Hayaller Çocuklar İçindir

Çünkü seni özledim

Merhaba meleklerim! Yeni bölümle karşınızdayız. Bundan sonra bölümler kısa olacaktı fakat iki hafta kadar  yeni bölüm yazamayacağım. O zamana kadar okuyucularımızın da artacağını umuyorum. Hikayenin her bölümü en az 100 kişi okuyor ama oy vermiyor. Her zaman söylediğim gibi görüşleriniz benim için çok değerli bu yüzden beğenmesiniz bile lütfen yorum yapmayı unutmayın. Yazım yanlışlarımı mazur görün lütfen çünkü kontrol etmeden paylaşıyorum . Fazla bekletmeden sizi yeni bölümümüzle baş başa bırakacağım. Umarım beğenirsiniz :) Ve  Unutmadan bir sonraki bölümde size bir sürpriz yapacağım :))) Beğeneceğinizi düşündüğüm bir sürpriz ;)

Gölge ve ben sokak lambasının altındaydık. Birkez daha karşımda Harry'i bulmuştum. Beni takip mi etmişti? Evden buraya kadar. Onca saat ? Acaba daha önce de duyduğum ses ondan mı gelmişti? Beni merak mı etmişti.

Gözlerimiz birbirimize bakıyordu.Ne kadar inkar etsemde o gözler beni büyülüyordu. Gözlerinin yeşilinde kaybolmak istiyordum. Onda kaybolmak istiyordum.

''Harry?' Burada ne arıyorsun?'' Aslında beni takip etmesine çok sevinmiştim ama yaptığını da unutamazdım. 

''Mmm..Ben..Seni arıyordum.'' 

''Önce beni evden kovuyorsun şimdi de beni aradığını söylüyorsun! '' Ona vurmak istiyordum.Deli gibi vurmak. Hıncımı çıkarmak. Ama yapamıyordum. Beni öyle sıkı tutmuştu ki kollarımı oynatmakta bile güçlük çekiyordum.''Bana bağırmaktan vazgeç tamam mı?! ''  Bağırdıktan sonra beni sertçe bıraktı. Bu yüzden sarsılmıştım.

''Ne yapmaya çalışıyorsun Harry?!''

''Birşey yapmaya çalıştığım falan yok.''  Ya.Eminim ki öyledir.

''O zaman bana neden bunu yapıyorsun!'' Neden canımı yakıyorsun diyememiştim.

''Saçmalıyorsun Lara. Sana birşey yapmıyorum.'' Ben bu kadar sinirliyken o çok sakin görünüyordu. Ve beni aslı çıldırtan şey de buydu işte. 

''Peki .O zaman niye peşimden geldin?''  Sesimi düşürmüştüm. Yavaşça kolumdan tuttu ve beni kendine yaklaştırdı. Nefeslerimizin birleşmesine santimler kalmıştı. 

'' Çünkü seni özledim.'' 

'' Gerçekten mi?'' Saçmalamak konusunda bir numaraya yerleşebilirdim. -Hadi ama ? Başka bir şey söyleyemedin mi?-

'' Hayır. Sadece şaka yapıyorum. ''  Bu acıtmıştı.

Kendimi geri çekmiştim.Ani bir hareketle arkamı dönmüş ve hiçbir şey söylemeden yürümeye başlamıştım.Koşarcasına yürüyordum.Ne kadar da saftım. Harry benimle dalga geçiyordu ama ben ona inanmaktan vazgeçemiyordum. Ben ondan vazgeçemiyordum. Üstelik bir erkek arkadaşım vardı. Hemde dünyanın en mükemmel erkeğiydi. Harry'nin yanında kaldıkça kendimi ona ihanet etmiş gibi hissediyordum. İşin kötü yanı ise Niall'la birlikteyken de Harry'e ihanet etmiş gibi hissediyordum. Yani bir seçim yapacak durumda değildim. Ki zaten Harry'nin benden nefret ettiğini göz önüne alırsak, bir seçim yapmam da gerekmiyordu. Sadece onu kafamdan silip atmak istiyordum. Bana bunu yapmasına daha fazla izin veremezdim. O hangi ara bu kadar taş kalpli olmuştu? Benim şirin kapkekim nereye gitmişti? Sanırım büyümek insana iyi gelmiyordu. İnsanlar büyürken aslında insanlıklarını kaybediyorlardı. Bu yüzden hep çocuk kalmak isterdim. Eğer çocuk olsaydım bunların hiçbiri yaşanmacaktı. Ben büyümek istemiyordum. Dışarıdaki ''diğer insanlar gibi'' ,büyümek istemiyordum. Aksine küçülmek ve mümkünse hiç doğmamış olmak istiyordum. Çünkü biliyordum ki bir gün bende o insanlardan olacaktım. Zamanın değiştirdiği tek şey insanlardı.