Sick Of Love

Deel 12 || De Chemokuur

Rutger p.o.v.
Thomas zit in de stoel waar de chemokuur gaat gebeuren. Ik mag er gelukkig bij blijven. De dokter zei dat het ongeveer een kwartiertje zou duren dus dat valt wel mee. Thomas heeft een slangetje in zijn hand gekregen, en zijn andere hand houd ik vast. Hij blijft kijken naar het slangetje. Ik knijp zachtjes in zijn hand. Hij kijkt me aan en glimlacht zwakjes. "Niet bang zijn." zeg ik zacht. "Ik word al bang van dat slangetje in mijn hand." zegt hij zacht terug. Ik moet denken aan het lied Slangen van Famke Louise - geen idee waarom - en moet daarom lachen. "Dat is niet grappig!" zegt Thomas. "Nee, weet ik, maar omdat jij slangetje zei moest ik denken aan dat lied van Famke Louise en daarom moest ik lachen, sorry." Thomas moet nu ook lachen. Ik ben blij dat hij eindelijk weer lacht. De dokter komt aanlopen en sluit een fles met vloeistof aan op het slangetje. Thomas kijkt er naar, en kijkt dan weer mij. Ik wrijf zachtjes met mijn duim over zijn hand. "Over ongeveer een kwartiertje ben je alweer klaar." zegt de dokter tegen Thomas. Thomas knikt en de dokter loopt weer weg. Thomas kijkt naar de vloeistof die via het slangetje zijn lichaam binnengaat. "Voel je het..?" vraag ik voorzichtig. Hij knikt. "Ja, maar het doet geen pijn." Ik glimlach. Hij blijft naar het slangetje kijken. Ik wil hem afleiden, maar ik heb echt geen idee wat ik moet zeggen. Ik kijk naar zijn hand en haal mijn vingers door zijn vingers. Zijn nagels zijn helemaal afgebeten. Dat zijn ze normaal gesproken ook wel, maar nu is het nog erger. Thomas haalt zijn hand uit de mijne en legt zijn vingers onder mijn kin. Dan tilt hij zachtjes mijn gezicht op, zodat ik hem aankijk. "Hoe lang nog?" vraagt hij. "Wat?" zeg ik. Hij kijkt weer naar het slangetje en dan weer naar mij. "Oh." Ik kijk op mijn horloge. "Nog 10 minuten." Thomas zucht. "Ik wil naar huis. Ik mag toch wel naar huis hierna?" Ik knik. Thomas pakt mijn hand weer. "Weet je nog, op onze eerste date, toen we elkaar voor het eerst zagen, wat ik toen tegen je zei?" Ik glimlach en knik. Thomas moet lachen. "Dat was zo erg..." We halen nog een paar herinneringen op, en voordat we het weten is de dokter er al weer. "Zo, dat ziet er gezellig uit." zegt de dokter, waarschijnlijk omdat Thomas en ik heel hard aan het lachen waren. Hij maakt het slangetje los van Thomas' hand. Thomas kijkt mij aan en glimlacht. Ik lach terug, ik ben blij dat ik hem alsnog heb kunnen afleiden. "Viel het mee?" vraagt de dokter aan Thomas. Hij knikt. "Ja, u had gelijk, bloedprikken is inderdaad enger." Ik schiet in de lach. Ik ben echt melig. "Ik zei het toch." De dokter lacht naar ons. Ik mag deze man, ik hoop echt dat we hem vaker krijgen. Want we zullen hier helaas nog vaker komen. En ik merk dat Thomas zich ook op zijn gemak voelt bij hem, en dat is het belangrijkste. Ik geef Thomas zijn krukken aan en dan staan we op. "Jullie moeten wel nog eerst even bij de receptie een afspraak maken voor de volgende chemokuur, maar daarna kunnen jullie gaan uit dit vreselijke ziekenhuis." zegt de dokter nadat hij alles heeft opgeruimd. "Zegt u dat over uw eigen baan?" zeg ik. De dokter moet lachen. "Ik hou van mijn baan, maar ik kan me voorstellen dat jullie een hekel hebben aan dit gebouw." Hij knipoogt naar ons en ik knik instemmend. Misschien iets te instemmend want Thomas en de dokter beginnen er om te lachen. Ik lach mee, daarna bedanken we de dokter en lopen we naar de receptie. We maken een nieuwe afspraak, die hoeft gelukkig pas over twee weken weer, en dan gaan we weer lekker naar huis. Terwijl we naar de auto lopen kijk ik naar Thomas die met zijn krukken loopt. Hij kan al best goed met die dingen omgaan. Ik glimlach even, ik ben echt trots op hem. Hoe hij hiermee om gaat, met deze situatie... Hij is zo sterk. Als we het ziekenhuis uit zijn hoor ik Thomas opgelucht zuchten. "Zo, daar zijn we vanaf." Hij lacht naar me. "De komende twee weken hoef je hier niet meer te komen lief." zeg ik tegen hem. Hij knikt blij. Ik ga dichter tegen hem aan staan en pak zijn hand. "De komende twee weken geen ziekenhuisbezoekjes meer. Geen chemokuren meer. Geen irritante dokters die je naar huis sturen met een tumor in je been." Thomas moet lachen. "De komende twee weken is het alleen jij en ik." zeg ik. Hij kijkt me aan en glimlacht. "Dat klinkt eigenlijk best wel goed." Ik glimlach terug en druk mijn lippen op de zijne.