"And Who Is The Killer?" IV - The Suicide Ending [FNaF] [W/T/P]

Rozdział 4

- A ty masz dzieci? – zapytała po chwili.

- Nie... Mieliśmy jakieś plany z narzeczoną, ale...

- Odeszła?

- Ta... Jakiś rok temu... Stwierdziła, że już jej nie kocham, nigdy nie mam dla niej czasu i tym podobne... Wyrzuciła mnie z domu i zerwała zaręczyny.

- A to była prawda, że jej nie kochałeś?

- Nie! Kochałem ją. I to bardzo... Ale... Ona nie mogła lub nie chciała mi uwierzyć.

- Skoro taka była, to... To może nawet dobrze, że odeszła.

- Ona taka nie była. Nie wcześniej... To moja wina. Zaniedbałem ją. Teraz to widzę... Zawsze było coś ważniejszego od niej... Zawsze to ja domagałem się atencji, zawsze to ja przychodziłem by przytuliła, poprawiła humor w gorszy dzień... Ja nigdy czegoś takiego dla niej nie robiłem.

- Rozumiem... Ale nie możesz się o wszystko tak obwiniać... Wina nigdy nie leży tylko po jednej stronie.

- W tym wypadku leży. – odparłem sucho.

- Wcześniej taki nie byłeś, co? Zmieniłeś się?

- I to bardzo... Praca której nienawidziłem i związany z nią stres, problemy w związku... To wszystko mnie wykończyło...

- A ona zamiast ci pomóc rzuciła cię, bo nie potrafiła zaakceptować nowego ciebie.

- Próbowała pomóc. Nalegałabym poszedł z tym do specjalisty i tak dalej...

- Samo gadanie nigdy nie pomoże. Tu trzeba czynów, a nie pustych słów. Gdyby naprawdę jej na tobie zależało, nawet siłą zaciągnęłaby cię do lekarza. Ale widząc po tobie nie zrobiła tego.

- No nie zrobiła...

- I widzisz? Nie jesteś całkowicie winny.

- No... - przerwałem na chwilę chcąc znaleźć odpowiednie słowa. Po kilkunastu sekundach poddałem się i tylko opuściłem wzrok na podłogę, zachowując milczenie.

Marianna wstała, jakby chcąc przerwać krępującą ciszę. Wypiła już swoją kawę i nachyliła się nad moim, równie pustym kubkiem, czy również uporałem się ze swoją porcją. Kiedy z zadowoleniem stwierdziła, że odpowiedź jest twierdząca, chwyciła oba naczynia i zaniosła je do kuchni.