Roommates with the Badboys

-25-

'Uhm, Kara, ik moet je wat vertellen...'

Er valt een kleine stilte. Ik zie dat Caden zoekt naar woorden.

'Misschien kunnen we een kleine wandeling maken?' stel ik voor, wetend dat dat de situatie iets makkelijk kan maken.

Caden knikt en staat recht. Hij steekt zijn hand uit die ik aanneem en hij trekt me recht. Allebei doen we onze jas en schoenen aan in stilte, maar het is geen ongemakkelijke stilte.

Ik meld dat ik nog even naar het toilet ga en op dat moment komen Keiran en Zane binnen. Nadat ik ze begroet heb, ga ik naar de badkamer.

POV CADEN

'Waar gaan jullie naar toe?' vraagt Keiran en ik antwoord dat we een wandelingetje gaan maken.

Ik twijfel even en beslis om dan toch nog even raad te vragen aan hen, 'Ik ga het zeggen tegen Kara.' gooi ik eruit en alle twee stoppen ze met wat ze bezig waren.

'Wat ga je haar zeggen?' vraagt Zane en ik was even vergeten dat ik mijn vrienden hier niet in vertrouwen mee had genomen.

'Hoe ik me voel tegenover haar.'

'Ik wist het!' Keiran springt van zijn stoel en ik maan hem tot stilte.

'Doe stil, straks heeft ze iets door.'

Zane staat recht en geeft me een knuffel, 'Het komt allemaal goed.'

'Ik hoop het.' antwoord ik hem.

'Tuurlijk komt het goed. Ik heb gezien hoe ze zich in jou buurt gedraagt. Wat dacht je anders dat mijn constante Mona Lisa glimlach in jullie buurt betekende?' hij grijnst en ik geef hem een duw. Op dat moment komt Kara uit de badkamer en ik ga naar de voordeur.

Ik geef ze haar sjaal zodat ze zeker niet te koud is. Dan vertrekken we naar buiten en ik voel de zenuwen groeien. Ik twijfel hier al enkele maanden over. Onze vriendschap is me zeer dierbaar en ik zou deze niet willen verliezen door mijn gevoelens. Hopelijk voelt ze hetzelfde en zo niet, dan hoop ik dat ze nog steeds goeie vrienden wilt zijn. Alessandro verzekerde me ervan dat onze gevoelens wederzijds zijn, maar toch heb ik schrik dat hij en Kiara iets zagen dat er niet was.

Eventjes lopen we zonder iets te zeggen naast elkaar tot Kara de stilte verbreekt.

'Wil je er nog steeds over praten?' vraagt ze zacht. Ik knik en haal nog eens diep adem. De koude lucht prikkelt in mijn keel en ik moet even hoesten.

'Ik weet niet meteen hoe ik dit moet brengen dus het kan zijn dat ik niet meteen mijn woorden vind.' zeg ik met een kleine glimlach.

Ze haakt haar arm door de mijne en zegt: 'Neem alle tijd die je nodig hebt.', haar aanraking geeft me tintelingen en ik haal nog eens diep adem.

'Kara, als jij hierna niet meer zo dicht bevriend wil zijn met mij, begrijp ik dat. Ik snap ook niet hoe ik met mijn domme kop hierbij kom en hoe dit is kunnen gebeuren, maar weet dat ik super veel om je geef en dat je een van mijn beste vrienden bent.' ze wil er iets tussen zeggen, maar ik leg haar het zwijgen op. Ze moet me eerst laten uitpraten, 'Ik geef volgens mij zelf meer om je dan gewoon als vriend. Kara, ik vind je leuk, leuk leuk. Je bent als een zonnestraaltje in mijn leven gekomen en ik hoop dat je beseft dat ik dit niet zomaar zeg. Ik hoop dat je nu niet denkt dat ik dit tegen ieder meisje al heb gezegd, want dat is niet waar. Jij hebt sinds dag één geloofd dat ik een goed persoon kon zijn en je hebt me onbewust helpen veranderen. Als je niet hetzelfde voor me voelt begr-'

Ze stopt met wandelenen en ik zwijg. Met een ondeugende glimlach kijkt ze me aan en haar ogen weerspiegelen de straatlampen die achter ons staan.

'Oh, Caden toch.' de hoop zakt weg als ze niet meteen iets over de gevoelens zelf zegt en ik kijk naar mijn schoenen.