Sick Of Love

Deel 9 || Slecht nieuws

Rutger p.o.v.
Ik heb nog een tijdje met mijn moeder gepraat. Ze is net weer weg, ze moest naar haar volgende afspraak. Ik zit inmiddels met een broodje weer terug in de kamer, te wachten tot Thomas terug komt. Het voelde wel fijn om even mijn hart te luchten bij mijn moeder. Het liefst doe ik dat bij Thomas, maar als ik hem laat merken dat ik er ook zo erg mee zit dan gaat hij zich straks misschien helemaal opsluiten, en dat wil ik niet hebben. De deur gaat open en de dokter komt met Thomas naar binnen. Thomas' ogen lichten een beetje op zodra hij mij ziet. Lief. "We hebben alle onderzoekjes uitgevoerd, we hoeven nu alleen nog even te wachten op de uitslag. Ik heb gezegd dat het met spoed gedaan moest worden, aangezien jullie al een dag extra moeten wachten door al het gedoe gisteravond." De dokter rolt even met zijn ogen en lacht naar ons. Ik lach afwezig terug, ik ben veel te zenuwachtig. Wat nou als Thomas ziek is... Ik pak zijn hand en blijf naar het bureau staren. Ik voel dat Thomas zachtjes in mijn hand knijpt, waarschijnlijk wilt hij dat ik hem aankijk. Maar ik kan hem niet aankijken, dan ziet hij hoe ik me voel. Thomas knijpt nog een keer in mijn hand. Ik knijp terug. Super droog dit. Ik zie vanuit mijn ooghoeken dat Thomas glimlacht en ik moet zelf ook lachen. Ik kijk op naar de dokter en zie dat hij heel intiem naar zijn computer staart. Zou hij de uitslag al binnen hebben? Ik staar weer naar het bureau. Ik wil het eigenlijk niet weten. Alleen als het goed nieuws is. Ineens schraapt Thomas zijn keel. "Als ik ziek ben... Moet ik hier dan blijven?" De dokter kijkt op. "Dat ligt eraan hoe erg ziek je bent." Thomas knikt. Dan is het weer stil. Tot de dokter de stilte verbreekt. "Ik heb de uitslag binnen!" roept hij. Ik kijk direct op. "En?" vraag ik. "Dit is niet best nee..." mompelt hij. Ik kijk even naar Thomas, die bang van de dokter naar mij kijkt, en dan weer terug. De dokter zucht. "Ik heb helaas slecht nieuws." Hij kijkt Thomas aan. "Er is door een hoopje van allemaal foute cellen een zwelling in je been ontstaan, waardoor je een tumor in je been hebt. Wij gaan er door middel van chemo therapieën voor zorgen dat de tumor kleiner wordt en als hij klein genoeg is om verwijderd te worden gaan we hem weghalen. We gaan er alles aan doen om je beter te maken." Na het woord 'tumor' stond mijn wereld stil. Thomas is ziek. Ik wil huilen, schreeuwen dat ze die testjes maar opnieuw moeten doen omdat er iets fout gegaan moet zijn, dat Thomas niet ziek kan zijn, dat hij niet ziek mag zijn, maar dan bedenk ik me dat hij er zelf ook nog is. Ik kijk naast me en zie hem voor zich uit staren. Ik pak zijn hand. Hij kijkt me even aan. Hij is compleet gebroken. Nu wil ik nog harder huilen. "En nu..?" vraagt Thomas zachtjes. "Je krijgt medicijnen waardoor de pijn minder wordt, en daardoor kan je wel gewoon naar huis. Je start volgende week met je eerste chemo therapie." Ik kijk hem aan. "Waarom dan pas?" "Er was eerder geen plek, ik heb alles geprobeerd, sorry." Ik knik en kijk weer weg. Hetgeen waar ik zo bang voor was, is werkelijkheid geworden. Thomas is ziek. Ik kijk naar hem. Hij verdient dit niet, hij verdient de pijn niet, de ziekte niet, al dit gezeik verdient hij niet. Ik ga hem door deze tijd heen helpen, en hij gaat beter worden. Want Thomas zijn gezondheid staat op 1 bij mij.