Flikken Frutsels

Supergewone mensen

Eén klein stukje tekst tussen alle andere koppen, advertenties en foto's in de krant was genoeg, genoeg om Eva's wereld helemaal op z'n kop te zetten. Het artikel stond ergens halverwege de krant. Als Wolfs niet daar opgehouden was met lezen om nog een kopje koffie in te schenken, zou het Eva helemaal niet opgevallen zijn. Maar haar blik werd als het ware naar de titel gezogen: "Supergewone mensen gezocht: Pleegzorgweek 2018 van start." 

Meteen stond ze weer in de woonkamer van Marco en zijn zusje. Het brak destijds haar hart, te zien hoe het er bij hem thuis aan toe ging. Zijn vader probeerde het wel, maar het was niet genoeg. De drank was sterker, net zoals Eva dat bij haar eigen vader had meegemaakt. Alleen was het bij haar thuis veel erger geweest, meer zooi, meer drank, meer agressie, meer alles. Marco was zo'n dapper jongetje, hij bleef zelfs thuis om voor zijn vader te zorgen. Toen ze dat zag, wist ze dat ze er alles aan moest doen om hem zo te houden. Om hem niet te laten meemaken wat zij had moeten doorstaan. Ze wist niet of zijn vader ook zó was, ze hoopte met heel haar hart van niet, maar daar kon ze hem niet achterlaten. Op die leeftijd hoor je te voetballen met vriendjes, kattenkwaad uit te halen. Niet zorgen voor je vader met zijn zatte kop. 

Ze kwamen met hem in contact toen zijn zusje Lisa was weggelopen. Marco was zogenaamd ziek, maar bleef thuis voor zijn vader. Toen Lisa weer opdook, kwam ze direct onder de zorg van Jeugdzorg terecht. Marco niet, want zijn zaak moest eerst onderzocht worden. Ze zat er zo mee in haar maag dat ze de volgende dag zelfs David over hem had verteld. David, haar 'psychiater', die er natuurlijk meteen weer iets in zag om aan te plukken. Net als een los draadje aan je trui: je merkt het en dan kan je niet nalaten eraan te trekken. Laten zitten en eraf blijven is altijd beter, maar pulken aan dat draadje is vaak onweerstaanbaar. David, hoe had ze hem toch ooit kunnen vertrouwen? Als ze geweten had hoe hij echt was, had ze hem helemaal niks verteld. Zeker niet Marco's verhaal, dan had hij de jongen nooit kunnen misbruiken voor zijn eigen plannetjes. Ze wordt nog woest als ze daaraan denkt. Zíj wilde Marco beschermen, hem een onbezonnen jeugd teruggeven. Maar híj had hem ingezet als haar zwakke punt, om zijn zin te krijgen.  Hij snapte precies waarom Marco haar zo raakte. Zijn zus had hem in de steek gelaten, aan zichzelf gedacht, zichzelf proberen te redden. Dat was weliswaar de aanleiding geweest van de ontmoeting met Marco, maar niet de manier waarop Eva haar problemen had opgelost. David suggereerde dat Eva dat ook had kunnen doen, om Maurice te redden. Maar Eva had goed beseft dat zij niet zo was. Niet weglopen bij problemen, maar er op af, aanvallen, oplossen. Daarom had ze David ook om hulp gevraagd. Als hij een verklaring gaf, kon zij Marco weghalen bij zijn vader. Natuurlijk had hij haar geholpen, dat was vast ook onderdeel van zijn plan. David was meegekomen naar Marco's huis en had samen met Jeugdzorg met hem gesproken. Dat was voldoende aanleiding om Marco uit huis te plaatsen. David had haar zelfs gerustgesteld, dat dit het beste voor de jongen was. 

De eerste dagen van zijn uithuisplaatsing had Eva regelmatig contact opgenomen met het opvanghuis. Marco had het daar niet naar zijn zin. De eerste dag had hij geen woord gezegd. Hij wilde zelfs niet met zijn zus praten. Later, toen Eva hem in het bijzijn van David had opgezocht, praatte Marco wel. Hij vond het niet leuk daar, de kinderen pestten hem en het liefst wilde hij naar zijn zus. Helaas was in haar pleeggezin geen plek voor hem. Toen Eva hem vertelde dat hij ook niet naar zijn vader kon, vroeg Marco of hij niet bij haar kon blijven. Eva twijfelde, ze had zo met hem te doen, wilde het liefste ja zeggen en hem écht redden. Hem mee naar haar eigen huis nemen, naar de Ponti, en daar zorgen dat alles goed zou komen. David had haar tegen gehouden. Marco zou zich aan Eva gaan hechten, daarna zou ze hem weer wegsturen en dat zou het alleen maar erger maken. Hij had wel gelijk dat een pleeggezin zoeken de beste oplossing was, maar ze voelde zich zo machteloos. Ze wilde nu een oplossing, zodat Marco zich niet zo eenzaam zou voelen, dat hij het fijn had. Zodat hij zich niet zo zou voelen als zij ooit gedaan had.

Een paar dagen later was ze weer bij hem langs gegaan. Hij had een pleister op zijn voorhoofd, gevochten met een grotere jongen. Eva's hart kromp weer in elkaar toen hij vroeg of hij daar niet weg kon. Waarom was er geen plaats in het pleeggezin van zijn zus? Bijna, bijna, had ze de woorden over haar lippen laten rollen. Toen Marco zo lief zei dat het niet gaf. Maar het gaf wel, Eva wilde hem een fijne plek bezorgen. Met zijn zusje, samen in een goed pleeggezin. Het was nog niet gelukt en daar baalde ze van. "Als het dan toch niet lukt, dan kom je gewoon", maar de woorden daarna kon ze toch niet uitspreken. In haar eentje een kind opvoeden, of twee, ze wilde het wel, zeker voor Marco, maar wist dat dat niet ging. De stem van David klonk in haar gedachten door. Tijdelijk opvangen was geen optie. Maar beloofde ze Marco 'alles komt altijd goed.' Na de toestand in Walibi was dat ook gelukt. Marco had nu een goed pleeggezin, samen met zijn zusje. Toch denkt ze af en toe weer terug aan die periode. Wat als ze zich wel als pleegmoeder had aangemeld? Dan had Marco die ellende in het opvanghuis niet meegemaakt. Had David hem niet ontvoerd naar Walibi, daar zou zij wel voor gezorgd hebben.

Al die gedachten waren terug te leiden naar dat ene krantenartikel, die ene kop. Supergewoon, dat was Eva zeker niet, maar toch. Ze kon het niet laten om aan het eind van de dag, thuis in de keuken van de Ponti achter haar laptop, met de krant van die ochtend nog achteloos op het hoekje van de tafel, in het zoekvenster in te typen: www.pleegzorg.nl.

A/N: mijn eerste verhaal hier op Wattpad. Sinds afgelopen zomer heb ik alle Fleva verhalen gelezen en ben ik helemaal meegezogen naar hun wereld in Maastricht. Opeens zie ik overal dingen die verband houden met Flikken. Op de vraag of ik zin had in een Oosterse rijsttafel, hoorde ik mezelf vorige week ineens zeggen: "Ja, lekker, maar mag het met bami?" En toen ik  Churandi Martina op de dag van de positiviteit hoorde zeggen: "Alles komt altijd goed," kon ik natuurlijk ook maar aan één ding denken. Deze krantenkop heb ik zelf verzonnen; het artikel op RTV Utrecht (https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/1834395/) was daarvoor de aanleiding. Dank voor het lezen.