Sick Of Love

Deel 10 || Gebroken

Thomas p.o.v.
Ik zit weer in de auto naar huis. Ik kijk vanuit mijn ooghoeken naar Rutger. Hij concentreert zich op de weg, maar zou elk moment in tranen kunnen uitbarsten. Ik zucht zachtjes. Waarom ik. Prima dat je mij ineens ziek maakt maar doe Rutger het verdriet niet aan. Ik weet niet tegen wie ik het nu heb eigenlijk. Ik word gek van mezelf. Dan stopt Rutger ineens met rijden. Ik kijk hem aan. "We zijn thuis." zegt hij zacht. Oh. Ik knik en wil uitstappen, maar dan bedenk ik me dat ik niet kan lopen. Ik heb van het ziekenhuis krukken meegekregen, die Rutger me nu aangeeft. Ik pak ze aan en stap uit de auto. Ik begin met de krukken te lopen. Ugh, ik word agressief van deze dingen. Rutger loopt stilletjes naast me. Als we bij de liften aangekomen zijn kijk ik hem aan. "Rut, gaat het wel?" Hij kijkt me voor het eerst deze avond lang aan, waardoor ik eindelijk kan zien hoe hij zich voelt. Compleet gebroken. Dan schudt hij zijn hoofd. "Maar het gaat niet om mij, Thomas. Ik ben gezond en kan lopen, al zou ik er alles voor over hebben om met je te ruilen." "Nou geloof me, dat wil je niet hoor." Hij kijkt me weer aan. "Dat wil ik wel, en als het zou kunnen zou ik het hoe dan ook doen, want jij verdient deze pijn niet. Ik zou er alles voor doen om de pijn van je af te nemen." Ik kijk naar hem en zie dat hij het meent. Hij is zo lief, waar heb ik hem aan verdiend... Dan gaat de lift open en stappen we naar binnen. "Rut..." Hij kijkt me aan. "Ja?" "Zullen we alsjeblieft doen alsof ik niet ziek ben? En dan bedoel ik niet dat we het moeten vergeten, maar ik wil niet dat dit iets gaat veranderen tussen ons." Hij knikt. "Is goed, maar ik wil wel dat je met me praat als het je te veel wordt, en dat als je 's nachts pijn hebt je me gewoon wakker maakt." Ik knik en leg mijn hoofd op zijn borst. Ik voel zijn hartslag en word er rustig van. Dan zijn we op onze verdieping en moeten we eruit. Nou, ik wilde net zo blijven staan. Ik haal mijn hoofd weer van zijn borst en begin weer te lopen met de krukken. Ik zie er vast heel debiel uit. Als we in ons huis zijn ga ik op de bank zitten en leg ik de krukken naast de bank. Rutger komt naast me zitten. "Thomas..." begint hij zacht. Ik hoor dat zijn stem breekt. Ik kijk hem aan. "Mag ik heel even huilen?" fluistert hij. Ik glimlach en knik. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en laat de tranen gaan. Volgens mij houdt hij die al sinds gisteravond op. Ik ben blij dat hij eindelijk laat zien hoe hij zich voelt hierover. Hij hield steeds alleen maar rekening met mij, maar ik maak me ook zorgen om hem... Ik streel zachtjes door zijn haar en luister naar zijn gesnik. Mijn shirt is al helemaal nat op de plek waar Rutger ligt maar dat maakt me niet uit. Ik hou van hem, ik ben zo blij dat ik hem heb. Zonder hem zou ik dit niet aankunnen, dat weet ik zeker. Maar Rutger helpt me hier doorheen, zoals hij altijd doet. Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd en hij kijkt op. "Sorry, ik kon het echt niet langer inhouden..." Ik glimlach naar hem en druk mijn lippen op de zijne. "Ik hou van je" fluister ik zachtjes nadat ik me los gemaakt heb uit de kus. "Ik ook van jou..." zegt Rutger half glimlachend, wat er super lief uit ziet, en drukt zijn lippen weer op de mijne.