Flikken Frutsels

ESC

Waarom hadden ze in 1956 niet gewoon een voetbalwedstrijd kunnen verzinnen om de Europese eenheid te bevorderen? Dat had hij nog wel enigszins interessant gevonden om naar te kijken, hoewel voetbal niet zijn grootste passie was. Maar dit? Op zo'n mooie meiavond binnen in een café zitten om naar afwisselend afgrijselijke en afschuwelijke liedjes te moeten luisteren. Nee, dit was absoluut niks voor hem. Hij had er echter niet onderuit gekund. Hij had de weddenschap verloren en was door zijn collega's gedwongen om mee te gaan. Nu stond hij dus met zijn halve team in een café in het centrum van Maastricht. Te kijken naar het Eurovisie Songfestival. Op de eerste zonnige dag van de afgelopen twee weken, waarop hij ook met de motor een rondje had kunnen maken. Maar ja, hij zat niet op zijn motor, geen wind door zijn haren. Hij stond met een biertje in zijn hand te praten met Romeo, in een café met op een groot scherm de uitzending van het Songfestival. Romeo was deels uit solidariteit mee gegaan, deels omdat hij geen andere plannen had en merendeels omdat hij het stiekem vermakelijk vond om Wolfs naar het Songfestival te zien kijken. Romeo hield van muziek en zo gauw hij een leuk ritme hoorde, bewogen zijn voeten al snel mee. Hij zag Wolfs alleen maar stil staan en soms met zijn ogen draaien.

Wolfs draaide zich om naar Marion en Eva, die ingespannen naar het grote scherm stonden te kijken. "Is het nou nog niet afgelopen?" Meteen werd hij tot stilte gemaand."St," mopperde Eva, terwijl ze haar vinger voor haar mond hield om hem stil te krijgen. "Nu komt dat liedje waar iedereen het over heeft." Wolfs haalde zijn schouders op, het kon hem niet zoveel schelen. Hij hield zijn ogen toch nog even op het scherm gericht, maar door wat hij toen zag, moest hij wel blijven kijken. Er kwam een meisje op, ergens tussen de twintig en dertig jaar oud met rossige krullen. Ze kwam ongetwijfeld uit een of ander Oost-Europees land, want daar kwamen ze toch allemaal vandaan? Iets in haar gestalte deed hem huiveren. Ze deed hem ongelofelijk denken aan zijn dochter Fleur. Zijn overleden dochter Fleur om precies te zijn. Na afloop zou uit het Nederlandstalige commentaar blijken dat ze een liedje zong over haar ouders en hoe ze die miste, omdat ze bij een ongeluk om het leven waren gekomen. Ze zong het in haar eigen taal, dus Wolfs verstond er niets van, maar hij moest gebiologeerd naar haar blijven kijken. Zelfs haar handbewegingen tijdens het zingen deden hem aan Fleur denken, zoals ze op het podium had gestaan bij een van haar toneelstukken. Ze bewoog nooit overdreven, maar als het nodig was wel gedreven. Ze gebruikte haar handen om haar woorden kracht bij te zetten. Net zoals het meisje op de televisie. Vanwege de liedtekst was de melodie droevig en Wolfs merkte dat hij moeite moest doen om er niet in mee te gaan. Het laatste shot van het liedje maakte dat hij het toch niet helemaal onder controle kon houden. Op de achtergrond werd een foto getoond van twee oudere mensen, die waarschijnlijk de ouders van het meisje moesten voorstellen, of misschien zelfs waren. Het meisje keek er een laatste maal naar en draaide zich toen weer om naar de camera met glinsterende ogen en een traan die langzaam over haar wang rolde. Wolfs voelde zich precies zo. 

Gelukkig kwam hij op tijd bij zinnen, schudde met zijn hoofd en dacht nors bij zichzelf dat hij daar toch mooi bijna ingetrapt was. Het was vast allemaal een act, dat meisje ging zo meteen gezellig bij haar ouders in de zaal zitten en dan was alles koek en ei. Dat hij zich daar nou zo druk over kon maken. Wat een onzin. Snel nam hij een slokje bier en mompelde: "Nou, was dit nou alles? Ze had niet eens een spannend jurkje aan." Meteen kreeg hij een verontwaardigde brom van Eva te horen en een mep op zijn arm. Marion draaide lachend met haar ogen en zei sarcastisch: "Mannen."
"Wat vond jij ervan, Romeo?" vroeg Wolfs zich naar zijn collega omdraaiend.
"Ik vond het niet verkeerd. Niet helemaal mijn muzieksmaak, geef mij maar iets vrolijkers, maar ik snap alle opwinding wel," antwoordde Romeo diplomatiek.
"Voor mij is zij de winnares," voegde Eva toe. "Het kan me niet schelen wat jullie er van vinden en Wolfs, jij hebt er echt helemaal geen verstand van."
"Nee, dat klopt. Het was dan ook niet mijn idee om hier naar toe te gaan, weet je nog Eef?" reageerde Wolfs.
"Dan had je de weddenschap maar niet moeten verliezen."
"Ik vind dat ik bij deze mijn kant heb ingelost en nu naar huis mag gaan." Wolfs goot de laatste slok bier naar binnen en zette demonstratief zijn glas op de tafel. "Ik heb genoeg van deze ellende gezien."
"Wordt het je allemaal te veel, arme Wolfs?" reageerde Eva plagend.
"Nee, maar ik ben er wel klaar mee. Ik heb naar het songfestival gekeken met jullie, ik was hier, het biertje was prima, maar nu ga ik naar huis. Marion, Romeo, tot morgen. Eef, ik zie jou misschien vanavond nog en anders slaap lekker."
Marion zwaaide ten afscheid, Romeo groette hem en Eva was alweer verdiept in het volgende liedje. Ze knikte een keer als teken dat ze Wolfs gehoord had, maar besloot dat het niet de moeite waard was om Wolfs over te halen te blijven. Dan zou ze de rest van dit liedje missen en daar had ze geen zin in.

Het was al ruim na elf uur toen Wolfs de voordeur open en weer dicht hoorde gaan. Hij hoorde Eva haar jas ophangen, laarsjes uitschoppen en de trap naar beneden nemen. Hij had gehoopt dat ze meteen naar boven zou gaan, zodat hij haar niet meer zou zien, maar dat was ijdele hoop. Ze nam het laatste treetje naar de keuken en zei verbaasd: "Hé, je bent nog wakker. Het was zo laat afgelopen en de puntentelling ging zo traag dat ik dacht je niet meer te zien vanavond." Wolfs knikte, maar hield daarna zijn hoofd weer op zijn laptop gericht. Het liedje van het Fleur-meisje had hem blijkbaar dusdanig geraakt dat hij de rest van de avond in mineurstemming in de keuken had gezeten. Hij had op een gegeven moment zijn laptop gepakt om foto's van Fleur te bekijken. De laatste keer dat hij dat had gedaan was al even geleden en het had hem goed gedaan haar gezicht weer te zien; haar vrolijke ogen, haar lieve glimlach. Het had hem opnieuw laten beseffen dat ze echt weg was en nooit meer terugkwam. Een paar traantjes had hij geplengd en hij wilde niet dat Eva dit zou zien. Hij had bedacht naar bed te zijn voordat ze thuis kwam, maar dat moment was eerder gekomen dan hij verwacht had.

Eva liep naar de koelkast voor een flesje water en kwam toen zijn kant op. Snel klapte Wolfs zijn laptop dicht. "Wat was je nog aan het doen? Werk?" vroeg Eva nieuwsgierig.
"Was het nog leuk geweest? Wie heeft er gewonnen?" probeerde Wolfs er overheen te praten. Zijn stem klonk helaas onvast, dus Eva had meteen door dat er iets aan de hand was.
"Ja, was leuk. Portugal heeft gewonnen. Is er iets?"
"Niks. Gewoon niet mijn ding dat zingen. Ik ga naar bed." Wolfs keek op bij zijn laatste woorden en besefte dat hij dat niet had moeten doen als hij Eva af had willen schudden. Haar ogen ontmoetten de zijne en ze zag meteen dat het niet het hele antwoord was. Ze stak haar linkerarm uit om hem tegen te houden, terwijl hij opstond.
"Wat is er nu? Ik zie aan je dat er iets is. Praat tegen me Wolfs."
Hij zuchtte en sloeg zijn ogen neer. Even was het stil, totdat hij bedacht had of hij de waarheid wilde vertellen of totdat hij genoeg moed verzameld had om dat te doen. "Dat ene liedje van jou." Wolfs haperde even. "Dat meisje. Ze leek op,"
"Fleur" vulde Eva aan. "Ja, ik had het ook gezien. Apart hè? En dan die melodie en de betekenis van het liedje." Ineens drong bij Eva door wat er aan de hand was en wat Wolfs waarschijnlijk de rest van de avond had gedaan. "Oh Wolfs," zei ze zacht. Ze zette haar flesje water op de tafel en trok hem naar haar toe. Stevig sloeg ze zijn armen om haar heen. Ze begon zachtjes in cirkels over zijn rug te wrijven. Haar frisse handen op zijn sterke warme rug. Hij liet haar even begaan en sloeg toen zijn armen om haar heen. Hij boog zijn hoofd tot op haar schouder en slaakte een diepe zucht. "Ik mis haar zo, Eef." zei hij met trillende stem.
"Ik weet het, Floris. Ik weet het." Ze bleef over zijn rug wrijven tot ze voelde dat hij wat begon te ontspannen.
"Sorry dat ik je hier mee lastig val. Dat was niet de bedoeling."
"Dat geeft toch niet gekkie, ik ben er voor je," klonk Eva's stem zacht en bemoedigend. Ze haalde haar handen van zijn rug, zette een stapje achteruit en omvatte zijn gezicht met haar handen. "Ik mis haar ook, haar gezelligheid, haar gulle lach, gewoon haar aanwezigheid hier. Daarom moeten we over haar blijven praten Wolfs, zodat ze hier blijft."

Wolfs glimlachte voorzichtig. "Je bent lief, Eva van Dongen."
Ze bloosde door die opmerking. "Jij ook, Floris Wolfs." Ze woelde met haar hand door zijn haar om de stemming wat luchtiger te krijgen.
Wolfs had echter hele andere plannen, want hij bewoog zijn handen naar Eva's hoofd. Met zijn rechter duim wreef hij over haar wang, terwijl hij met zijn linkerhand haar kin een beetje optilde. "Ik meen het echt, Eef. Ik vind jou lief." Na die woorden kon hij maar één ding doen. Voorzichtig bewoog hij zijn hoofd een klein stukje naar voren en raakte zachtjes met zijn lippen de hare aan. Ze trok zijn hoofd dichter naar het hare toe en kuste hem terug. "Ik vind jou ook lief, " reageerde ze toen ze beiden hun hoofd weer teruggetrokken hadden. "Kom, dan gaan we naar boven. Dan mag jij nog een keer vertellen over Fleur en hoe slim ze reageerde op de rondvaartboot op de Maas, hoe trots je toen op haar was." Wolfs knikte en pakte Eva's hand. Zij was precies wat hij op dit moment nodig had.

A/N: ik was dit stukje begonnen voor de eerste halve finale, ik ben verder gegaan toen Duncan op donderdag moest zingen en toen ging ik een weekendje weg. Het hoogtepunt heb ik gemist, maar ik wilde jullie dit toch niet onthouden :)