Sahte Sevgilim (Düzenleniyor)

19) Sarışın

Herkese merhabaa. Upuzun bir bölümle karşınızdayım.Ama öncelikle küçük bir duyurum var.Tüm okuyucularım benim için çok özel. yorum yapsın yapmasın ,oy versin vermesin.Ama açıkcası yorum yapanlar beni daha da çok sevindirdiği için artık her bölüm ithaflar yapacağım...Ayrıca vote vermeyi lütfen unutmayın.Genelde 30 vote oldukdan sonra yeni bölümleri paylaşıyorum.

Vee son olarak yeni karakterimiz Açelya'ya herkes merhaba desiin.^_^ iyi okumalar ^_^

Dersler sonunda bitmişti.Hayatımda bu kadar olay olurken derslere kafamı veremiyordum ve sadece iki hafta sonra sınıf değiştirme sınavı vardı.Sınıfım kesin düşecekti.Ama dersler şuan takacağım son şeydi.

"telefonumu getir" dedim hemen ön sırada oturan inek kıza.Lafımı ikiletmeden karşı duvara monte edilmiş prizden telefonumu getirdi."Şarj aleti kimin bilmiyorum.O kişiyi bul ve geri ver" dedikten sonra sınıftan çıktım.Tek başımaydım çünkü Beste son derse katılmamıştı.Gözüm telefonumda dolabıma doğru ilerlerken insanların bakışlarını üzerimde hissediyordum.Ve iyi haber!Artık bu bakışlara katlanmak zorunda değilim! Kraliçeliğin tanıdığı ayrıcalıkları sonuna kadar kullanacaktım.Başımı bir anda kaldırarak bana bakan kişilere tek tek öldürücü bakışlar attım.Hepsi de önüne döndü.Bende kitaplarımı bırakır bırakmaz okuldan çıktım.

Pekii nereye gideceğim?Öylece yürümeye başlarken telefonumda ki cevapsız çağrıları ve mesajları boş verip Arda'nın numarasını tuşlayarak arama tuşuna bastım.Numarasını ezberlemiş olmam gerçekten berbat bir şey.Telefon çalmaya devam ederken caddede yürümeye devam ediyordum.Acaba bana sinirli olduğu için mi açmıyor?Bana sinirli olduğuna göre onu aramam akıllıca mı?Ama sonra da sabah ki gibi kızarsa?Telefon çalmaya devam ederken yanımda siyah bir araba durdu.Ardanın arabası.Cam Açıldı ve Arda başını uzatarak "atla" dedi

İkiletmeden bindim.Onu daha fazla sinirlendirmek akıllıca değildi.Hatta yumuşatmak zorundaydım "çok acıdı mı?" dedim çekinerek.Bana sinirli bir bakış attı."üzgünüm" dedim bu kezde.

"ben olmayacağım"

 "ne?"

 "sana bu yaptığını ödetirken ben üzgün olmayacağım"

"bana ne yapacaksın ki?"

"kötü şeyler" Sesli bir şekilde yutkundum.Araba durduğunda ona soru dolu gözlerle baktım "insene"dedi tersçe.

 "ama küs gibi davranıyoruz.Senin evinde-"

"dediğimi yap.Sorun olmaz" İndim ve yanımdan hızla geçip gitmesini izledim.Bugün biraz abartmış olabilir miyim? Hayır.Sonuçta dün aksam beni o kadar aşağıladı.Ama o olmasa bu kadar güçlü olamayacaktım. Kaldırımda dikilmeyi bırakıp eve doğru yürümeye başladım.Kararımı vermiştim.Bir şekilde bugün kendimi Arda'ya afettirecektim.

Eve girer girmez hızlı bir duş alarak üzerime rahat bir şeyler giydim ve televizyonun tam karşısında ki koltuğa oturdum.Ne yapabilirim?Acaba Beste'yle konuşup aralarını mı yapsam? Salaklaşma Ecrin.Daha basit bir şey.Hediye mi alsam?Ne alabilirim? Hediye de çok basit olur.Çocuk zengin yani."tabi ya buldum!" kendi kendime bağırarak mutfağa koştum.Yemek.Yemek yapacaktım.Sarma.

Bir insan beceriksiz olu rda her konuda mı olur be arkadaş? Sen anca insanlara emir vermekten anla Ecrin.Diye söylendim kendi kendime.Yarım saattir uğraşmama rağmen bir türlü olmuyordu.Pes edip koltuğuma geri döndüm.Peki şimdi ne yapacağım?Gerçekten tek anladığım insanlara emir vermek."o zaman bende onu yaparım" dedim kendi kendime.

"son zamanlarda çok mu kendi kendime konuşmaya başladım ben?"

"şuna bir son vermeliyim" kendi kendime konuşmamı boş vererek telefonumu elime aldım ve Didem’i aradım "ecrin?" diye açtı telefonu.İnsan bir ‘alo,efendim’ der.