Roommates with the Badboys

-12-

POV KARA

Ik gooi mijn tas met de belangrijkste spullen in de koffer van de auto en Caden volgt mijn voorbeeld. Zane en Keiran komen ons uitzwaaien. Dee en Sam zijn al sinds gisteren naar huis dus die zullen we niet meer zien tot na Kerst.

Caden stapt als eerst in en daarna volg ik. Het schooljaar is redelijk rustig verlopen en in de herfstvakantie hebben we vooral series gekeken, niet veel dus.

'Hallo Caden. Hoe gaat het?' mijn moeder kijkt in haar achteruitkijk spiegel.

'Dag mevrouw Wilston. Alles gaat prima, dank je en heel erg bedankt dat ik mag blijven deze Kerst.'

'Oh Caden toch, dat is helemaal geen probleem en je mag me gerust Louise noemen.'  mijn moeder glimlacht.

'Dag mam.' ik glimlach kleintjes naar haar en klik mijn gordel vast. Een begroeting terug is natuurlijk weer niet nodig.

Mijn moeder drukt hard op de gaspedaal en we schieten naar voren.

'Mam! Doe eens rustig.' ik laat Cadens been vlug los, die ik door de schrik had vast genomen. 'Sorry.' mompel ik.

'Helemaal niet erg.' Caden glimlacht lief.

Mijn moeder begint een gesprek met Caden afwezig kijk ik door het raam naar het voorbij schietende landschap. Het weer is niet denderend en grijze wolken pakken zich samen boven ons.

'Toch, Kara?' ik schrik op uit mijn gedachten en kijk mijn moeder aan.

'Wat?' vraag ik verward.

'Ik zei dat je als klein kindje altijd met Luchy in schattige prinsessenjurkjes speelde.'

Meteen zakt mijn gemoedstoestand naar nul en Caden ziet het ook.

'Ja, dat klopt. Ik had altijd een mintgroene aan.' antwoord ik terwijl ik een glimlach forceer.

'Luchy komt deze avond ook. Ze kijkt er naar uit om je weer te zien.' mijn moeder glimlacht en praat verder tegen Caden over mijn kindertijd terwijl mijn gedachten afdwalen naar deze avond.

Wat moet ik nu zeggen tegen Luchy? Hoe moet ik nu doen tegen haar? Opeens trilt mijn gsm en ik zie dat het een berichtje van Caden is.

Caden: "Maak je niet druk over vanavond. Ik zal je wel helpen."

Ik kijk vlug even naar Caden die van niets gebaart.

Ik: "Ik hoop het. Dank je voor je steun."

Als het berichtje toekomt, maakt de telefoon van Caden geluid. Hij kijkt er even naar en typt dan nog iets terug.

Caden: "Natuurlijk, altijd hé. Stop nu maar met je zorgen te maken en geniet nog even van de tijd zonder drama."

Na het berichtje van Caden besluit ik me toch in het gesprek te mengen en Caden zorgt ervoor dat het gesprek een heel andere kant opgaat. Even vergeet ik de stress, maar wanneer mijn huis in zicht komt, is het daar opnieuw.

Als ik de deur van de auto open doe, komt Luchy op ons afgestormt. Ze stopt even als Caden ook uitstapt en ze bekijkt hem grondig. Het maakt me boos als ze goedkeurend naar hem knipoogt.

'Kara!' ze geeft me een dikke knuffel, 'Hoe gaat het? Ik heb sinds september niets meer van je gehoord.'

'Hey, Luchy. Inderdaad, ik had het redelijk druk.' glimlach ik zuur.

Op het moment dat mijn moeder de deur opendoet, sleurt Luchy me mee naar mijn kamer. Ik wil wat over Caden zeggen, maar Luchy maant me tot stilte.