İmkansızı Yaşamak Zordur

Bölüm 15

Oğuz beni evime bıraktıktan sonra anahtarlarımı çıkarıcakken abim sinirle kapıyı açtı ve yüzüme bile bakmadan koşup evden çıktı. Elinde küçük bir valiz vardı. İçeri girdim. Hemen annemle babamın yanına gittim. Annem ağlıyordu.

+ Anne!! İyi misin? Noldu?

-Abin. Ab..

Daha fazla kendini tutamayarak ağlamaya başladı. Annem anlatamicaktı belliydi. Hemen ceketimi aldım ve dışarı çıktım. Henüz abim gideli 2 dakika olmuştu. Onu aramaya başladım sitede. Önce tanıdıklara sordum gören biri var mı diye. Kimse görmediğini söyleyince aradım.

+ Alo abi nerdesi?

-....

+Cevap ver abi nolduu?

-Boşver Eda.

Sesi boş bir kutuda yankılanan ses gibi anlamsız ve kısık gelmişti.

+Abi beni çileden çıkartma. Eve geliyorum. Kavga var . Sen gidiyosun . Annem ağlıyor. Babam onu teselli ediyor. Ve bunu boşveriyim mi sence?

-Sahildeyim.

Telefonu kapadı. Nolduğunu o kadar çok merak ediyordum ki. Annem kolay kolay ağlicak kadar güçsüz bir kadın değildi. Abimde kolay kolay evi terk edicek biri değildi. Nefeslerimi düzene sokamadan koşmaya başladım. Her adım attığımda ve abime yaklaştığımda olacaklardan korkuyordum. Öğreniceğim şeylerden korkuyordum.

Sonunda sahile vardım. Abim kumlara oturmuş boş boş karanlıkta ayın ışığının vurduğu denizi izliyordu. Yanına koşarak gittim. Derin bir nefes aldım ve yanına oturdum. Hiç bana bakmadı. Hatta hâla aynı yere bakıyordu.

+ Noldu Can?

Uzun bir zamandır ona adıyla hitap etmemiştim. Ama bana bakması için böyle hitap etmem gerekiyordu.

-Kavga ettik.

+O kadarını anladım salak değilim!!

Sesim yüksek çıkmıştı. Sonra pişman olup başımı aşağı indirdim.

-Ben üniversiteyi yatılı okumak istiyorum.

+Bu mu sorun Can. İstanbulda bir sürü yurt var.

-İstanbulda değil.

Sesi boğuk ve uzak çıkmıştı.

+Nerde?

-İzmir. Orası burdan çok daha güzel. Kışlar bile sıcak. Hem İzmirin kızlarıda güzel.(Yazar notu: Ece bu sana gelsin :D ).

Abimin aklı fikri nerde diye düşünmeden edemedim.

Annemin verdiği tepkiye şaşırmamıştım aslında. Bu yaşımıza kadar annemin dizinin dibinde büyümüştük. Annem duygusal bir kadındır. Böyle bir şeye tabi ki hayır der.

+Hayır dediği için mi evi terk ettin yani?

Elindeki valizi işaret ederek söyledim bunu. Birazda alay ederek.

-Hayır. Onun için değil.

Bana baktı sinirli gözüküyordu.

-Bana çalışamayacağımı, kendi paramı kazanamayacağımı, oralarda annesiz yaşamayacağımı söyledi. Üstünede " Kendini kime kanıtlamak istiyorsun?" dedi Eda. Bende yapabilceğimi söylediğimde arabamın anahtarını aldı ve evden çıkma yasağı koydu. İnanabiliyor musun? Çocuklar gibi ceza verdi. Bende onun elinden zorla anahtarı alınca...

Sustu. Derin bir nefes aldı.

- Bana tokat attı. O eve asla dönmicem Eda. Naparsanız yapın asla.