Flikken Frutsels

Schouder

In één klap schrok ze wakker, de afdruk van zijn lippen nog op de hare voelend en met een weeïg gevoel in haar maag. Shit, shit, shit, waarom moest ze nou juist daarover dromen? Ze was al geen fan van dromen over haar werk. Meestal betekende dat namelijk rennen en vliegen, stapels papierwerk en helemaal geen tijd om tot rust te komen. Soms werd ze hijgend wakker omdat ze een verdachte achterna had gezeten, die ze dan op het laatste moment te pakken had gekregen, zo'n beetje in het moment dat ze wakker werd. Een andere keer struikelde ze net voor ze de dader te pakken had en werd ze wakker van het struikelen. Hoewel het dan maar een droom was geweest, liep ze dan toch de rest van de dag met een onbevredigend gevoel rond. Daders moesten gepakt worden, ook in haar dromen.

Maar deze droom was heel anders geweest. Hij was onschuldig begonnen. Zij, zittend aan haar bureau, was bezig een verslag uit te typen. Ze zat alleen niet in de kantoortuin, zoals ze in de realiteit gewend was, maar in een afgesloten kamer. Die van de hoofdinspecteur was het niet, zo belangrijk had ze zich niet gedroomd, maar ze zat wel afgezonderd. Het was in de droom hoogzomer, want zelfs zij had een topje aan, dat haar armen en schouders bloot liet. Het topje dat ze alleen bij hoge uitzondering aan had, als het echt warm was. Misschien was de airco in het kantoor stuk, bedacht ze toen ze wakker was. Tijdens haar droom had ze daar geen moment bij stilgestaan. Er was iets anders geweest wat haar van binnen verwarmd had. Iets, of liever gezegd iemand, waar geen kachel tegenop kon.

Haar collega was haar kantoor binnengelopen voor een kletspraatje of een vraag om mee te denken. De precieze reden wist ze eigenlijk niet meer. Ze had gezucht dat ze het zo druk had en dat er alleen maar werk bij leek te komen.
"Kan ik je ergens mee helpen?" Had hij vriendelijk gevraagd.
"Mwah, niet echt," had ze gereageerd, licht schuddend met haar hoofd.
"Wat ben je aan het doen?"
"Het verbaal aan het afronden, maar ik kom niet goed uit die laatste paar minuten. Ik wil het zo formuleren dat duidelijk is dat hij niks expliciet gezegd heeft, maar impliciet zijn daad wel toegeeft."
Hij knikte. Hij snapte precies wat zij bedoelde. Hij had tijdens dat gesprek ook gevoeld dat de dader meer tussen de regels door zei. "Wacht, dan lees ik even mee."
Hij zette nog twee stappen dichter naar haar bureaustoel toe en keek over haar schouder mee naar het beeldscherm. Wat ze niet kon zien, was dat zijn hoofd wel naar het beeldscherm was gericht, maar zijn ogen niet. Die bleven op de blote schouder hangen links onder in zijn blikveld. Hij zuchtte zacht, maar ze had het toch gehoord. "Lastig hè? Ik ben blij dat jij dat ook vindt en ik het niet alleen heb."
"Hé," antwoordde hij, want hij verbaasde zich erover hoe terneergeslagen dat klonk, "kop op Eva, jij kan dit. Je hebt al talloze van dit soort procesverbalen geschreven. Ik kijk gewoon met je mee, zeg twee woorden en daarna schrijf jij precies het goede op. Net zoals altijd."
In de tussentijd was hij weer iets rechter overeind gaan staan en had zijn hoofd naar haar toe gedraaid. Hij twijfelde heel even, maar vond het gerechtvaardigd om zijn woorden meer kracht bij te zetten. Hij liet zijn linkerhand op haar blote schouder rusten en gaf er zachtjes een kneepje in. "Nog even doorzetten, dan ga ik straks bami voor je maken."

Eva's vingers rustten nog op haar toetsenbord, maar binnen in haar ging van alles tekeer. Ergens in de verte hoorde ze nog het woord bami, maar verder kon ze zich alleen maar concentreren op de hand op haar schouder. Die stoere warme hand, die alleen maar op haar schouder lag, maar daardoor al haar zenuwuiteinden op scherp had gezet. De zenuwen die nu onophoudelijk signalen naar haar brein stuurden. Houd je arm stil, niet bewegen, laat die hand daar liggen, iets hoger mag ook, hmm wat ruikt hij toch lekker, wat voelt dat eelt kriebelig op mijn huid, wat nou als, kijk hem aan, kijk hem niet aan, negeer dit, dan blijft zijn hand misschien nog langer liggen, het is maar een hand, stel je niet aan, KIJK hem aan!

Eva reageerde op het sterkste signaal dat ze voelde, draaide haar hoofd en keek hem aan. Ze zag de liefdevolle en bezorgde blik in zijn ogen. De blik die haar vertelde dat hij er voor haar was, voor haar wilde zorgen, haar lievelingsgerecht wilde klaarmaken, hoewel hij daar helemaal niet zo'n fan van was. En in de verte, verscholen achter die donkere pupillen een glimp toonde van zijn echte gevoelens voor haar. Zijn blik was als een magneet en zij; altijd probeerde ze sterk te zijn, haar emoties niet te tonen, hard als staal. Maar, hoewel het een droom was, golden blijkbaar ook de wetten van de natuurkunde. Staal is magnetisch. Ze kon zijn aantrekkingskracht niet tegenhouden. Dus hief ze haar hoofd naar hem op. Hij reageerde door naar haar toe te buigen. Het moment dat haar lippen zijn lippen raakten, sprong de vonk weer over. Ze kuste hem, één keer zacht, toen harder en daarna verloor ze al haar weerstand. Haar handen omvatten zijn gezicht, hij legde zijn handen op haar beide blote schouders. Ze zoenden diep en lang en hard en poef.

Ze schrok wakker, nog nahijgend van het ademtekort van die zoen. De zoen die ze hem in het echt al honderden keren had willen geven, want zij voelde net zoveel voor hem. Maar het kon niet, het mocht niet. Haar brein had een spelletje met haar gespeeld.
Op haar wekker zag ze dat het 7:05 uur was, bijna tijd om op te staan. Bijna het begin van weer een dag continu dicht bij hem. Hoe lang kon ze dit nog volhouden? Hoe lang zou het duren voor het staal begon te roesten? Er barstjes in kwamen en ze niets anders meer kon doen dan ook in de realiteit reageren op zijn magnetisme? Ze wist het niet, maar hoopte in ieder geval vandaag toch nog een dag de natuurkunde te tarten en niet toe te geven. Fingers crossed.

A/N: ik droom altijd rare dingen, zoals over de seizoensfinale in combinatie met de basisschool van de Luizenmoeder, een dijkdoorbraak en Wolfs die parachute gaat springen (don't ask). Een droom als deze heb ik ook wel eens gehad, maar dan zonder zo'n knappe collega 😕 Gelukkig hoef ik daar dan overdag niks meer mee. 😅
Is dit genoeg Fleva ter compensatie van mijn vorige stukje?
Veel plezier morgen!

Geplaatst op 21-2-2019