Flikken Frutsels

IJskoud

Zachtjes hoorde hij haar van de trap af komen. Nog een slokje whiskey om moed in te drinken en toen stond hij op. Het doosje zat nog op dezelfde plek in zijn binnenzak als toen hij het er net in gestopt had. Dubbelcheck, want wat hij nu ging doen, moest perfect gaan. De ring brandde al weken in zijn binnenzak en in het laatje van zijn nachtkastje. Zij was de mooiste vrouw van Maastricht, de mooiste vrouw die hij kende. De koppigste en meest eigenwijze, ja dat ook. In de afgelopen maanden had hij steeds meer beseft dat zijn leven zonder haar niet compleet zou zijn. Dat alles niet belangrijk was als zij er niet bij was. Dat niets hem meer kon schelen als zij er niet zou zijn. Daarom was hij op een dag bij de juwelier naar binnen gestapt en had de ring uitgezocht die het beste bij haar zou passen.
Hij liep naar haar toe, terwijl ze de laatste treden nam. Ondanks alles wat ze vandaag hadden meegemaakt, zag ze er beeldschoon uit. Haar haren los, zoals hij ze het liefste zag. O, als hij toch eens alle elastiekjes in de hele wereld zou kunnen laten verdwijnen. Als hij drie wensen zou mogen doen, zou dat zeker nummer drie zijn, naast de wens om Eva de zijne te laten zijn en die om Fleur weer terug te krijgen.

"Lieve Eef, uhm, er is iets wat ik al heel lang had moeten doen en ook wat ik al heel lang had willen doen," begon hij, tot hij merkte dat er iets niet klopte. Eva's blik was wazig, onscherp, alsof ze er niet helemaal of zelfs helemaal niet bij was. "Eef?" Terwijl hij haar onderzoekend aankeek en opnieuw haar naam sprak, deed zij haar ogen dicht. Nog geen vijf seconden later drong het tot hem door. Hij had het eerder gezien bij Fleur, zijn dochter. Die verdwaasde blik in haar ogen na de dood van Luca, toen ze haar heil in de drugs had gezocht.
Zijn lichaam nam het langzaam van hem over. Een diepe teug toen het besefte dat het onvoldoende zuurstof had binnengekregen. Zijn ademhaling was gestokt in zijn keel. Tegelijkertijd was de moed in zijn schoenen gezakt en de angst om zijn hart geslagen. NEE weerklonk het in zijn hoofd. Niet zij, niet Eva, niet zijn Eva, niet zijn moedige, dappere, kwetsbare Eva. Niet na alles wat ze doorstaan had. Niet dit, niet zij zelf. Hij bevroor.

Het is ijskoud.
En je (ongesproken) woorden maken wolkjes in de lucht.
Een rilling loopt een rondje op m'n rug. 

Als hij beseft wat dit betekent. Ze heeft zich van hem afgekeerd. Is van hem afgekeerd, door haar ontvoerders, die haar de heroïne onder drang hebben toegediend. Maar ze is doorgegaan. Betekent dit dan niks? Dat hij voor haar staat? Om te zeggen wat hij al jaren voelt. Het voelt als een klap in zijn gezicht. Al zijn zorgen voor haar, de keren dat hij haar gered heeft, de grootste reddingsacties, de op-het-nippertje-anders-was-ze-er-niet-meer-geweest momenten, maar ook de kleine, de ik-maak-een-kopje-thee-want-er-is-iets-waar-je-mee-zit momentjes. Zegt ze hiermee eigenlijk niet dat het niets heeft uitgemaakt? Dat de momenten die voor hem het meest als 'geluk' voelden, eigenlijk niets bijzonders waren? Eva, door wat jij gedaan hebt, is het alsof je zegt dat jij niet langer van mij houdt.
Wat doe jij nou?  Kunnen we één seconde terug? Kunnen we één seconde terug?
Waarom maak je alles stuk?  
Het voelt alsof je zegt dat je niet langer van mij houdt. 
Wat doe jij nou?  Waarom zou je dat doen?  

Hij snapt het niet. Dit is niet Eva, dit zou Eva nooit doen. Ze heeft in het verleden al duidelijk genoeg gezien wat een verslaving met je doet. Ze drinkt geen druppel alcohol en laat regelmatig merken dat ze zijn whiskey-gebruik ook maar niks vindt. En dat dit, nog een shot heroïne, terug naar dat donkere hol waar ze opgesloten heeft gezeten. Waar ze gedwongen is, vastgebonden op een bed dat die naam niet eens verdient. Hij begrijpt het niet, hoe zijn gedachten ook over elkaar heen buitelen en er proberen vat op te krijgen. Hij kan zich niet voorstellen dat ze boven die spuit heeft gepakt, terwijl hij beneden op haar aan het wachten was. Hij was er voor háár.
Ik zou je nooit zo laten staan en je ten onder laten gaan. Zomaar een streep door ons verhaal. Waarom zou je dat doen?
We zouden toch voor elkaar door het vuur gaan? Maar je maakt me kapot. Waarom zou je dat doen? We zouden toch voor elkaar door het vuur gaan? Ik ga kapot.

Het is keihard. Hij kan er niet omheen dat ze dit gedaan heeft. Eva heeft gebruikt. Niet 'Eva werd gedwongen', maar 'Eva heeft gebruikt'. Die woorden dreunen door in m'n gedachten. Het is nog niet echt doorgedrongen dat je, eigenlijk geen donder om mij gaf. Wat ben jij hard. 
Ik had het nooit van jou verwacht. Nee, ik had het nooit van jou verwacht. En waarom breek je alles af? Is het omdat, je eigenlijk geen donder om mij gaf? Wat ben jij hard.

Hij draait zich van haar af, kan haar verdwaasde, maar ook gelukzalig uitziende gezicht niet meer aankijken. Ergens binnen in hem is iets op slot gegaan, verdord, afgestorven. Hij kan dit niet, niet nog een keer. Niet met de vrouw waar hij van houdt. Hij voelt zichzelf breken, zijn hart in duizend stukjes barsten. Ik ga kapot. Het is ijskoud. Waarom laat jij mij zo in de kou staan? Het is ijskoud. Waarom laat jij mij zo in de kou staan? Waarom zou je dat doen?

A/N: alle credits voor de schuingedrukte tekst uiteraard voor Nielson met IJskoud. Iedere keer als ik dat liedje hoor, moet ik denken aan die laatste blik van Wolfs uit aflevering 10 seizoen 12. Die "oh nee". Ik hoop dat we vrijdag te zien krijgen dat hij zich niet zo voelt als ik hier boven beschreven heb en dat zijn liefde voor Eva zelfs sterker is dan dit.
Bedankt aan de andere Wattpad-schrijvers die mij geïnspireerd hebben om een songtekst te gebruiken in een verhaal. Wat een leuk idee!