At the beginning of our love [Book 1]

Ανησύχησα {14}

Εδώ και μια βδομάδα έχει εξαφανιστεί ..μια βδομάδα είναι εξαφανισμένος

Τον παίρνω στο τηλέφωνο αλλά τίποτα,σχολείο δεν έρχεται και έχω απελπιστεί.

Δεν ξέρω τι να κάνω.. Δεν ξέρω που να ρωτήσω για να μάθω τι κάνει που ειναιμ

Προσπαθώ να μην το δείχνω τόσο αλλά δεν ξέρω για πόσο ακομα θα αντέξω να μην έχω κανένα νέο του.

Είναι Σάββατο βράδυ και δεν είχα όρεξη να βγω οπότε έκατσα σπίτι με τον Αχιλλέα.

Οι γονείς μου έχουν πάει για δείπνο ή κάτι τετοιο

<< Νυστάζω.>> παραπονέθηκε ο Αχιλλέας και έκατσε δίπλα μου

<< Κοιμήσου τότε.>> είπα και τον χάιδεψα στα μαλλιά

<< Θα με πας εσυ και θα περιμένεις να κοιμηθώ; Παρακαλω πολυυυ>> με παρακάλεσε

<<Εντάξει>>

Πήγαμε στο δωμάτιο του και ξάπλωσε,φορούσε ήδη πυτζάμες.

Ξάπλωσα δίπλα του και τον πήρα αγκαλιά,θα περιμένω να φυγω μέχρι να κοιμηθεί.

Ο ύπνος τον πήρε γρήγορα και σιγά σιγά κατέβηκα στο σαλόνι.

Άνοιξα την τηλεόραση και την άφησα να παίζει σε ένα τυχαίο κανάλι.

Δονείται το κινητό μου,μήνυμα.

<<Είμαι απέξω
-Άλεξ. >> έλεγε το μήνυμα

Απέξω από που; Τι λέει;

Εννοεί έξω από το σπίτι μου

Σχεδόν τρέχω μέχρι την πόρτα.

Ανοίγω και είναι εκείνος. Το μόνο που κάνω είναι να τον αγκαλιάσω,ανησύχησα πολύ για εκείνον. Εκείνος δεν τύλιξε τα χέρια του γύρω μου ή κάτι τετοιο.

Τον αφήνω γιατί ένιωσα ότι δεν ήθελε,τουλάχιστον τέτοια εντύπωση μου έδωσε

Τον παρατηρώ καλύτερα και συνειδητοποίησα πως είναι χτυπημένος.

<<Μπορώ να περάσω;>> ρώτησε κοιτάζοντας με

<<Φυσικά. >> είπα χωρίς να το σκεφτώ

Μπήκε μέσα και έκλεισα την πόρτα

<< Γιατι είχες εξαφανιστεί; Ανησύχησα. Και κοίτα σε! Έχεις χτυπήσει,Θεέ μου.. είσαι καλα; >> μόλις τελείωσα την πρόταση μου ακούγεται το αμάξι των γονιών μου

<<Οι γονείς μου>> είπα σαν τρελή

Δεν προλαβαίνει να πει κάτι και τον τραβάω από το χέρι και τον πάω στο δωμάτιο μου