STMZD 33: I MISS YOU SO MUCH, BABY

4.2K 97 3
                                    

Pakiramdam ni Liavhi ay mataas ang kanyang presyon sapagkat nararamdaman niya ang init ng kanyang mukha sa sobrang galit. Natatamaan din ng sikat ng araw ang kanyang pulang suot na bestida. Dahilan upang magmukha siyang naglalakad na apoy sa gitna ng parking lot.
Nang tuluyang makapasok sa bulwagan ng malaking building ay agad na tumaas ang kilay ng dalaga.

Thaliah Victoria Guivarra Lutherford

I don't care about these armed men staring at me. I have the best men in the world with me too. And I can protect myself. I am not a Lutherford's blood for nothing. I cannot wait to see the stupid man who dared to take my father's throne. He's too stupid. Pamilya ko pa talaga ang binagga niya. They will pay for what they did to my mom and dad. They will suffer for it, no matter what happens. Hindi ako matatahimik hanggat hindi ko makakamit ang hustisyang nais ko.
Nang makarating na ako sa loob ng malaking bulwagan ay tumambad sa akin ang malaking gold classical door na may maraming nagbabantay. Kita ko ang gulat sa kanilang mga mukha ng makita nila ako. Tila ay nakakaamoy ako ng hindi magandang mangyayari sa paligid.

"We-welcome to the council Miss. Liahvi," rinig kong sabi ng isang babae sa nanginginig na boses sabay senyas sa mga armadong kalalakihan na buksan ang pintuan. Agad namang tumalima ang mga ito na pawang naging bahag na ang mga buntot. And when they opened the door slowly, I could see numbers of men in black. Some of them were even women. I smirked thinking I'm the only one who's wearing red. It's my first time to be here and face the council, but my parents told me things about how our organization runs. And when my eyes finally met the end of the long aisle. Agad na kumulo ang aking dugo. I immediately walked towards that man, the bastard who's now sitting in my daddy Damon's chair. How dare he! But when I finally came near him, I was damn ready to yell and kick his butt off my place. The moment I saw him, I was still . . . . My heart is beating so fast. I can feel like I'm struggling to breathe. And when our eyes met, there's a part of me saying that I'm home . . .

"Ma-manang . . . " He whispered as he directly stood in front of me while still fervently looking at me in my eyes. I was in a daze for a moment. Feeling perplexed with this uncanny situation. 'Who's manang? Who is he? And why is my heart beating like hell?'

Matinding tensyon ang lumokob sa loob ng silid pulongan. Alerto ang bawat grupo sa anumang maaaring mangyari na terrible. Bawat titig ng isa't isa ay naglalagablab at nagliliyab. Bawat grupo ay determinado na protektahan ang kani kanilang mga pinuno. Walang sino man ang nais na magpadaig. Sapagkat sanay ang lahat ng mga nasa loob sa ganitong sitwasyon.
Ngunit, naiiba ang tagpo sa kanilang gawi. Naiiba ang pagkaka-titig sa isa't isa ng dalawang nilalang. Tila may nais ipahiwatig na hindi mo mawari o tuloy na maipaliwanag. Subalit isa lamang ang nais nitong iparamdam. Ang kanilang mga mata ay puno ng hindi maipaliwanag na mga katanungan.

"Manang . . ." Hindi na napigilan ni Zachary ang kanyang sarili at tuluyan ng kumawala ang lahat sa kanyang sistema.
Patakbo niyang nilapitan ang nakakahalinang dalaga sabay yakap ng mahigpit dito. Yakap na kahit na ay nakatingin ka lang ay nararamdaman ang matinding pananabik at kalungkutan. Kalungkutan na tila ba naipon sa mahabang panahon. Yakap din na nagpapakita ng matinding kagalakan at pagmamahal. Tila ba ay natabunan nito ang pagkabigo dulot ng mahabang pagkakahiwalay ng dalawang mga puso.

"W-what are you d-doing?" hindi mapigilang bulalas na tanong ni Liavhi ng tuluyan niyang maramdaman ang mainit na yakap ng lalaki. She wanted to protest, but her heart and body were betraying her. She should be mad at him. But she can't deny the fact that she found peace and comfort in the strange man's warm embrace. She can hear his heartbeat. It even made her feel like it's the most beautiful sound she has ever heard. That every beat of it sends warm touches to her heart. Pagkalito, pananabik hindi maipaliwanag. Iyan ang nararamdaman ng dalaga.

Zackary couldn't help but sob. His tears freely flowed as his emotions stormed in his heart. "Manang . . . where have you been? I've been looking for you for so many years until now. I survived those past years by living with our memories together. I admit it's not that good of a memory. I have treated you badly before. I'm sorry baby . . . Oh shit, I'm crying like a gay," wika ni Zack sa gitna ng kanyang mga hikbi. Walang pagsidlan ang tuwa at saya ang nadarama. He was smiling while leaving tender kisses on liavhi's hair and gently caresses her bare back.

"I- I don't un-understand . . ." Kita ang pagkalito ng dalaga sa inaakto ni Zackary.

"Me too . . . I don't understand why you're acting like you don't know me. But whatever it is, I don't give a damn. I miss you so much, baby . . . "
Liahvi has no idea of what Zachary's talking about. But all she can say is that she's loving the feeling of having the man near her. His scent, his tears falling to her cheek, his breath . . . It made her feel like she wanted to cherish the moment. Like the man means a lot to her, but she just can't figure it out.

"Honey! Stay away from that man. His father is responsible for your parents' massacre!" Malayo pa lang ay rinig na ang sigaw ng isang lalaki. Nang maka lapit na ito ng tuluyan sa dalaga ay halata ang gulat sa reaksyon nito. Agad niyang hinila paalis sa pag kakayakap ni Zachary ang dalaga. At itinago sa kanyang likuran upang mailayo kay Zack.

"Phoe?" Nangungunot ang noo ni Liahvi na talagang naguguluhan na sa mga pangyayari.

"Love! Zachary, stay away from that bitch. She's a Lutherford!" sigaw ni Filicity.
Kasabay ng sigaw niya ay ang sunod-sunod na pagkasa ng mga baril sa kanilang paligid. Kasunod ng mga komosyon ay umalingawngaw ang malakas na putok ng baril.

SOLD TO MR.ZACKARY DEVROXTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon