BİR GENÇ KIZIN SIRLARI

25. Bölüm-- Daima ve Sonsuza Dek

-Jackson

Ben ona yaklaştıkça benden kaçıyor. Umutlarımın çoğu tükendi sanki. Ailesiyle olanları bilyorum ve onu üzgün görmeye dayanamıyorum. Böyle bir gününde yanında olamadığım için kendime kızıyorum. Ne zaman konusmak için çabalasam beni geçiştiriyor. Ben okula sırf onun yüzünü 5 dakika görmek için katlanırken... İnsan eskiden olan şeylere ne kadar özlem duyuyorsa üstüne bir de pişmanlık eklenince dayanılmaz bir acı söz konusu. Yaşamayan bilemez.

  Kulaklığımın kulağımdan hızla çekilmesiyle irkildim.

"Hey sana diyorum! Önüne bak! "

Karşımdan genç bir kadın vardı ve yerdeki kitaplarına bakıyordu. O kadar dalmıştım ki ona çarptığımı bile hissetmemiştim. Kadına boş gözlerle bakıyordum. Umursamadan kulaklığımı tekrar takıp yürumeye devam ettim.  Okula yaklaştıkça vücudum kasılmaya başlamıştı. Bu yerden nefret ediyordum. Okulu kim sever ki?

Merdivenleri hızla çıktım. Koridorda kimseye aldırış etmeden dolabıma doğru ilerledim. Kafamı kaldırıp baktığımda karşı duvarda Caroline'ında dolabından bir şeyler aldığını gördüm. Yalnız değildi tabiki. Ama son kez cesaretimi toplayıp yanına gitmeye karar verdim. Malia ve Nadia beni gördükleri anda irkilip konuşmayı kestiler.

"Selam. Care konuşalım mı? " dedim sesimin güçsüz çıkmasını umursamayarak. Bu sıra ona sürekli bunu soruyordum.

"Sana bunun olmayacağını daha kaç kere anlatmam gerekiyor? " diyerek çıkıştı.

"Özlüyorum seni, özlüyorum bizi. " dedim ve birden ellerini tuttum.

Ancak benim tutmamla elini hızla geri çekmesi bir olmuştu. Üstüne bir de tokat atmıştı. Dolabının kapağını sertçe kapatıp, " Biz diye bir şey yok artık! " dedi öfkeyle. Ardından da hızlı adımlarla yanımdan geçip gitti. Tüm koridordakiler bakışlarını adeta bize sabitlemişlerdi.

  Attığı tokatın etkisiyle ciddileşmem gerektiğini fark ettim. Dur biraz. O da ne? Yanaklarım ıslaktı. Ağlıyor muydum? Hızlıca gözlerimi elimin tersiyle sildim. Nadia ve Malia hala karşımda duruyordu. Kafamı çevirip onlara baktığımda ikisinin de yüzünde bana acır bir ifade vardı. Ve ben yıllardır böyle bir duruma düşmemiştim.

 
"Dönün lan önünüze! " diye bağırarak koridoru dağıtmaya çalıştım. Hemen ardından ben de sınıfıma gittim. Kafamı sıraya koyup dersin başlamasını bekledim.

  Ona en son ne zaman sarıldığımı düşündüm. Kokusunu hala anımsıyordum oysa. Sanki hiç gitmemiş gibiydi. Gerçi onu bırakan bendim. Bu hatayı ben yapmıştım. Dünyanın en güzel kokusunu onun boynunda alırdım ben. Nefesini hissederdim. Bilemezdiniz siz, onu en güzel ben özlerim.

Kaybetmeden önce her şey çok güzel ve sıradan gelir insana. Kaybettikten sonra anlaşılır kaybedilenin değeri. Neden ben bunarı çok geç algılıyorum? Lanet olsun!

  Diğer derslere kalmadan çantamı alıp çıktım. Reddedilmek beni delirtiyordu. Sinirden gözüm dönmüş gibiydi.

  "Hey dostum nereye bö- "

  O sırada sinirime hakim olamadan karşıma çıkan ilk kişiye yumruğu indirmiştim. Aiden sersemlemiş bir şekilde yolumdan çekilince dönüp bakmadan yürümeye devam ettim. Sakinleşmek ve kafa dağıtmaya ihtiyacım vardı.

   Eve geldiğimde garaj kapısından girdim.  Babamın silahları koyduğu bölüme doğru giderken mümkün olduğunca sessiz olmaya çalıştım. O kadar çok silah vardı ki bunların hepsi gerçekten gerekli miydi? Hepsine tek tek baktıktan sonra aralarından iki küçüķ silah alıp kemerimin arkasına sıkıştırdım. Ardından yedek mermi aramak için çekmeceleri karıştırmaya başladım. İlk açtığım çekmecede tahta kazıklar vardı. Bunları vampirlerin tam kalbine sapladığında onları kurutarak öldürebiliyordun. İki tanesini elime alıp biraz inceledikten sonra onu da çantama koydum. Diğer çekmcede mine şırıngaları vardı. Bu da yine vampirler içindi. Ancak mine vampirleri sadece güçsüz bırakıyordu. Ne olur ne olmaz diye bir paket şırınga aldım. Sonunda mermileri de bulduğumda dikkatlice garajdan çıktım. Evden biraz uzaklaştığımda taksiye bindim. Ormana doğru yola koyuldum. Yaklaşık yarım saat sonra ormandaydım. Hava henüz kararmamıştı. Ailem okula gitmediğimi anladıklarında beni aramaya başlayacaklardır.