Sick Of Love

Deel 8 || Testjes

Rutger p.o.v.
Ik zit in de wachtkamer. Alweer. Ik wist dat ze hem niet moesten laten gaan gisteren. Ik kijk naar Thomas en pak zijn hand. Hij kijkt op en glimlacht afwezig naar me. Dan komt er een dokter de wachtkamer binnenlopen en worden we geroepen. Ik sta op en duw Thomas - die weer in een rolstoel zit - richting de gang. Ik loop met Thomas achter de dokter aan naar een kamertje. Daar aangekomen zet ik Thomas naast een stoel neer en ga zelf op die stoel zitten. "Oke, dus, jullie waren hier gisteravond ook al, en toen zijn jullie terug naar huis gestuurd, of wat is er precies gebeurd?" Thomas kijkt mij aan. Hij wilt zo te zien dat ik het vertel dus dat doe ik ook. "Mijn vriend kreeg gisteravond ineens een hele erge pijnscheut in zijn rechterbeen, en vanaf toen is het blijven bonken en steken. De pijnscheuten bleven terugkomen, hij heeft ze nog steeds. We zijn eigenlijk direct bij de tweede pijnscheut naar het ziekenhuis gegaan, daar hebben ze 3 röntgenfoto's gemaakt, daar was niks op te zien en hebben ze hem weer naar huis laten gaan. Wat ik al raar vond, want hij heeft heel erg veel pijn en ze lieten hem gewoon gaan. Ik zei er daarom ook wat van, toen zei de dokter dat als het vanochtend niet minder zou zijn, wat niet volgens zijn verwachtingen was, we maar weer terug moesten komen. Nou, vanochtend was de pijn alleen maar erger geworden." vertel ik. De dokter luistert aandachtig en maakt ondertussen aantekeningen in zijn computer. "Oke... Heel raar, dat ze je zomaar hebben laten gaan." zegt hij, terwijl hij Thomas aankijkt. Eindelijk een normale dokter, dankjewel. "Want dit klinkt niet goed. Ik wil je niet bang maken, maar ik denk dat er toch wel wat meer aan de hand is dan een gebroken been." zegt hij. "Röntgenfoto's bij steken in je been, wie bedenkt zoiets..." mompelt hij er nog achteraan. Deze man snapt mij. Hij tikt nog wat in in zijn computer. "Je been was niet gebroken toch?" Thomas schudt zijn hoofd. "En toen je de pijnscheut kreeg, maakte je toen een rare beweging, of was je aan het sporten ofzo?" Thomas schudt weer zijn hoofd. "Nee, ik stond gewoon stil." De man knikt en vult het weer in. "Oke, ik ga nu met jou wat onderzoekjes doen naar je been. Het zal geen pijn doen, maak je geen zorgen. Je vriend mag hier wachten, we zijn over ongeveer een halfuurtje terug." Thomas kijkt naar mij. Ik zie dat hij nog steeds een beetje bang is, maar wel minder nu we eindelijk een aardige dokter hebben. Ik glimlach naar hem en knijp even kort in zijn hand. "Succes lieverd, tot zo." zeg ik zacht en ik geef hem een kus op zijn wang. Hij glimlacht even naar me en dan rijdt de dokter hem de kamer uit. Ik zucht. Nu moet ik een halfuur gaan wachten. Nu ik alleen ben merk ik ineens hoe erge honger ik heb. Ik ga wel even wat halen hier in de kantine. Ik sta op en loop het kamertje uit. Als ik in de kantine aankom zie ik dat er nog best een lange rij staat. Ugh, echt geen zin in. Ik ga achteraan staan en pak mijn telefoon. "Rutger?" Ik kijk op en zie mijn moeder staan. "Wat doe jij nou hier? Hoor jij niet in het vliegtuig te zitten nu?" vraagt ze. Ik kijk haar aan. Ik krijg een brok in mijn keel. "Thomas..." is alles wat ik zeg. Mijn ogen vullen zich met tranen. Bij Thomas kan ik niet huilen, want dan maak ik hem alleen maar banger. Normaal gesproken zou ik het bij andere mensen ook niet doen omdat ik niet zielig wil doen, maar ik ben er klaar mee om me zo sterk voor te doen. Mijn moeder pakt mijn hand en trekt me mee naar een bankje. We gaan zitten. "Wat is er met Thomas?" vraagt ze bezorgd. "Hij is ziek... Waarschijnlijk." zeg ik zacht. Ik voel een paar tranen over mijn wangen rollen, maar ik laat ze gaan. "Wat is er gebeurd dan..?" vraagt mijn moeder voorzichtig. "Hij kreeg ineens een pijnscheut in zijn been en... dat bleef komen en nu zijn ze onderzoekjes aan het doen om te kijken of hij ziek is. Hij heeft zoveel pijn, ik kan het echt niet aanzien." Mijn moeder wrijft zachtjes over mijn rug. Ik kijk haar aan. "Mam, ik wil echt niet dat hij ziek is. Dat kan ik niet aan."