Seni yazmaktan kanayan ellerimin, cümlelerin sonunda gelmeyişlerinle haykırmasını yazıyorum bu gün.
Uykusuzluktan küçülmüş gözlerim, sırf seni göremediği için bana olan kızgın bakışlarını telafi ettiremiyorum.
İçtiğim çay bardağımın parmak izlerini barındırmamasını, çayımdan çıkan dumanın ciğerlerine dolmamasını ne yapsam da gönlünü alamıyorum.
Haykırışlarınla acı çeken gönlümün, her geçen gün parça parça yok olması ve benim içimin içime sığmamasını sağlayan hislerine kendimi affettiremiyorum.
Bu günde kendimi affedemiyorum.
Biliyorum, sen de affetmeyeceksin beni.
Binlerce kelimenin arasından sana güzel ve özel olanlarını söylesem bile affetmeyeceksin.
Ve biz parça parça yok olup gideceğiz yer yüzünden...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Pâyidar
RomanceDüşünmek, düşünmek ve daha fazla düşünmek... Saçlarımın beyazlamasına neden olan dertlerimin bana kattığı tek katkı, günden güne içimde biriken hastalığın gülüşleri. Bir insanın saçları neden beyazlar ? Hangi kırılgan düşüncelerle avutabilir saçlar...
