OPIA

Chapter 9

Naawa ako kay Eero sa totoo lang. Pero mas matimbang kasi yung epicness ng nangyari.

Matapos malaman namin na nasiraan kami ng sasakyan, imbes na mainis ay tawa lang ako nang tawa. Eero, on the other side, was mad as hell. Another first kasi di ko pa siya nakikitang i-voice out nang sobra ang frustration niya until that day.

He's just like a kid throwing a tantrum.

Pagkatapos niyang kumalma, he told me na maganda naman talaga yung sasakyan niya. Tumatanda lang daw.

What the hell lang.

The car was his first and only baby. So totoo pala talagang kung dogs are man's best friend, cars are their first love. That's what I think.

Like what I expected, may dalawang cases kaming hinarap: good thing at bad thing.

Ano ba ang una kong dapat sabihin? Bad things na lang para maiba.

Bad thing, we're stuck on a road na bihira lang daanan ng mga sasakyan. Hindi ko napansin na halos puno na pala ang nakapalibot sa amin dahil masyado akong na-immerse sa pag-uusap naming puro kalokohan. Nasira ang makina sa maling panahon, sa maling lugar, sa di napaghandang pagkakataon. It actually made me wonder.

Siguro nagtampo yung sasakyan sa akin kasi ayaw ko siyang gamitin kaya sumama ang loob.

Ano na, Dein!

The good thing is:

Good thing hindi rin platonic ang cliches sa akin dahil hindi low battery ang cellphone namin pareho. Ilang gabi ata ako di makakatulog sa pag-iisip kapag nangyari iyon sa totoo kong buhay.

We call for help o taga-ayos ng makinaat kailangan naming maghintay ng konti. Hindi na ako nasanay na minsan nga pala, ang ibig sabihin ng konti ay sobrang tagal.

Maybe it's just me, pero ang tagal talaga naming nakanganga lang doon.

Another good thing: Hindi boring kasama si Eero.

I found out that his most favorite cool color is green and he enjoys staring at different landscapes while listening to music. Halata naman dahil habang naghihintay kami, inaya niya akong sumampa sa hood ng sasakyan niya. We just talked about a lot of things, mostly random at impromptu, which seemed like knowing each other as a kid. It was fun.

Parang humakbang ako ng ilan at mas nakilala siya.

 Surprisingly unsurprisingly, may dala siyang sandwiches. Hindi pa ako kumakain ng breakfast kaya sakto. Balik ulit kami sa pag-uusap at napunta ang dati naming topic na favorite movies sa kung anong favorite foods namin. Para talagang bata. But those little things can make a big difference, ika nga nila.

Just like this morning.

I got a knocked from my door bago pa ako makapag-gawa ng breakfast. Si Eero iyon at sinabing huwag na ako magluto dahil sasabay daw ako sa kanya. I don't get it but, unlike other people I know, I like being served. Sa isip ko, blessing yun from above para sa mga kabutihan na ginawa ko sa paglipas ng panahon. So again, di ako tumanggi.

Nasabi ko kasi sa kanya na ang favorite kong pinoy breakfast ay either pandesal na may palaman na pancit canton o pancit, o di kaya'y sinangag with sunny side up egg na minsa'y may extra na corn beef with patatas.

And what the hell lang dahil pagkapasok ko ay iyon ang nakahain sa hapagkainan niya. Pumili na lang daw ako kung alin ang kakainin ko sa dalawa. Syempre minsan lang kaya pareho kong tinikman. Mukha naman siyang tuwang-tuwa.

...

Wala akong masabi.

Katatapos lang ng klase ko ngayon and the rest of my hours ay solely sa akin na lang. Naglalakad ako papuntang Cafe Livres mula sa uni since walking distance lang naman iyon. Suot-suot ko ang uniform namin - ang earphones ay nakakonekta sa aking cellphone na nakasuksok sa bag at pinapakinggan nang mabuti ang sinasabi ni Mama.