp heel hard in mijn been. Ik voel al een traan over mijn wang rollen. Ik heb Rutger nodig. Ik probeer de pijn heel even te onderdrukken zodat ik hem kan roepen zonder het uit te schreeuwen van de pijn. "Rutger!!" Ik schrik van mijn eigen stem, hij klinkt zo wanhopig. Ik krijg weer een steek en kreun van de pijn. Rutger komt de slaapkamer binnenrennen. "Heb je weer een aanval?" vraagt hij bezorgd. Ik knik pijnlijk terwijl ik mijn been fijnknijp. Rutger pakt mijn handen. "Nee." zeg ik huilend. Ik weet wat hij wilt doen. Hij negeert me en trekt zachtjes aan mijn handen. Ik druk ze stevig tegen mijn been aan. Ik weet dat Rutger dit uiteindelijk toch wel gaat winnen van me, maar ik probeer het toch. "Waarom doe je dit?" vraag ik boos. "Thomas, je maakt het zo alleen maar erger! Weet je niet meer wat die dokter die avond zei? Beweging kan de pijn beïnvloeden!" "Ja, dat was dezelfde dokter als die me 's avonds met een tumor in mijn been naar huis liet gaan, weet je nog?!" Rutger zucht. "Thomas, ik wil je alleen maar helpen. Denk je dat ik het leuk vind dat je ziek bent? En je mag nu boos op me worden, dat heb ik liever dan dat je pijn hebt." zegt hij en hij trekt hard aan mijn handen waardoor ze losschieten van mijn been. Ik weet dat hij dit goed bedoelt, maar hij voelt niet hoeveel pijn dit doet. Ik merk ineens hoe hard ik aan het huilen ben. Ik krijg ineens weer hele harde steken. Ik probeer mijn handen uit die van Rutger te trekken maar hij is te sterk. Ik schreeuw het uit van de pijn. "Je mag mij wel knijpen, als dat helpt..." zegt Rutger zachtjes. Ik schud mijn hoofd. "Ik wil je geen pijn doen." "Dat doe je niet, doe het maar gewoon." Ik kijk hem aan en zie dat hij het meent. Ik knijp zachtjes in zijn handen, maar dan krijg ik weer een steek en kan ik mezelf niet meer beheersen. Ik knijp zijn handen helemaal fijn. Ik begin ook weer harder te huilen. "De steken komen hoger." zeg ik zachtjes. "Eerst zaten ze alleen in mijn onderbeen, nu ook bij mijn knie." Rutger kijkt me bang aan. Ik weet wat hij denkt. "Niet aan denken Rut..." Weer een steek. "AU!" Ik begin weer te knijpen in Rutger's handen. Ik hoop niet dat ik hem veel pijn doe. Ook al weet ik dat ik dat sowieso wel doe. Mentaal. Door ziek te zijn. Kut been. Ik kijk Rutger aan. "Deze steek was in mijn bovenbeen..." Hij kijkt nog banger nu. Zijn blik maakt mij ook een beetje bang... Weer een paar harde steken in mijn bovenbeen en rondom mijn knie. Ik knijp keihard in Rutger's handen en begin weer te huilen. "Ja, nu is het genoeg geweest." Rutger staat op en loopt de slaapkamer uit. Hij komt terug met mijn krukken. "We gaan naar het ziekenhuis."