Sick Of Love

Deel 3 || Pijn

Rutger p.o.v.
De dokter doet de deur dicht en gaat tegenover ons zitten. "Goed, wat is er precies gebeurd?" zegt ze vriendelijk. "Ik kreeg ineens een hele erge pijnscheut in mijn been, en die komt steeds weer terug, net in de wachtkamer ook weer." zegt Thomas. De vrouw knikt en tikt het in op haar computer. "En wat voel je dan precies?" "Steken, en het bonkt ook heel erg, dat voel ik trouwens nu ook, dat gaat niet meer weg maar dat doet minder pijn dan zo'n aanval." Ze knikt weer en begint weer te tikken. "En wat voel je dan bij zo'n aanval?" Thomas zucht even. Ik knijp zachtjes in zijn hand. "Heel veel steken, en hele harde pijnscheuten die door mijn been heen vliegen. En het bonkt als een gek. Eigenlijk een beetje hetzelfde als wat ik nu voel, alleen dan veel erger." De dokter vult het allemaal in in haar computer. "Oke, en heb je misschien een rare beweging gemaakt toen je de pijn kreeg?" Thomas schudt zijn hoofd. "Nee, ik stond gewoon stil." Ze begint weer te tikken. "En de pijn was in je rechter been?" Thomas knikt. Als de dokter klaar is met tikken kijkt ze ons weer aan. "Ik heb geen idee wat het is, we willen het even goed bekijken want dit zou wellicht eens iets ernstigs kunnen zijn." Ik kijk haar boos aan, maar ze ontwijkt mijn blik. Gaat ze Thomas nog bang zitten maken ook, misschien is het niks en dan zegt ze terwijl ze het nog geen eens zeker weet dat het iets ernstigs kan zijn. "Jullie mogen weer plaats nemen in de wachtkamer, dan worden jullie zo weer geroepen voor verder onderzoek. En probeer zo min mogelijk te bewegen, alles kan de pijn beïnvloeden." Ze lacht naar ons en ik rijd Thomas weer uit het kamertje. Als we weer in de wachtkamer zitten kijk ik naar Thomas. Hij staart verdrietig voor zich uit. Ik pak zijn hand en geef er een kusje op. Hij kijkt naar me en glimlacht. "Ik wil niet ziek zijn..." zegt hij zacht. "Je bent ook niet ziek." zeg ik terug. "Dat gaat gewoon niet gebeuren." Ik leg mijn hoofd op Thomas zijn schouder. Het liefst wil ik huilen en Thomas vertellen hoe bang ik ben, maar ik moet sterk blijven nu, voor Thomas. Ik haal mijn hoofd weer van zijn schouder en kijk naar hem. Hij kijkt terug en ik zie de angst in zijn ogen. Ik wou dat ik wat kon doen om hem minder bang te maken... Ik kan wel blijven zeggen dat hij niet ziek is, maar daar ben ik zelf ook nog niet zo van overtuigd. Net als ik zijn hand wil pakken schiet Thomas weer naar zijn been. Hij kreunt en ik zie dat hij moet huilen. Ik sta op en kniel naast hem neer. "Rut het doet zoveel pijn," kreunt hij. Thomas knijpt z'n been helemaal fijn, maar dat maakt de pijn echt niet minder. Ik pak zijn handen en maak ze voorzichtig los van zijn been. "Wat doe je?" vraagt Thomas. Ik kijk hem aan. De tranen stromen over zijn wangen van de pijn. Ik moet er zelf ook bijna van huilen. "Je been kapot knijpen gaat je echt niet van de pijn afhelpen lieverd. Je moest zo min mogelijk bewegen." zeg ik tegen hem. "Wel, het helpt voor mijn gevoel wel, laat me los!" Thomas probeert zijn handen los te trekken maar ik hou ze stevig vast. Hij begint nog harder te huilen. "Het doet echt heel erg veel pijn, laat me alsjeblieft los," snikt hij. "Thomas, het wordt er echt niet minder van." Hij probeert zich los te trekken, maar hij maakt geen kans. Hij kijkt me hulpeloos aan. "De pijn houdt niet op Rut..." Er ontsnapt weer een traan uit zijn oog. Ik laat zijn hand los en veeg de traan weg. Was geen goed idee. Thomas duikt meteen weer op zijn been af, maar ik grijp hem nog net op tijd bij zijn middel. Hij kijkt me boos aan, maar ik ken hem goed genoeg om door de boze blik heen toch nog een klein glimlachje te zien. "Zo gemakkelijk kom je niet van me af." zeg ik. Hij lacht even maar dan trekt zijn gezicht weer wit weg van de pijn. Ik laat hem voorzichtig los en wrijf zachtjes over zijn been. "Doet dat pijn?" Hij schudt zijn hoofd. Hij blijft nu gelukkig stil zitten. Terwijl ik zachtjes over zijn been wrijf wachten we tot we weer naar binnen geroepen worden. Thomas mag echt niet ziek zijn. Dat mag gewoon echt niet.