Sick Of Love

Deel 23 || Dankbaar

Rutger p.o.v.
Thomas is de laatste tijd zo blij en enthousiast, volgens mij geniet hij nu gewoon extra van het leven. Ik vind het echt schattig. Zijn ochtendhumeur is ook gewoon weg. Hij komt met een blij hoofd naast me zitten en geeft me een knuffel. Daarna kijkt hij me aan en glimlacht hij naar me. Ik glimlach terug, ik hou ervan om hem zo te zien. "Over 3 dagen ben ik jarig." zeg ik blij. Thomas knikt enthousiast. "En dan krijg je een heel leuk cadeautje van mij..." Hij kijkt me geheimzinnig aan. "Wat dan?" Hij moet lachen. "Ja dat ga ik niet zeggen natuurlijk! Maar je gaat het wel leuk vinden. Hoop ik." Ik kijk hem aan. "Ik krijg het van jou, dan is het altijd leuk." Hij lacht lief naar me. "En bovendien... Jij bent het beste cadeau wat ik heb. Voor hetzelfde geld was je er nu niet meer, nou dan was ik heel mijn verjaardag huilend in bed gebleven." Thomas glimlacht even, maar daarna kijkt hij een beetje verdrietig. Ik pak zijn hand. "Hey, wat is er?" Hij kijkt me aan. Als ik zie dat hij tranen in zijn ogen heeft trek ik hem gelijk tegen me aan. "Ik vind het nog steeds zo erg wat er gebeurd is... Ik ben heel blij dat ik beter ben, echt waar, maar ik zal nooit meer vergeten wat dit met jou heeft gedaan. Je had zoveel pijn..." Hij snikt zachtjes. "Ja, maar jij had nog veel meer pijn lieverd. Ik kon het echt niet langer aanzien, die blik in je ogen..." Thomas gaat weer rechtop zitten en kijkt me aan. "De dokters hebben me verteld hoe jij reageerde toen je dacht dat ik dood ging." Ik slik eventjes. "Ja, ik uhm... Ik werd echt helemaal gek. Ik trok het niet meer." Thomas streelt zachtjes over mijn wang. "Toen je me vroeg of ik alsjeblieft wilde volhouden, voor jou, vlak nadat ik wegviel die dag, toen hoorde ik aan je stem hoe radeloos je was. En je stem bleef maar door mijn hoofd spoken, en daardoor ben ik blijven vechten. Ik kon niet opgeven, want dan hoorde ik jou. En dan zag ik weer voor me hoeveel pijn jij had. Als ik jou niet had, had ik het echt opgegeven." Ik kijk hem even aan, en sla dan mijn armen om hem heen. Ik wist niet dat ik hem zo erg geholpen had. Ik maak me weer los en kijk Thomas aan. "Ik ben heel blij dat mijn verdriet jou heeft geholpen om door te zetten." glimlach ik. "Ik wilde gewoon dat je zo snel mogelijk van die pijn af was, nog geen eens zo zeer voor mezelf, ik deed het eigenlijk meer voor jou." Voor mij... Ik druk mijn lippen op de zijne. Ik heb echt een veel te lief vriendje. "Ander onderwerp nu graag." zegt Thomas na een lange zoen. Ik glimlach. "Goed, wat krijg ik voor mijn verjaardag?" Hij lacht. "Een kusje." zegt hij. Ik glimlach naar hem. "Dat klinkt goed. Moet ik dan echt wachten tot mijn verjaardag?" Ik trek een pruillipje. Thomas glimlacht en drukt zachtjes zijn lippen weer op de mijne. Als ik me weer heb losgemaakt uit de kus, zeg ik zachtjes: "Beste vervroegd verjaardagscadeau ooit." Thomas lacht en zoent me weer.