Sick Of Love

Deel 4 || Schuldgevoel

Thomas p.o.v.
"Thomas van Grinsven." Ik kijk op. De dokter, deze keer een man, staat in de deuropening. Rutger staat op en rijdt me naar de deur. "Loop maar met mij mee," zegt de dokter. Lopen gaat niet echt he. We rijden een kamer in. "Hier gaan we röntgenfoto's maken." zegt de man. Leuk zeg. Ik heb heus niks gebroken. "Daarvoor moet u even weg, nadat u uw vriend uit de rolstoel heeft geholpen." zegt hij tegen Rutger. Wat, waarom moet hij weg? Ik kijk naar Rutger. Hij glimlacht naar me en tilt me daarna uit de rolstoel. Hij legt me op de tafel waar ze foto's gaan maken van mijn been. "Waarom moet je weg?" vraag ik zacht. Hij kijkt me aan. "Dat moet voor de foto's. Ik sta hier op de gang, na de foto's ben ik er weer." Hij drukt een kusje op mijn slaap en gaat dan met de rolstoel de kamer weer uit. De dokter komt naar me toe lopen en verplaatst mijn been een beetje. "Gaat dit zo?" Ik knik. "Oke, zo laten liggen. Dan ga ik nu de foto maken." Hij loopt naar een soort kamertje en gaat achter een apparaat staan. Daarna wordt er een foto van mijn been gemaakt. Als ik nu weer zo'n aanval krijg, moet ik me echt inhouden, anders is de foto verpest en heb ik een hersenschudding, want dan stoot ik mijn hoofd tegen dat rare apparaat dat nu boven mijn been hangt. Nadat de foto gemaakt is komt de dokter weer uit het kamertje en legt hij mijn been weer op een andere manier neer. "Ik denk niet dat mijn been gebroken is hoor..." zeg ik. "Kun je lopen?" Ik schud mijn hoofd. "Kan je erop staan?" Ik schud weer mijn hoofd. "Doet het pijn als je hem probeert te bewegen?" Ik knik langzaam. "Dan is de kans groot dat hij gebroken is." Hij loopt weer naar het kamertje en maakt opnieuw een foto. Wat een betweter. Voelt hij wat ik voel? Nee, dacht het ook niet. Ik staar eigenwijs de andere kant op. "Goed, deze foto is ook gemaakt, nog eentje. Dit kan wel een beetje pijn doen." Ik kijk hem raar aan. Hij komt op me aflopen en pakt mijn been. "Ben je er klaar voor?" Ik haal mijn schouders op en knik. Dan buigt hij mijn been, wat verschrikkelijk veel pijn doet. Ik schreeuw het uit van de pijn. "Ja, zo ligt ie goed! Even volhouden nu." Deze houding doet echt niet normaal veel pijn, ik begin er serieus weer van te huilen. Ik zie hoe het apparaat weer iets omlaag gaat en ik doe er alles aan om mijn been in deze houding te houden, maar het doet heel erg veel pijn. "Ja hoor, hij is gemaakt!" Ik haal mijn been voorzichtig weer uit de houding. De pijn wordt er niet minder op. Ik wil naar Rutger. Ik ga voorzichtig op de rand van de tafel zitten en zie hoe de man Rutger binnenlaat. Hij komt met de rolstoel aanlopen. "Hee, gaat het? Ik hoorde je schreeuwen..." Ik heb geen geduld meer en hinkel op een been naar hem toe, wat de pijn alleen maar erger maakt omdat ik mijn andere been nu op en neer schud maar dat kan me nu even niks schelen. Als ik bij Rutger ben aangekomen val ik in zijn armen. Het interesseert me niks dat de dokter
me waarschijnlijk heel raar aan zit te staren. Ik blijf niet heel lang zo staan want ik ben al snel moe. Waarom snap ik ook niet. Ik begin te hijgen en zak neer in de rolstoel die naast Rutger staat. Rutger knielt naast me neer. "Gaat het wel?" "Ja hoor, ik ben alleen een beetje moe." zeg ik. Eigenlijk gaat het helemaal niet, maar ik wil niet zielig doen. Rutger kijkt heel bezorgd naar me. Ik ontwijk zijn blik. "Heren, ik moet jullie vragen om deze kamer weer te verlaten. Jullie worden zo weer geroepen voor de uitslag van de foto's." Rutger knikt en staat op. Dan rijdt hij mij de kamer weer uit. In de wachtkamer aangekomen krijg ik ineens een enorm schuldgevoel. Ik kijk naar Rutger en zie weer hoeveel pijn hij heeft, nu al. En het is nog geen eens bevestigd dat ik ziek ben. Ik pak zijn hand. "Sorry dat je dit moet meemaken door mij..."