Flikken Frutsels

Vertrouwen

Natuurlijk moest er na afgelopen vrijdag tenminste één verhaaltje ontstaan en de treinreis van Utrecht naar Maastricht is daar precies lang genoeg voor, blijkt. Volgende week maak ik dezelfde reis, maar dan terug naar Utrecht, dus wie weet...

Oh en degene die het eerste verhaal bedenkt over het waarom van de cowboylaarzen krijgt nu al mijn credits 😀 (dit is een aanmoediging, dat snappen jullie wel, hè?)

"Ik vertrouw niemand," zei ik tegen Eva, nadat we voor de zoveelste keer uit de handen van ontvoerders waren ontsnapt. Ze keek me verbaasd aan met haar wenkbrauwen opgetrokken. Ze had gelijk, besefte ik een seconde daarna. "Bijna niemand." Want er was één vrouw waar ik mijn handen voor in het vuur zou steken. Meer nog, ik zou zelfs mijn leven voor haar geven. Mijn collega, mijn partner, mijn Eva. Onze schouders raakten elkaar net, terwijl we samen op de achterbank van een klein autootje van een oud dametje zaten. Dubbelgevouwen op weg terug naar Maastricht. Terwijl het dametje met een slakkengangetje de berg op reed, dwaalden mijn gedachten af naar vannacht. We hadden de nacht doorgebracht in een hutje in het bos net over de grens bij Maastricht. Op de vlucht voor de politie, voor een moord die zij geheel terecht gepleegd had. Uit noodweer, nadat Hinch ons eerder met een machinegeweer beschoten had. Nadat hij onze baas vermoord had en een onschuldig meisje. Terwijl hij geprobeerd had mij te wurgen. Gelukkig waren we in onze vlucht een beekje tegengekomen, waardoor we de politiehond af hadden kunnen schudden. We waren nat geworden door het waden in het water bij de toch al lage buitentemperatuur. Gelukkig hadden we het hutje gevonden en was er materiaal geweest om een vuurtje te stoken. Langzaam waren we weer op temperatuur gekomen.

"Wolfs, ik ben kapot. Laten we gaan slapen. Morgen hebben we weer genoeg te doen." Eva rekte zich uit en stond op van haar plekje voor de kachel. Ze was weer warm. Wolfs had het vuur flink opgestookt en ook het kopje thee dat ze gedronken had, had meegeholpen. "Leg jij nog een groot houtblok op het vuur, zodat het vannacht niet uitgaat? Dan maak ik het bed vast klaar."
Wolfs knikte, maar keek daarna fronsend om zich heen. Er stond een bank in de kamer, waar één van beiden in de lengte op zou passen en een ingezakte leunstoel. "Weet je wat, pak jij lekker de bank, dan neem ik de stoel wel."

"Nee joh, doe niet zo gek. We kunnen toch wel samen op de bank?" reageerde Eva.
Het was dat de combinatie van de kou en het vuur al gezorgd hadden voor blosjes op Wolfs' wangen, anders had hij ze bij dit voorstel wel gekregen. De gedachte om weer een nacht bij Eva door te brengen, zo dichtbij, had zijn hart al sneller laten kloppen en het voorstel van Eva deed daar nog een stapje bovenop.

"Dit is zo'n slaapbank voor twee personen," liet Eva toen zien. "Kijk, je trekt hier aan de zitting en dan, voila." Terwijl ze dat zei, trok ze het onderstel van de bank naar voren. Er kwam een soort lattenbodem tevoorschijn. De zitting bleek uit twee kussens te bestaan, waarvan de ene helft op de bank zelf kon blijven liggen en de andere helft op het uitgeschoven deel.

"O," zuchtte Wolfs, enigszins opgelucht, maar ook wat teleurgesteld. Dat laatste was blijkbaar op zijn gezicht te zien, want Eva begon te glimlachen.

"Wat dacht jij nou? Kende jij dit soort bank niet? Zeker nooit bij de Ikea geweest, hè Wolfs? Frank had in het begin zo'n bank, toen hij nog bezig was met de verbouwing van de Ponti. We pasten er precies op met z'n tweetjes. Gelukkig was het maar tijdelijk, want echt geweldig ligt het niet." Eva rommelde wat in de kast die naast de bank stond. Met een laken en twee dekens in haar armen liep ze weer terug naar de bedbank. "Handig, zo'n georganiseerde eigenaar," sprak ze en legde het laken op de kussens. Wolfs was ook opgestaan en liep naar de andere kant van de bank om het laken mee recht te trekken.

Samen een bed opmaken, het was lang geleden dat hij dat met iemand gedaan had. Normaal stond hij daar niet bij stil, maar wat nou als ze hier niet meer uitkwamen? Zou er dan nog ooit een gelegenheid komen om dit weer samen met Eva te doen? Hij moest even slikken. Wreef een keer met zijn hand over zijn kaak. Het besef dat alles zomaar afgelopen kon zijn. Dat hij haar kwijt zou raken. Alweer. Voorgoed. En dat niet eens omdat dit een speciaal moment was, geen belangrijke handeling, niet spectaculair, maar juist gewoon. Met Eva werden zelfs de gewone dingen bijzonder. Haar ogen die oplichtten als ze het glaasje chocomel aanpakte dat hij voor haar ingeschonken had. Het open houden van de deur van het kantoor van hun baas, wanneer ze weer eens naar binnen gesommeerd werden. De 'weltrusten' als ze 's avonds naar bed ging. Natuurlijk, hij wilde ook bijzondere dingen met haar doen. Een motorrit naar het mooiste plekje dat hij op zijn tochten had leren kennen. Samen met haar kijken naar de zonsondergang. Een ballonvlucht, romantisch dineren aan het strand, haar meenemen naar de Eiffeltoren, van het uitzicht genieten vanaf het Empire State Building, al die dingen. Maar het meest van alles wilde hij gewoon bij haar zijn. Om 's ochtends haar ontbijtje te maken, met een handdoek klaar te staan als ze onder de douche uit kwam, haar schouders te masseren als ze in een van haar puzzelboekjes zat, om samen op de bank een film te kijken en zijn laatste blik voor het slapengaan op haar te kunnen richten, haar weltrusten te kussen en nog één keer die dag te kunnen zeggen dat hij van haar hield.

Er was maar één manier waarop hij dat allemaal mogelijk kon maken. Hij had het al eerder geprobeerd, maar zijn pogingen om haar ten huwelijk te vragen, waren hopeloos mislukt. Hij kon echter niet anders dan het vannacht opnieuw te proberen. Dat stomme laken had hem dat laten beseffen.

Toen hij opkeek zag hij het onderwerp van zijn gedachten in haar hemdje en broekje voor hem staan, klaar om het bed in te gaan. Ze was zo mooi, zo puur, zo Eva. Zijn hart klopte in zijn keel. Hij kuchte een keer, schraapte al zijn moed bij elkaar en toen zei Eva:

"Joh, standbeeld, kom je ook?"

Het standbeeld schudde zijn hoofd en antwoordde: "ja, euh, ja." Hij draaide zich om, slikte een keer en weer was het moment voorbij. Met een zucht trok hij zijn overhemd uit, maakte zijn riem los en trok zijn pantalon uit. Hij tilde de deken op en ging naast Eva op de bedbank liggen.

"Wat was je nou net aan het denken, Wolfs?" vroeg Eva toen hij op zijn rug naar het plafond lag te kijken.

Het bleef even stil. Was dit dan hét moment? Het moment, waarop hij al die gewone dingen mogelijk kon maken? Waar hij eigenlijk de afgelopen jaren altijd mee bezig was geweest? In het begin, toen hij haar net had leren kennen, was het vooral de fysieke aantrekkingskracht geweest. Al snel bleek ze achter dat knappe koppie ook een intelligente en uitdagende persoonlijkheid te hebben. Het had hem geen enkele moeite gekost om op werkgebied haar gelijke te zijn. Ze stimuleerden elkaar, hadden soms rare gedachtesprongen, maar het hielp hen goed te zijn in hun werk. Samen waren ze goed, misschien wel het beste team van het hele korps. Op persoonlijk vlak was ze veel meer een uitdaging geweest, maar daar had Wolfs zich niet door laten afschrikken. Hij had haar met horten en stoten steeds beter leren kennen en was van haar gaan houden. Ze wist het wel, waarschijnlijk, maar of ze het ook echt begreep? Hij zou er alles voor over hebben om haar gelukkig te maken. Zij was de reden dat hij van gedachten veranderd was over trouwen, over voor altijd bij elkaar willen horen. En ja, misschien was dit wel het juiste moment. Misschien kwam er niets beters meer. Hij haalde nog een keer diep adem en gaf Eva toen antwoord.

Ze had me niet gehoord, want ze was in slaap gevallen. Alweer een poging mislukt. De beste tot nu toe, dat moet wel gezegd worden, want deze keer had ik de woorden in ieder geval echt uitgesproken, tegen haar. Of je mijn vrouw wil worden. Ik wil niets lievers. Op haar vertrouwde ik, iedere keer opnieuw. Samen zouden we hier uit komen. En dan, dan zou ik haar opnieuw vragen. Deze keer echt.

Degene die alle verwijzingen naar voorgaande afleveringen vindt, krijgt ook extra credits! (Wie ziet er nog meer dan ik er bewust in gestopt heb?)
Gelukkig nieuw (Flikken) jaar nog 🎉!