Roommates with the Badboys

-19-

Ik ga de conversaties tussen onze personages en uitwisselingsstudenten niet in het Engels zetten, maar gewoon in het Nederlands. Veel leesplezier :)

Zaterdag 20 januari 2018

De bus stopt voor de airport en een voor een stappen we allemaal uit. De gigantische ramen reflecteren het beetje zonlicht dat door de wolken heeft kunnen breken en met half dichtgeknepen ogen kijk ik naar het imposante gebouw. Ik ben hier nog maar een keer eerder geweest, aangezien mijn ouders een andere luchthaven verkiezen.

'Groot hé.' hoor ik Cedric naast me zeggen en ik knik.

'Ik vraag me af of er binnen een piano is.' zegt hij en ik kijk hem aan.

'Kan jij piano spelen?' vraag ik een beetje verbaasd.

'Ik heb enkele jaren les gevolgd.' antwoordt hij.

Caden staat een beetje verder naast een jongen waar ik nog maar zelden een woord mee heb gewisseld.

In een van de koffiebars van de luchthaven zien we Bloom en Carmella zitten en uitbundig zwaaien ze naar onze groep, totdat ze Caden in het oog krijgen. Ze kijken van hem naar mij en terug naar hem. Bloom grijnst en fluistert iets in het oor van Carmella en ook Carmella begint te grijnzen. Met een mierzoete glimlach wenken ze hem. Na een blik op mij te hebben geworpen, gaat hij bij hen aan tafel zitten en mijn mond valt open.

Cedric volgt mijn blik en fronst. 'Ik dacht dat hij een hekel had aan die twee.'

'Dat dacht ik ook, maar blijkbaar hebben we het beiden mis.' verbitterd kijk ik naar het trio. Er nestelt zich een gevoel in mijn buik dat ik niet leuk vind. Hoe vaak heeft hij wel niet lopen klagen over dat hij weer een berichtje had gekregen van een van hen? Of dat ze waren beginnen praten tegen hem.

Gefrustreerd zucht ik. Caden is mijn beste vriend geworden en ik voel me bedrogen. Het zicht van hem en die wijven zorgt ervoor dat ik kan beginnen huilen. Ik weet niet eens wat ik misdaan heb.

'Gaat het?' vraagt Cedric en ik haal mijn schouders op.

'Ja hoor, ik ben gewoon alles aan het overdramatiseren. Daarbij is het ook die tijd van de maand.' volgens mij begrijpt Cedric niet helemaal wat ik bedoel met "de tijd van de maand" en ik grinnik. Dan vertel ik mezelf dat ik moet stoppen met een dramaqueen te zijn en Caden en zijn kuren gewoon te negeren. Het zijn waarschijnlijk zijn hormonen die opspelen. Het komt wel weer goed.

Met een iets geforceerde glimlach trek ik Cedric mee naar een plaatsje in de hoek van de bar. Ik bestel een Latte Macchiato en Cedric een Espresso. Doordat Cedric een al even grote babbelkous als mij is, duurt het niet lang tegen we een gesprek hebben gestart over boeken en films.

Tijdens het gesprek merk ik dingen op die ik eerst niet gezien had bij Cedric. Als hij vertelt en lacht, dansen de sproetjes mee op zijn neus. Zijn blonde krullen bewegen op en neer en zijn lichtbruine ogen twinkelen als hij over zijn interesses praat.

Toch kan ik me niet helemaal focussen op ons gesprek. Mijn gedachten dwalen steeds af naar Caden, die nu luidop zit te lachen met iets wat Bloom aan het vertellen is.

'Je kan me niet nog eens zeggen dat het gaat. Je blik dwaalt constant af naar Caden en je bent niet bij het gesprek.' betrapt kijk ik naar Cedric en zoek naar iets om te antwoorden.

'Als het je echt zo dwars zit, moet je eens met hem praten. Niemand, behalve hijzelf, weet wat er mis is gelopen.'

Ik twijfel, wat als hij me gewoon afsnauwt? Zou hij dat doen? Ik zucht trillerig. Ik ga dit doen. Hij moet uitleggen wat ik misdaan heb, want ik ben niet van plan om een halfjaar naast hem te wonen en niets meer te zeggen tegen hem.