Sick Of Love

Deel 5 || Naar huis

Rutger p.o.v.
"Sorry dat je dit moet meemaken door mij..." Thomas kijkt me aan met een kwetsbare blik in zijn ogen. Ik zucht en omhels hem. "Daar kan jij toch niks aan doen lieverd..." zeg ik zacht. "Weet ik... Maar toch, ik wil niet dat je dit moet meemaken." "Jammer dan, je komt niet van me af. Ik laat jou hier echt niet alleen doorheen gaan." Ik geef hem een kus. "Nou, in dat geval... Dankjewel." Hij glimlacht naar me. "En trouwens," begin ik. "Je bent waarschijnlijk geen eens ziek." Ik probeer volgens mij eerder mezelf te overtuigen dan hem. Thomas pakt mijn hand maar zegt verder niets. We wachten stilletjes tot de dokter ons roept, wat na ongeveer een kwartiertje gebeurd. Ik sta op en rij Thomas de kamer in. "We hebben de foto's bekeken, en zijn tot de conclusie gekomen dat je niks hebt gebroken." Thomas rolt met zijn ogen. Ik glimlach, hij is gelukkig nog steeds zichzelf. "Dus we laten je naar huis gaan." Ik kijk ze geschrokken aan. "Wat?!" Begrijp me niet verkeerd, ik wil niets liever dan met een gezonde Thomas terug naar huis gaan, maar ze kunnen nooit na 3 röntgenfoto's al weten of hij gezond is. "Stuurt u hem nu gewoon met deze pijn terug naar huis?" Ik kijk hem ongelovig aan. "We kunnen op dit moment niks anders meer voor u betekenen. Het beste wat u kunt doen is paracetamol nemen en slapen, en dan kijken hoe de pijn morgen is. Waarschijnlijk een stuk minder, en zo niet, dan kun je ons altijd weer even bellen." Ik kijk naar Thomas. Hij ziet er heel bang uit. Ik kniel naast hem neer. "Als je hier wilt blijven regel ik dat voor je." fluister ik in zijn oor. Hij kijkt me aan en schudt dan zijn hoofd. "Nee, ik wil naar huis." Ik knik en sta weer op. "Oke, dankuwel voor uw tijd dan." Ik schud zijn hand en Thomas doet hetzelfde. Daarna rijd ik hem naar de auto en til hem erin. "Ik ga nog even de rolstoel terugbrengen, zullen we daarna even langs McDonald's gaan?" Hij glimlacht naar me en knikt. Ik breng de rolstoel terug en stap daarna in de auto. Ik kijk naar Thomas. Hij staart ongerust naar buiten. Ik pak zijn hand. "Lieverd, ze laten je echt niet zomaar gaan. Dat is juist een goed teken, dat betekent dat je waarschijnlijk niet ziek bent. Anders zouden ze je nooit laten gaan. En nu kan je gewoon bij mij slapen, in plaats van in zo'n vies ziekenhuisbed." Hij kijkt me aan en lacht zwakjes. Ik slik even. "Heb je nog veel pijn?" Hij knikt. Ik geef hem zachtjes een kusje op zijn wang. "Het komt wel goed. Ik blijf bij je." Hij glimlacht naar me. Dan start ik de auto en rijd richting McDonald's.