At the beginning of our love [Book 1]

Η διαθήκη {41}

ΜΑΡΙΑ POV 

<< Δεσποινίς Μαρία είστε μια βδομάδα έτσι,πρέπει να σηκωθείτε σήμερα είναι η κηδεία.Σας παρακαλώ θα πάθετε τίποτα από το κλάμα. Σας έχω ετοιμάσει ήδη το μπάνιο >> είπε η Νταρια

<< Πεθαναν Νταρια..>> είπα κλαίγοντας

Ακόμα δεν το έχω αποδεχτεί,ακόμα ελπίζω να γυρίσουν σπίτι γι'αυτό και καθυστέρησα την κηδεία.. ξέρω όμως πως δεν γίνεται να γυρίσουν πίσω...

Όλοι έχουμε χάσει κάποιον είτε γονέα είτε αδερφό/η είτε συγγενή είτε φίλο είτε γνωστό, οποιαδήποτε απώλεια πονάει... Αλλά όταν πρόκειται για την πιο κοντινή σου οικογένεια τι κανεις; Πώς να αντιδράσεις;

Ήταν όλα όσα είχα και κατάφερα να το χάσω...

Εγώ γιατί δεν πέθανα; Γιατί επέζησα; Ήμουν στο ίδιο αμάξι μαζί τους,έπρεπε να πεθάνω κι εγώ..

<< Πηγαίνετε να κάνετε ένα μπάνιο,θα σας βγάλω και ρούχα για την κηδεία. Πρέπει να φανείτε δυνατή,μην ξεχνάτε το απόγευμα έχετε ραντεβού με τον δικηγόρο των γονιών σας.>> είπε και δεν απάντησα

Μπήκα στο μπάνιο,έβγαλα ρούχα και βουλιαξα στην μπανιέρα,ούτε αυτό δεν με κανει να νιώσω καλύτερα...

Τον Άλεξ δεν τον ξανά πήρα τηλέφωνο,ήξερα πως δεν θα απαντήσει γιατί να το κανει άλλωστε; Είμαι μόνη μου ας το αποδεχτώ.

Τελείωσα το μπάνιο,έπλυνα δόντια,στέγνωσα τα μαλλια μου κτλ

Έβαλα εσώρουχα και έβαλα το φόρεμα που μου έβγαλε η Νταρια

Έβαλα από πάνω και μια μαύρη ζακετουλα και μαύρες μπαλαρίνες

Κατεβαίνω στο σαλόνι

<< Πάμε κορίτσι μου.>> είπε η Νταρια

Με πήρε αγκαζέ και κατεβήκαμε στην ρεσεψιόν,απέξω είχε πολλούς δημοσιογράφους

<< Δεσποινίς Τριανταφύλλου σας καλέσαμε αμαξι.>> με ενημέρωσε ο κύριος στην ρεσεψιόν