BİR GENÇ KIZIN SIRLARI

10. BÖLÜM--Candice nerede

" Herkes benden bir şey saklamak zorunda mı ki? "

" Caroline saklamıyorduk. Elbette öğrenecektin.'' dedi annem.

" Ah hadi ama. Ne zaman ? Kendi kendime öğrenmeden, kardeşimi deli olarak düşünmeye başlamadan önce söylemeyi düşünüyor muydun ? " diyerek odama çıktım. Arkamdan geldiklerini tahmin ettiğim için kapımı sıkıca kitledim.

 Yatağıma yatıp ağlamaya başladım.Böyle konularda fazla hassas biriyimdir. Bana bu kadar mı güveniyorlardı ? Neden herşeyi en son ben öğreniyordum ? Kendi çabam olmadan, başka şeyler olarak düşünmeden önce söylemek bu kadar mı zor ? 

  Kendi ailemin bile bana güvenmediğini düşünürsek.Ah bu iğrenç bir his.

♛♛♛♛♛♛

   Gözlerimi açtığımda güneş yavaş yavaş doğmak üzereydi. Ağlarken uyuya kalmışım. Yemek için de aşşağı inmedim ki gerçekten sinirlenmiştim. Bu tavırımı uzun süre sürdürebilirdim.

  Telefonumun titrediğini duydum. Kalkıp masanın üstünden aldığımda 42 cevapsız arama, 17 yeni mesaj, bildirimi ! Oha ! Kaç saattir uyuyorum ben be ?!  

  Çoğu bizim kızlardandı. Sanırım ben yokken önemli bir şey olmuştu. Ama bir tek mesaj onlardan değildi. Bu dün sabah gördüğüm mesajı gönderen tanımadığım numarayla aynıydı. "Özledim. " Kısa süre duraksayarak biraz düşündüm. Kimden gelebiliyor olabileceği gibi saçma sapan şeyleri. Hadi ama ne düşünüyorum önemsiz bir yanlış numara o kadar.

 Hemen Malia' yı aradım. Saatin kaç olduğuna aldırış etmeden. İlk ikisinde cevap yoktu. Sonunda telefon açıldı. " Hey! Selam." dedim heyecanla.

 " Nerdesin ! Dünden beri kaç defa aradık seni ?! " Sesi gayet azarlar gibi geliyordu. 

 " Uyuya kalmışım. Telefon sessizdeydi. " dedim.

" Ah... Şükürler olsun. Sen de kayboldun sandım. "

 " S..Sen de derken . Kim kayboldu ki ?"

 " ... Kaybolmak sayılmaz. Yani şey..."

 " Konuşsana Malia! Ne oldu ?? " dedim aceleci bir şekilde.

" Candice... Ondan haber alamıyoruz. " dedi.

 İkimizde bir süre sessizdik.

 " Nadia yer bulma büyüsü yapmayı öğrenmeye çalışıyor. Umarım kötü birşey yoktur. "

 " Umarım. " dedim. Ve telefonu kapattım.

  Tekrar uyumaya çalıştım ama etraf çoktan aydınlanmıştı. Yerimden kalkıp duşa girdim. Yaklaşık bir saate üstümü giyinmiştim. Saç ve makyajda tamam olunca çantamı toplayıp kapıya doğru yürüdüm. O anda hala kilitli olduğunu hatırladım. Anahtarı iki kez çevirdim ve aşşağı indim.

  Garip kardeşim ve annemler ortada görünmüyordu. Garajdan bi kaç tıkıtrı duydum. En azından ben çıkıyorum demek için yanlarına gitmeliydim. Bahçeye çıktım veyan bahçeye dolandım. İçeri girdiğimde üçü de bana doğru telaşla döndüler.

  " Siz...hepiniz.. ne yapıyorsunuz burda ? " dedim şaşırarak.

 " Ah.. Care.. Anlatmalıyız. Zamanın varsa- " 

 " Yok ! Zamanım yok ! " dedim. Annem lafını bitirmeden. Ve her ne yapıyorlarsa da umursamamaya çalışarak garajdan çıktım.

♛♛♛♛♛♛