At the beginning of our love [Book 1]

Η φιλανθρωπική εκδήλωση {35}

Η ώρα πήγε 23:00 και το μόνο που κάνω είναι να χαιρετάω- να μιλάω σε ανθρώπους που πρώτη φορά βλέπω από κοντά (τους περισσότερους τους έχω δει σε περιοδικά,στην τηλεόραση και γενικότερα στα Μ.Μ.Ε)

Στις 00:00 θα γίνει η παρουσίαση μου και απλά περιμένω να έρθει αυτή η ώρα..

00:01

Διαβάζω τον λόγο μου ή βασικά τον λόγο της μαμας μου

<< Κυρίες και κύριοι. Βρισκόμαστε σήμερα εδώ για έναν σημαντικό λόγο. Για την φιλανθρωπική προσφορά της οικογένειας Τριανταφύλλου στο ίδρυμα Σμιθ για παιδιά που δεν έχουν γονείς και είναι μόνα τους σε αυτό τον σκληρό κόσμο.>> είπε ο παρουσιαστής

>> Παρακαλώ να ανέβει στην σκηνή η Δεσποινίς Μαρία Τριανταφύλλου για να πει δύο λόγια.>> συνέχισε και ανέβηκα στην σκηνή

Χειροκρότανε και ο παρουσιαστής φεύγει από τη σκηνή δίνοντας μου το μικρόφωνο

<< Εκ μέρους της οικογένειας μου σας ευχαριστώ όλους που παραβρέθηκατε εδώ σήμερα μαζί μας,είναι μεγάλη μας χαρά που σας έχουμε όλους εδώ. Όπως ήδη ξέρετε αυτή η φιλανθρωπική εκδήλωση γίνετε για παιδιά που ζουν μονα τους χωρίς γονείς,που προσπαθούν να ζήσουν σε αυτόν τον σκληρό κόσμο. >> είπα και έκανα μια παύση

Σκέφτηκα τα λόγια που πρέπει να πω αλλά σκέφτηκα γιατί να πω μόνο ότι  έχουν ανάγκη εμάς; Ουσιαστικά έτσι λέω πως είναι κατώτεροι μας και μας χρειάζονται για να ανεβαίνουν αλλά δεν είναι έτσι. Αποφασίζω λοιπόν να πω ότι σκέφτομαι

>>Όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να ζεις σε αυτόν τον κόσμο, σκεφτείτε πόσο δύσκολο θα είναι να παλεύεις ολομόναχος,χωρίς να έχεις γνωρίσει την λέξη ασφάλεια,ζεστασιά. Όταν δεν έχεις γνωρίσει τι σημαίνει σπίτι,οικογένεια. Αυτά τα παιδιά παλεύουν μόνα τους και σε τι φταίνε; Δεν έκαναν τίποτα κακο ή κάποιο λάθος απλά η ζωή δεν τους φέρθηκε καλά. Δυστυχώς δεν είμαστε όλοι τόσο τυχεροί, εγω ευτυχώς ειμαι από τους τυχερούς που στην ζωή τους τα έχουν όλα. Έχω την οικογένεια μου,το σπίτι μου και οικονομική άνεση αλλά εκείνα τα παιδιά τι έχουν; Μένουν σε ένα κρύο μέρος σε άσχημες συνθήκες και έχουν τόσα λίγα πράγματα αλλά παρόλα αυτά δεν παραπονιούνται απλά το αποδέχονται.  Δεν χρειάζονται την λύπηση μας,μα χρειάζονται την βοήθεια μας γι'αυτο και η οικογένεια μου έδωσε ένα τεράστιο χρηματικό ποσο σε αυτό το ίδρυμα. Αυτά τα παιδιά έχουν ζήσει καταστάσεις που οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν κάποιον για να τους δείξει τι θα πει καλό και κακό,σωστό και λάθος. Έχουν νιώσει τόσο πόνο στην ζωή τους αλλά παρόλα αυτά δεν σταματούν να ζουν,να χαμογελάνε. Δεν είναι αδύνατοι άνθρωποι και κακομοίρηδες όπως οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν. Αυτά τα παιδιά είναι δυνατά και δημιουργούν μια προσωπικότητα αποκλειστικά από όσα έχουν ζήσει,από όσα έχουν βιώσει. Γι'αυτό  μην τους λυπάστε απλά βοηθήστε τους >> είπα ολοκληρώνοντας και άρχισαν να χειροκρότανε