Flikken Frutsels

Kamphuis en Wolfs' wijze woorden

"Er is iemand door z'n kop geschoten!" Dat waren Wolfs laatste woorden tegen Marlies Kamphuis voordat hij hardhandig door Eva het kantoor van hun baas uitgewerkt werd. Ze had hem bij zijn arm vast gepakt en hem bijna als een verdachte de deur door geduwd. Toen ze Wolfs zo tegen haar baas tekeer hoorde gaan, wist ze dat ze hem niet langer daar moest laten. Ja, de zaak was heftig geweest en nee, ze werkten niet bij de plantsoenendienst, maar Wolfs kon niet te ver gaan. Niet bij deze baas, niet nu. Kamphuis had hen de afgelopen weken constant geïrriteerd met papierwerk. Hun vorige bazen wilden natuurlijk ook alles op papier, maar het was nog nooit zo erg geweest dat het de vooruitgang van de zaak in de weg had gestaan. Kamphuis had Wolfs alweer terecht gewezen en zijn onverantwoordelijke gedrag, in haar ogen dan, ter sprake gebracht. Dit was voor Wolfs de druppel geweest.

Om te voorkomen dat Wolfs zijn tirade verder voort zou zetten aan de andere kant van Kamphuis' deur en zij alsnog alles zou horen, sleurde ze hem mee naar de kleedkamer. Ze had ondertussen niet weten te voorkomen dat ruim de helft van hun collega's glimlachend, gniffelend of ongegeneerd lachend naar hen had zitten kijken. Wolfs was dan ook vrijwel onophoudelijk doorgegaan met zijn commentaar. "Hoe kan ze dat nou zeggen, Eef? Dat mens spoort niet. Zo kunnen wij ons werk toch niet doen? Wat nou papierwerk? We hadden hem daar toch niet kunnen laten staan? En dat pretendeert dan onze baas te zijn. Ze zou ..."
Verder kwam hij niet. Inmiddels waren ze in de kleedkamer aangekomen, had Eva hem ruw omgedraaid en haar vinger op zijn lippen gelegd om hem tot stilte te manen.
"Wolfs," zei ze indringend, "ik vind ook,"
Hij duwde haar arm van zich af. "Nee Eef, ze kan dit niet maken, absoluut niet. Een halve meter verder stond jij, ze had jou wel door je kop kunnen schieten! En dan begint dat mens over 'de regels'," zei hij terwijl hij met beide handen aanhalingstekens gebaarde. "Het was onverantwoord om langer te wachten. Het geschreeuw van Swater was afschrikwekkend. Als wij niet hadden ingegrepen had Eliza Witmans hem ongetwijfeld dood gemarteld. Ze heeft hem in koele bloede doodgeschoten. Terwijl jij ernaast stond, Eef. Ernaast, verdomme! Stel je voor.."
Wolfs bleef maar doorgaan met tieren. Hij was zo kwaad op de onbenulligheden waar zijn baas over had gesproken. De belangrijkste reden daarvan stond gelukkig in levende lijve voor hem, maar ook deze keer had het weer niet veel gescheeld. Eva had bijna de uittredende kogel opgevangen, zo dichtbij had ze gestaan. En weer was hij te ver weg geweest om haar te kunnen beschermen. Hij was ook boos op zichzelf, hoe had hij het zover laten komen? Waarom was hij verrast door de handlanger van Eliza die ineens achter hem had gestaan en hem had gedwongen zijn wapen weg te leggen. Hij had zich weer hersteld, de man omver getrapt en hem geboeid. Eva was ondertussen op Eliza afgelopen, maar die had in een onvoorspelbaar moment hun getuige doodgeschoten. En dan begon Kamphuis over afwachten en papierwerk. Hoe meer hij er over nadacht, hoe meer zijn boosheid weer oplaaide.
"Wolfs,"zei Eva nogmaals, terwijl ze hem bij zijn beide bovenarmen vastpakte, "Wolfs, stop!" Ze schudde hem een beetje door elkaar, om zijn aandacht te trekken, hem los te krijgen uit zijn woede-uitbarsting. Het leek te helpen, want een moment werd hij stil. Precies lang genoeg voor Eva om hem aan te kijken en zijn blik te vangen. Met haar ogen vroeg ze hem om stil te blijven. Het lukte. Hij bleef naar zijn partner kijken, gevangen in haar blik. Het volgende woord wat hij wilde spreken, bleef op zijn lippen liggen. Er kwam geen geluid meer uit zijn mond. Kijkend in haar blauwe ogen vloeide de ergste boosheid weg. 

"Ik weet dat je boos bent op Kamphuis, terecht, dat stomme papierwerk, maar laat het gaan. Ze is het niet waard. Je weet waar ze mee gedreigd heeft als je jouw gedrag niet zou verbeteren. Nee, luister naar mij nu," onderbrak ze haar verhaal, toen Wolfs wilde protesteren. Hij vond het wél de moeite waard om boos te worden en Kamphuis de waarheid te vertellen.
"Ik weet waarom je boos bent, ik ken je. Maar het hoeft niet, er is niks gebeurd, ik ben niet geraakt. En de volgende keer zou ik weer met jou naar binnen gaan. Ik moest haar tegenhouden. En ja, we hadden die man natuurlijk in het vizier moeten krijgen, maar het is ons samen weer gelukt. Dat is het belangrijkste. Hoe bozer je nu reageert, hoe groter de kans dat je een keer te ver gaat, Wolfs. Kamphuis zet je zo buiten. Dát is juist datgene wat ik niet wil, Wolfs. We doen dit sámen."
Terwijl Eva haar mening gaf, begon Wolfs meer te ontspannen. Hij snapte wat Eva bedoelde. Dat was ook voor hem het belangrijkste, om samen met Eva te kunnen werken. Hij zuchtte berustend. "Je hebt gelijk, Eef. Maar dit kunnen we toch niet zomaar op ons laten zitten?"
Eva schudde haar hoofd. Ze pakte Wolfs weer vast, nadat ze hem tijdens haar betoog los had gelaten toen ze merkte dat hij begon te luisteren. "Dat kunnen we wel Wolfs. Ik wil jou niet kwijt." Ze keek hem weer aan. Ze probeerde de woorden die ze jaren geleden al door de telefoon tegen hem gezegd had, opnieuw duidelijk te maken. Zij was ook geschrokken van dat onverwachte schot. Het had haar opnieuw doen beseffen dat ze kwetsbaar was. Dat zij kwetsbaar waren. Toen hij zo uit z'n slof schoot in de kamer van Kamphuis, dacht ze even dat dit het was. Het moment dat Wolfs ontslagen zou worden. Zo tekeer gaan tegen de nieuwe hoofdinspecteur. Flamand, Hoeben en zelfs Mechels hadden dit wel van Wolfs gepikt. Zij hadden hem gekend, zijn gedrag min of meer geaccepteerd. Maar Kamphuis was er pas net, Wolfs had nog geen krediet bij haar opgebouwd. Dat was het moment waarop ze wist dat er iets moest gebeuren. Wolfs uit de kamer sleuren was het begin, maar nu kwam het moeilijkste deel.

Eva slikte een keer en legde toen haar rechterhand op zijn linkerwang. Ze voelde de stoppeltjes in haar handpalm prikken. De adrenaline gierde opnieuw door haar lijf, net als een uur eerder toen ze met getrokken wapen voor de auto van Eliza Witmans was gaan staan. Ze stopte, maar het was maar net op tijd.
"Wolfs, ik." Haar hart bonsde in haar keel. Wolfs keek haar aan, ze kon de spikkeltjes in zijn iris zien. Ze glinsterden als hij blij was, ze gloeiden als hij boos was, zoals nu. 
"Floris," begon ze voor de tweede keer. Door deze woorden verzachtten zijn gelaatstrekken. Zijn voornaam gebruikte ze niet vaak. Op het werk was hij gewoon Wolfs en thuis meestal ook. Eva zag het en dat gaf haar de moed om verder te gaan.
"Ik wil jou echt niet kwijt."
"Ik jou ook niet, Eef. Niet als partner en al helemaal niet door de gestoorde vrouw van een drugsdealer."
"Dat bedoel ik niet, Floris. Ik bedoel meer... Niet alleen als werkpartner. Het ging weer net goed, maar daardoor besefte ik het weer. Wat nou als het de volgende keer.."
Wolfs legde zijn hand op haar hand op zijn wang. "Ik weet het, Eef." Heel even zag hij haar ogen opvallend vochtig worden. Niet voldoende voor een traan, net daarvoor kreeg ze zichzelf weer onder controle. Langzaam liet Eva haar hand weer van zijn wang glijden, kriebelend over zijn stoppelbaardje. Hij wilde zijn hand nog niet terugtrekken. Niet na wat ze net gezegd had. Hij draaide zijn hand een beetje en pakte haar vingers vast.

"Nou ja, dus. Wordt maar boos over Kamphuis tegen mij, niet tegen haar," zei Eva terwijl ze haar blik op hun handen richtte.
Hij glimlachte. "Een mens is nooit te oud om te leren, hè?"
Zij glimlachte terug en keek weer naar hem op. Hij hoorde haar heel zacht fluisteren, bijna verstond hij het niet, maar het klonk als 'nooit te oud'. Daarna kwam ze dichter naar hem toe. Ze rekte zich een beetje uit en ging op haar tenen staan. Terwijl ze in zijn ogen bleef kijken, de spikkeltjes begonnen te glinsteren, overbrugde ze het laatste stukje. Het stukje dat al jaren tussen hen in stond. De brug tussen hun verleden en hun toekomst. De lengte wisselde soms, af en toe maar een paar passen, soms meer dan 200 km, maar hij was er altijd. Maar nu was het klaar, Eva durfde het aan. Eigenlijk niet, maar soms moest je in het diepe springen.  Van de brug af en maar zien wat er van kwam. Het elastiek wat haar met hem verbond, zou haar altijd weer terugtrekken, redden van de afgrond. Het was de afgelopen jaren zo stevig geworden, ze was gezekerd. Haar lippen drukte ze op de zijne. Zachtjes, omdat ze eigenlijk toch niet durfde. Meer aanmoediging had Wolfs niet nodig. Hij liet Eva's hand los en omvatte haar gezicht met zijn handen. Hij kuste terug. Dit was het begin. De kus begon als het vuurtje van een afgestreken lucifer. Klein, breekbaar. Een zuchtje wind zou het weer kunnen doven. Maar door alles wat er de afgelopen jaren was gebeurd én door wat er niet was gebeurd, wakkerde het vuur aan. Eva sloeg haar armen om hem heen. Hier had ze al die jaren op gewacht. Geborgen in zijn armen. Als het een film was, zou de muziek naar een hoogtepunt gestuwd worden, zouden zij langzaam opstijgen, ronddraaiend, de hele wereld om hen heen vergetend.

Toen een van de twee adem moest halen, misschien wel allebei, lieten ze hun lippen van elkaar gaan. "Eef," zuchtte Wolfs.
"Floris," antwoordde Eva.
"Gelukkig zijn we nooit te oud om te leren. Kom hier, ik wil jou ook nooit meer kwijt." Terwijl hij het zei, trok hij Eva dicht tegen zich aan. Eva paste precies in zijn armen en hij in die van haar.
Tegen zijn borstkas durfde ze het wel te zeggen, maar ze moest nog leren hoe het hardop moest, tegen hem. Fluisterend sprak ze die vier woordjes, de moeilijkste die ze kende. "Ik hou van jou."
Luisteren was soms moeilijk, daar kon hij nog wel wat in bijleren, maar deze woorden hoorde hij toch. Hij kende ze al. Herkende ze. Ze stonden in zijn hart gegrift. Met een gelukzalig gevoel sloot hij zijn ogen. "Ik ook van jou," sprak hij in haar haren. 
Het vuur was eindelijk aan, de dood van Jonathan Swater was de lont geweest, Kamphuis de ontsteking, maar de vlam, die kwam van hun beiden, van binnen uit. Uit hun harten.

A/N: waar Kamphuisbingo al niet toe kan leiden.. Bedankt @Maaike_tje voor de inspiratie.
Voor iedereen die hem vorige week gemist heeft of niet op Twitter zit: https://twitter.com/franca_janssen/status/1083800091419426817
en de Eva bingo: https://twitter.com/MaaikevanKuijk/status/1084379964521222145

Geplaatst op 15-1-2019