Roommates with the Badboys

-11-

POV Kara

Door de tranen heen probeer ik op mijn telefoon te kijken welke trein ik moet nemen naar mijn huis. Ik moet nu een verklaring gaan halen bij Luchy.

'Niet huilen, ze zijn je tranen niet waard.' mompel ik tegen mezelf.

Achter me hoor ik snelle voetstappen die mijn kant opkomen. Vlug veeg ik mijn tranen weg en stop met lopen. Ik weet aan het geluid van de voetstappen dat het Caden is.

'Ik zou nu graag even alleen zijn.' hoe hard ik ook probeer mijn stem niet te laten trillen, het mislukt.

'Je ben gek dat je dat nu zegt.' Caden trekt me in een knuffel en neemt me stevig vast. Het verbaasd me nog steeds hoe hard hij is veranderd in een korte tijd.

'Kun je me uitleggen wat er is gebeurd tussen Thomas, Luchy en jou?'

Ik schud mijn hoofd en kijk hem aan. 'Ik wil naar huis, naar Luchy. Ik moet een uitleg voor dit alles hebben.' wanneer ik me los maak uit zijn omhelzing om verder te wandelen, trekt Caden mij terug.

'Volgends mij gaan wij nu beter naar huis. Je bent emotioneel niet stabiel genoeg om naar Luchy te gaan. Ik stel voor dat we nu naar huis gaan en rustig iets op tv kijken.'

Ik knik en maak me los uit Cadens greep en loop verder door naar het station. Caden koopt 2 nieuwe kaartjes en we gaan naar het juiste perron.

Wanneer we net zitten, trilt mijn telefoon. Dee's naam en foto verschijnen op het scherm en met een diepe zucht neem ik op.

'Hé, waar ben je?' ze klikt bezorgd en ik voel me schuldig omdat ik weg ben gegaan zonder haar iets te zeggen.

'Terug aan het station.'

'Is Caden bij jou?'

Ik knik, maar merk aan de lange stilte dat ze dit eigenlijk helemaal niet kan zien. 'Ja, hij is hier.'

'Waarom ben je zo plots vertrokken?'

'Door Thomas.'

'Wat is er wel gebeurd?'

'Hij is mijn ex en maakte wat problemen.' ik probeer het simpel te laten klinken maar aan de andere kant van de lijn hoor ik dat Dee geschrokken is.

'Oh, sorry Kara. Moest ik dat weten, ging Thomas hier helemaal niet zijn! Ik stuur hem nu meteen naar huis. Ik tolereer zulk gedrag niet!' ze klinkt woedend en ergens, heel diep vanbinnen, voel ik een beetje medelijden met Thomas want Dee kan bangelijk boos worden.

'Dat hoeft niet hoor, maar ik moet je laten want de trein is daar.' de trein is daar helemaal nog niet, maar ik heb absoluut geen zin meer in dit gesprek.

'Oké, tot morgen meid. Zorg goed voor jezelf.'

Ik sluit het gesprek en steek mijn telefoon terug in mijn tas. Zachtjes leun ik tegen Cadens schouder en staar in de verte. Luchy weet verdomme wat Thomas tegen mij heeft gedaan en toch gaat ze met hem? Ik snap er helemaal niets van. Ze heeft me verraden naar mijn gevoel.

'Wanneer zouden we dan gaan?' vraag ik aan Caden.

'Ik zou gewoon niet gaan en dan met Kerst haar er mee confronteren. Je kan haar dan "geluk wensen met Thomas."'antwoordt hij.

Ik knik terwijl ik erover nadenk. Het zal harder aankomen bij haar en ik zal het er minder moeilijk mee hebben.

'Ik ben echt een drama queen.' grinnik ik.

'Ja, dat ben je echt.' grijnst Caden.

Ik sla tegen zijn arm en stap naar de trein, die nu echt is toegekomen.