Flikken Frutsels

Ange de Noel

In mijn ooghoek zag ik iets mijn aandacht trekken toen ik de etalage voorbij liep. Eigenlijk wilde ik hier helemaal niet zijn, een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag in december in hartje Maastricht. Maar ja, ik moest eigenlijk nog een nieuw overhemd hebben en het was er afgelopen week niet van gekomen dat te halen. Door de mensenmassa heen had ik me een weg gebaand naar de winkel, een mooi overhemd uitgezocht en afgerekend. Ik had besloten de mensenmassa te ontwijken en had een zijstraatje genomen. Daar, in een klein winkeltje met woonprulletjes, in een etalage vol kerstspullen stond het beeldje mij te roepen. Ondanks mijn haast en frustratie had ik het gehoord. Even twijfelde ik nog, ik wilde al bijna een stap verder zetten, maar ik keerde me toch om. Terug naar de etalage. Het was een engeltje, klein en teer met een houdertje voor een waxinelichtje ervoor. Het zou perfect bij haar passen. Nee, stomme gedachte, ik ga gewoon terug naar huis. Het leek of het engeltje mij aankeek en 'neem mij mee' zei. Ach, kan mij het ook schelen, dacht ik en ik liep naar de winkeldeur. Een deurbelletje klonk vrolijk toen ik binnenkwam. De verkoopster, een oudere dame achterin de zestig ongeveer, stond achter de toonbank in een vrijwel lege winkel, dus ze sprak mij meteen aan.
"Goedemiddag, kan ik u ergens mee helpen?" Nog een reden minder om het niet te doen. Ik, haar enige klant kon haar niet teleurstellen.
"Ja," antwoordde ik, "ik heb interesse in dat beeldje in de etalage, die engel met het lichtje." De verkoopster knikte, kwam achter de toonbank vandaan en pakte het beeldje.
"Is het een cadeautje?". Toen ik hierop bevestigend antwoordde, kreeg ik een warme glimlach terug. "Mooi, voor een bijzonder iemand, neem ik aan? Zo heb ik me de toekomstige koper altijd voorgesteld. Ze staat al een paar weken in de etalage te wachten op iemand met een goed hart. Ze glimlacht zo lieflijk, vind ik. Ja, ik zou haar aan een speciaal iemand geven, een vriendin waar ik erg aan gehecht bent. Gaat u dat ook doen?"
Even kon ik geen antwoord geven. Toen stamelde ik: "voor een bijzonder... speciaal... ja, vriendin, ja, ik..."
"Sorry, sorry," verontschuldigde de verkoopster zich en ze wapperde haar woorden weg met haar hand, "dat gaat mij natuurlijk helemaal niks aan. Ik praat wel vaker zoveel, zeker als een artikel mij raakt. Dat moet u mij maar niet kwalijk nemen. Op deze leeftijd word je af en toe wat sentimenteel. Geef het vooral aan wie u wilt."
"Dat geeft niet hoor, ik was even van mijn à propos gebracht door uw vragen, maar ja, het is voor een speciale vrouw. Ze is mij erg dierbaar."
"Mooi. Dan zal ik er nog een extra strikje omheen doen. En u krijgt van mij nog een klein tekstje mee, dat kunt u erbij geven als u wilt. Dan komt het op €12,50. U wilt pinnen? Hier staat het apparaat. Gezegende kerstdagen meneer. Ik hoop dat u ze kunt doorbrengen met uw geliefden."
"Insgelijks en bedankt." Ik kreeg het engeltje en een kaartje mee en verliet het winkeltje weer. De vragen van de verkoopster galmden nog na toen ik terug naar de Ponti liep.
Eva was gaan hardlopen, dus ik kwam binnen in een leeg huis. We hadden een drukke week gehad, een drukke maand eigenlijk, dus van de kerstsfeer in huis was nog niets terecht gekomen. De dood van Mechels en de toestand met Eva's verslaving hadden ook niet aangemoedigd om er iets gezelligs van te maken. Het zou zonde zijn nu nog een kerstboom te halen, maar ik kon nog wel even mijn best doen om er iets van te maken. De doos met kerstspullen stond ergens boven opgeslagen.
Met een verse koffie in mijn hand was ik naar boven gelopen. Op de tweede kamer die ik doorzocht was het raak. De doos zag er inderdaad uit zoals ik mij herinnerde en de tekst 'kerst' stond gelukkig precies naar de deuropening gericht. Eva moest die de vorige keer wel weggezet hebben. Met een leeg koffiekopje boven op de doos liep ik weer naar beneden. Eva was waarschijnlijk net vertrokken toen ik terugkwam uit de stad, want ik had een rij lampjes op kunnen hangen in de keuken voor het kookeiland, een minikerstboompje kunnen neerzetten op de tafel en een nep-kersttakje boven de deuropening kunnen ophangen. Het was geen mistletoe, maar kon er voor doorgaan.
Toen Eva binnenkwam, had ik net een snijplank gepakt om aan het eten te beginnen. Ze kwam de trap af naar de keuken. Rits van haar vestje losmakend en daarna haar oortjes uit, ze keek pas op toen ze beneden stond.
"Wolfs! Je hebt de kerstversiering gevonden en opgehangen! Wat gezellig." Ze glimlachte. Een échte glimlach, ook haar ogen schitterden en dat hadden ze al lange tijd niet meer gedaan. Niet sinds die dag dat Bols.. Nee, niet aan denken nu.
"Ja, het zag er in de winkelstraten zo kerstig uit en hier zo kaal toen ik terugkwam. Gelukkig had jij de doos opgeborgen, dus ik had hem zo teruggevonden. Een kerstboom vond ik niet nodig, maar dit is al beter, hè?"
Eva knikte en liep op me af. Ze legde haar hand even op mijn schouder en gaf er een kneepje in. "Wat fijn, dank je." Toen draaide ze zich om naar de koelkast om een flesje water te pakken. "Kan ik nog even douchen voor het eten?"
"Geen probleem, duurt nog ruim een halfuurtje. Ga jij maar even lekker douchen."