Flikken Frutsels

De uitslag - deel 1

Marion zat achter haar bureau een PV'tje uit te typen toen haar telefoon overging. "Politie Maastricht met Marion Dreesen," nam ze op zoals gebruikelijk. "Ja, dat ben ik. Wat kan ik voor u doen?" In het moment daarna bleef het even stil aan deze kant van de lijn. Er ontstond een frons in het voorhoofd van de altijd opgewekte politieagente. "Ja, het kan wel even. Ik zit op een stoel, ja. Hoezo?" De frons verdiepte zich nog wat verder. Ook de blik in haar ogen veranderde als je van dichtbij zou kijken. De glimlach bevroor op haar gezicht. "O." Een beter antwoord kon ze op dit moment niet geven. "Maar hoe... Ik heb niks gemerkt. Twee jaar geleden was alles nog goed. Nu zegt u dat er iets gezien is?" Haar schouders zakten een stukje naar beneden en ze liet haar hoofd wat naar voren hangen. "Ja, nee, dat snap ik. Wanneer zegt u? Morgen om 15.00u? In het AZM op de röntgenafdeling? Ja, nee, ik regel wel wat hier op mijn werk. Ja, ik zal er zijn. Fijn dat u volgende week weer even belt, dat stel ik op prijs. Ja, dank u."

Verslagen bleef Marion enkele minuten voor zich uit staren achter haar bureau. Dat PV'tje over de hangjongeren die de buurt lastig vielen kon haar gestolen worden. Allerlei gedachten gingen rond in haar hoofd. Borstkanker, dat kon toch niet zomaar? Hoe erg zou het zijn? Zouden er uitzaai - de rest van dat woord durfde ze niet te denken. Maar Frits dan? En haar werk? Kan het nog wel behandeld worden? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Hadden ze de vorige controle niet goed gekeken? Zouden ze niet gewoon gegevens door elkaar gehaald hebben? Hoe meer ze erover nadacht, hoe logischer ze dat laatste vond. Het kwam niet voor in haar familie, haar moeder en tantes hadden nooit iets over borstkanker gezegd. Waarom zou het bij haar dan wel zo zijn? Hoe gaat ze die uren volhouden tot morgenmiddag? Ze werd pas om drie uur verwacht in het ziekenhuis. Voor nieuwe foto's en een echo volgens haar huisarts.
Ze kende die vrouw eigenlijk helemaal niet. Gek om haar dan zo aan de telefoon te horen. Ze klonk vriendelijk, bezorgd, maar ook een tikje hoopvol. Misschien was het wel goedaardig, had ze haar huisarts horen zeggen. Of was dat wishful thinking? Volgende week zou ze weer bellen, ze hoorde dat ze Marion overvallen had met de uitslag van het bevolkingsonderzoek. Het was niks voor Marion om zo te reageren. Ze had hooguit tien woorden gezegd aan de telefoon. Normaal gesproken was ze veel spraakzamer, ook aan de telefoon. Zo sprakeloos was ze door deze uitslag. Dit had ze echt niet verwacht. Ze ging gewoon standaard naar dat borstonderzoek, waarom niet? Niet met de gedachte dat het háár zou kunnen overkomen. Ja, de buurvrouw of een tante misschien, maar niet Marion Dreesen. Ze was gezond, sportte veel, bewoog ruim voldoende op haar werk, rookte niet, at niet al te ongezond. Ja, ze dronk af en toe een wijntje, maar dat was toch juist niet verkeerd? Goed voor de bloedvaten en vooral voor de gezelligheid.

Zo bleven de gedachten maar in haar hoofd rondzingen. Tot ze de blik van haar collega zag vanuit de andere hoek van de grote kantoorruimte. Eva zat ook achter haar bureau een verslag uit te werken, tot opviel dat Marion wel erg stil niet aan het typen was. Ze kenden elkaar al jaren, dus aan de houding van Marion zag Eva meteen dat er iets niet klopte. Ze keek Marion aan met een vragende blik, haar wenkbrauwen opgetrokken. "Marion, alles goed?"
Langzaam schudde Marion haar hoofd, met de frons nog steeds duidelijk zichtbaar tussen haar wenkbrauwen. Eva stond op en liep naar Marions bureau. "Wat is er aan de hand? Lastige zaak? Iets met Frits? Je kijkt zo bedrukt?" Met een trillende stem en wanhopig proberend de tranen op te houden, antwoordde Marion: "Dat was mijn huisarts. Ze," verder kwam Marion niet. Eva zag dat het hoog zat, sloeg een arm om Marions schouders en zei: "Kom, dan lopen we even naar de kleedkamer. Het ziet eruit alsof niet iedereen dit hoeft te horen." Marion knikte, dat hoefde inderdaad niet iedereen te weten. Misschien later, als duidelijk was hoe slecht het was, maar nu nog even niet.

In de kleedkamer kon Marion haar tranen niet meer bedwingen. "De huisarts dus, ik ben twee weken geleden in de bus geweest, je weet wel, voor het borstonderzoek." Eva knikte, hoewel ze zelf nog te jong was om opgeroepen te worden, had ze wel een idee wat dat inhield. "Dat onderzoek waarbij ze je borst pletten, toch? Om te kijken of je geen borstkanker hebt?" Marion antwoordde: "Ja, dat. Ze hebben blijkbaar iets gevonden in mijn borst." Eva keek net zo geschrokken als Marion aan de telefoon. "Maar, maar, dat kan toch helemaal niet," stotterde Eva, "jij leeft zo gezond. Heb je, had je ergens last van?"
"Nee, dat is nou juist het gekke. Ik mankeer helemaal niks. Af en toe voel ik wel eens een steekje in mijn borst. Als we weer eens achter iemand aan hebben moeten rennen, maar niks geks. Dat gevoel gaat altijd snel over als ik weer op adem ben gekomen. En ze zijn wel eens gevoelig bij mijn menstruatie, maar verder niet." Beschermend sloeg Eva haar arm weer om Marions schouders. "Ach Marion, wat een nieuws toch. Wat en hoe nu verder?" Marion legde uit wat de huisarts had gezegd. Dat ze morgen voor verder onderzoek naar het AZM moest. Voor meer foto's en een echo. Iets met alles op één dag onderzoek. "Welke borst is het eigenlijk?" informeerde Eva. Marion keek verbaasd en antwoordde toen dat ze dat eerlijk gezegd niet gehoord had. De huisarts had het haar vast gezegd, maar ze was zo verbaasd geweest dat ze dat niet eens opgeslagen had. "Nou ja, het maakt eigenlijk ook niet uit, ze zullen ze allebei vast goed onderzoeken. Maak je geen zorgen, Marion, je zult zien dat het allemaal een storm in een glas water is. Zal ik morgen met je meegaan?"
"Oh, Eva, dat zou ik erg fijn vinden. Om 15.00u op de röntgenafdeling dus. Zou je, kun je dit nog even geheimhouden voor Wolfs? Ik weet dat jullie elkaar alles vertellen, maar ik wil dit graag nog even voor mezelf houden. Ik vertel Romeo wel dat ik gewoon even naar de dokter moet. Vrouwending, dan vraagt hij vanzelf niet verder." Eva trok haar mondhoeken even op tot een kleine glimlach. Romeo en vrouwendingen, dat was inderdaad genoeg om hem af te schrikken zodat hij niet verder zou vragen. "Tuurlijk zal ik Wolfs niks vertellen. Als hij er naar vraagt, zal ik ook iets van die strekking zeggen. Wolfs is wel iets meer gewend, maar zal dan ook niet verder aandringen."
"Fijn, dank je wel Eva." Eva omhelsde haar vriendin kort: "daar zijn we toch vriendinnen voor." Met die bemoediging liet Eva Marion in de kleedkamer achter om nog even bij te komen.