Flikken Frutsels

De uitslag - deel 3

Toen ze de afdeling radiologie (beeldvorming 3) eenmaal gevonden hadden op de derde verdieping van het ziekenhuis, meldde Marion zich bij de balie. "Marion Dreesen, ik werd gebeld door mijn huisarts dat ik hier om drie uur moest zijn voor een onderzoek." Nadat Marion haar geboortedatum had genoemd, vertelde de baliemedewerkster waar ze in de gang mocht gaan zitten. Er zouden eerst foto's van de borst gemaakt worden en daarna misschien nog een echo. Marion en Eva namen plaats op de ongemakkelijke stoeltjes in de wachtkamer. Er zaten nog twee vrouwen te wachten van Marions leeftijd. Eentje met een man van dezelfde leeftijd, waarschijnlijk haar echtgenoot. Even stak het dat zij geen partner had, die ongetwijfeld met haar mee zou zijn gegaan, of een dochter zoals de andere vrouw die zat te wachten. Maar ja, wilde je meteen je kind meenemen en ongerust maken? Nee, dacht Marion, eerst maar eens zien wat er uitkomt, voordat ze het Frits ging vertellen. Eva zag Marion rondkijken en vroeg: "Gaat het? Had je niet liever iemand anders mee willen hebben?" Marion schudde haar hoofd, terwijl ze antwoordde. "Nee, ik wil Frits niet onnodig ongerust maken. En bovendien, jij bent mijn beste vriendin, wie zou ik liever hier naast me hebben zitten? We hebben al zoveel meegemaakt." "Ja, al de keren dat jij voor mij in het ziekenhuis bent geweest, als er weer eens iets gebeurd was," reageerde Eva, "ik ben blij dat ik iets voor je terug kan doen, Marion."

Nadat de twee andere vrouwen binnen waren geroepen en weer naar buiten waren gekomen, de ene blij, de andere met rode ogen en de afdruk van tranen nog op haar wangen, werd haar naam in de wachtkamer geroepen. "Mevrouw Dreesen". Marion stond op, Eva gaf haar nog een klopje op haar hand, en liep naar de verpleegkundige toe die haar naam had genoemd. Die schudde haar de hand en stelde zich voor. De verpleegkundige glimlachte vriendelijk en haar handdruk was rustig, bijna geruststellend. Marion draaide zich naar Eva om en fronste haar wenkbrauwen. Zat Eva nu bijna te lachen? Het leek wel of ze grinnikte. Marion schudde haar hoofd, ze zou het zich wel verbeeld hebben en liep met de verpleegkundige mee het kamertje in. Daar kreeg ze uitleg over het onderzoek, alweer een mammogram, net zoals bij het bevolkingsonderzoek in de bus, en mocht ze haar bovenkleding uittrekken. De verpleegkundige was aardig en legde goed uit hoe Marion precies moest staan. "Dit kan even vervelend aanvoelen", zei de verpleegkundige toen ze het apparaat instelde en aan zetten. Marion voelde haar borst geplet worden en beet haar tanden op elkaar. "Goed gedaan, dan doen we nu de andere borst." Weer even de tanden op elkaar en toen kwam de verpleegkundige naar Marion toe. "Zo, dat was het weer. Goed gedaan hoor. De radioloog gaat nu even naar de plaatjes kijken en komt zo hierheen voor de echo. Ga maar even zitten en sla je jasje maar even om je heen. Die moet zo meteen weer uit, dus helemaal aankleden is niet handig." Marion deed wat haar gezegd werd zonder er echt over na te denken. Het was precies hetzelfde gegaan zoals in de bus. Zou dat betekenen dat er echt iets te zien was? Of juist niet omdat ze anders iets extra's zouden hebben gedaan? Marion zat in haar eentje te peinzen, toen de deur van het kamertje weer open ging.
"Mevrouw Dreesen?" liep een andere vrouw op haar toe, "ik ben dokter Duvier en ik kom nog een echo van uw borsten maken. Ik heb net de foto's bekeken en ik wil het plekje in uw rechterborst nog even bekijken." Marion knikte en vroeg: "Is dat wat ze in de bus ook hadden gevonden? Is het kwaadaardig? Komt het nog goed?" De dokter knikte vriendelijk: "Ja, dit zagen ze bij het bevolkingsonderzoek ook. Om te kunnen zeggen of het kwaadaardig is, moet ik eerst de echo maken. Hierna zal ik uitleggen wat er aan de hand is. Gaat u hier maar op de bank liggen zonder uw jasje." Marion nam plaats op de onderzoeksbank. Dokter Duvier bekeek haar beide borsten met de echo. Links was ze zo klaar, maar rechts bleef de dokter nogal lang op dezelfde plek kijken. Marion moest haar arm omhoog leggen en daarna weer terug naar beneden. De dokter drukte knoppen in op het apparaat en draaide de echo rond. Hoe langer ze bezig was, hoe ongeruster Marion werd. Toen de dokter eindelijk klaar was, de echokop terugzette en met een doekje haar borsten schoon veegde, vroeg Marion: "En, dokter?" Dokter Duvier legde haar hand kort op Marions schouder, die voor Marion ineens loodzwaar aanvoelde en zei: " Zo te zien lijkt het allemaal mee te vallen. Ja, er is een plekje te zien, maar dat lijkt op de foto's en zeker op de echo goedaardig. Ik wil er graag een biopt van afnemen, dat is een beetje weefsel, om onder de microscoop te laten bekijken, maar het lijkt wat wij dokters noemen een fibroadenoom." Marion hoorde de uitslag wel, maar het drong nog niet helemaal door. "Dus, dus, het is geen kanker?" "Nee, daar lijkt het niet op, maar dat biopt kan daar nog meer zekerheid over geven." Marions zucht kwam uit haar tenen. Goedaardig, geen kanker. Zie je wel, anders had ze toch wel iets aan haar borst of lichaam gevoeld? Ze begon er zelfs een beetje van te giechelen. Had ze zich daar nu zo druk over gemaakt? "Ik zie uw opluchting, was u erg van het bericht van het bevolkingsonderzoek geschrokken?" "Ja," antwoordde Marion eerlijk, "ik had helemaal niets aan mijn borst gemerkt, maar was toch al van het ergste uit gegaan. Daarom wordt dat onderzoek toch ook gedaan, toch?" Dokter Duvier knikte, maar voegde toe dat er ook vaak goedaardige cysten en fibroadenomen werden gevonden. Die ontstonden wel vaker en zagen er dan op een foto verdacht uit, omdat ze nieuw waren. Nu Marion zo'n positief bericht had gekregen, zag ze ook niet meer op tegen dat biopt. Toen de dokter vroeg of ze daar aan mocht beginnen, had Marion geknikt. "Ja hoor, doe maar zo snel mogelijk. Dan kan ik daarna nog even naar mijn werk." De dokter had haar spulletjes gepakt en samen met de verpleegkundige het weefsel afgenomen. De prik deed inderdaad even pijn zoals de verpleegkundige had gezegd, maar het was ook zo weer voorbij. Ze kreeg een pleistertje op het prikgaatje en mocht zich toen weer aankleden. "U moet zo nog even langs de balie voor een afspraak bij de mammacare. Daar wordt u nog nagekeken en krijgt u de uitslag van het biopt." De verpleegkundige schudde haar de hand en liet Marion weer uit het kamertje.

Met een glimlach op haar gezicht liep ze op Eva af. "Niks aan de hand, gewoon een goedaardig fibroanemoon. Of zoiets. In ieder geval goed. Geen kanker!" Marion jubelde het uit en kon haar enthousiasme niet beteugelen.  "Wat fijn, Marion, ik wist het wel! Dat moeten we vieren." Eva omhelsde Marion stevig. "Ja, nog even langs de balie en dan zo een drankje op het Vrijthof." Marion liet Eva los en wilde al bijna naar de balie lopen, tot ze abrupt stopte en zich weer naar Eva omdraaide. "Wat was jij nou net aan het grijnzen toen die verpleegkundige mij kwam halen? Dat zag ik toch goed?" Eva begon opnieuw te grijnzen en knikte. "Zag je wat voor schoenen ze aan had?" Marion keek verbaasd en draaide haar hoofd naar het kamertje waar ze uitkwam. De verpleegkundige stond daar nog, de volgende patiënte op te wachten. Marions ogen gleden langs haar uniform naar beneden. Onder de witte broekspijpen kwam nog net een stukje laars tevoorschijn, maar de puntige neuzen van de laarzen zeiden eigenlijk al genoeg. "Cowboylaarzen," zeiden ze tegelijkertijd. "Ja," giechelde Eva, "toen wist ik zeker dat het goed moest zijn."

A/N: ik werk in een ziekenhuis en zag op een gegeven moment een van mijn collega's in ziekenhuiskleding mét cowboylaarzen lopen. Als dat geen aanleiding is voor een Flikkenverhaal...