Roommates with the Badboys

-23-

Belangrijke A/N op einde van het hoofdstuk! :)

24 januari 2018

Mijn gsm geeft aan dat het nog vroeg in de ochtend is, maar ik kan echt niet meer slapen. In mijn hoofd is er een wervelstorm aan gedachten en emoties. Gedachten en emoties over Caden. Met een gefrustreerde zucht wrijf ik over mijn gezicht en beslis dan om op te staan. Mijn voeten raken de koude vloer en rilling verspreid zich over mijn ruggengraat.

In onze normale kamer knip ik de lichten van de keuken aan en haal mijn dagboek uit dat vooral dienst doet voor mijn frustratie. Tegenwoordig schrijf ik er steeds minder in, maar het helpt soms wel eens al je gedachten van je af te schrijven. Met mijn pen blijf ik boven de pagina hangen en ik vraag me af hoe ik moet beginnen.

"24/1/2018 - 4:23
Hey,

Het is al een lange tijd geleden dat ik nog geschreven heb, zo te zien al ongeveer een halfjaar. "

De vorige hoofdstukken gingen vooral over Thomas en hoe ik met mijn verdriet omging.

"Grappig dat mijn nieuwe "frustraties" opnieuw over verliefdheid gaan. Waarom is dit zo'n lastig onderwerp? En waarom juist verliefd op mijn beste vriend? Waarom is mijn leven zo lastig. Oké, nee, ik kan niet klagen. Ik ben gewoon een dramaqueen op dit moment. Het is gewoon zo lastig, want hij is zo lief en ik kan alles tegen hem zeggen, maar hij is mijn beste vriend. Stel dat ik de enige ben die zich zo voelt, zou Caden dan zijn rug naar me keren? Ik wil onze vriendschap echt niet verpesten. Ook ben ik bang dat als ik raad zal vragen aan mijn vriendinnen dat ze het zullen "overhypen" en dat is wel het laatste wat ik wil. Misschien kan Zane mij helpen? Of Moose? Of heel misschien Keiran? Nee, die laatste optie schrappen we, want hij zal het zeker doorvertellen aan Dee en dan weten mijn vriendinnen het alsnog. Zou Kiara raad weten? Het probleem zal dan zijn dat ze Caden en mij nog niet zo lang kent. Al denk ik wel dat Kiara veel op dat gebied weet. Misschien zal ik er eens met haar over praten."

Ik zucht en lees even wat ik al geschreven heb.

"Stel dat ik het hem vertel, stel, en hij wijst het af en zegt dat hij niets meer met mij wil te maken hebben? Heel onze vriendengroep zou uit elkaar getrokken worden en ik zou overal buitenvallen. De sfeer in onze kamer zal awkward worden en er zou niets leuk meer aan zijn. Stel dat dat zou gebeuren, probeer ik wel nog eens van kamer te veranderen, want ik wil het de andere jongens ook niet aandoen. Ik zal ze dan veel minder zien en dat zou me echt pijn doen. Ze zijn allemaal zo'n goeie vrienden geworden."

Een traan valt op mijn pagina bij het idee dat ik mijn vrienden niet meer zal zien door mijn stomme gevoelens. Vlug veeg ik de opkomende tranen weg en bijt op mijn lip. Ook de vlek op de pagina probeer ik weg te vegen, maar ik veeg enkel mijn inkt uit.

"Stel dat het anders zou uitdraaien, dat hij dezelfde gevoelens heeft voor mij, dan zouden we een tijdje gelukkig zijn, maar als het uit gaat, begint alle miserie. Dan komt het op hetzelfde neer. Misschien is het beter voor iedereen dat ik dit alles voor mezelf houd."

De klok in de keuken zegt me dat het bijna vijf uur is en ik geeuw. Nu mijn gedachten opgeschreven zijn, is er een beetje rust te vinden en ik kruip in mijn bed in onze normale kamer. Zane ligt rustig te slapen en Keiran ligt bijna helemaal gedraaid in zijn bed. Ik glimlach om het beeld en er gaat een steek door mijn hart als ik besef dat ik dit alles kan kwijt raken. Met een zucht kruip ik in mijn bed en doe mijn ogen toe. 

Wanneer Keiran zijn wekker gaat, voelt het alsof ik maar tien minuten geslapen heb en kreunend ga ik recht zitten.

'Kara, waarom slaap jij hier?' vraagt Zane als hij me ziet zitten.