it's just a Night ✔

003

Alex' p.o.v.

Jake doet al de hele ochtend raar. Nu zit ik als enige met hem in de kleedkamer voor de gymles op hem te wachten. "Jake?" begin ik voor ik mijn vraag stel en kijk op van mijn mobiel. Mijn ogen worden groot als ik alle grote blauw-paarse plekken op zijn armen en buik zie. De vraag die ik wilde stellen is plotseling verdwenen en ik scan zijn hele bovenlichaam. "Wat is er met jou gebeurt?" vraag ik bezorgd en laat mijn vingers over de plekken gaan. Als ik naar zijn gezicht opkijk staat hij daar stil en geeft geen antwoord. "Jongens, de les begint!" wordt er vanaf de zaal geroepen. "We komen!" roept Jake terug en trekt snel zijn shirt over zijn hoofd. De plekken op zijn armen zijn nog steeds te zien tot dat hij zijn vest eroverheen trekt. Stil loop ik achter hem aan de kleedkamer uit en ga naast hem op de grond zitten.

"Oké, jongens en meisjes." begint meneer Porter. "Vandaag gaan we allesbal doen." "En dat is?" vraagt Jack als Porter na een minuut nog geen antwoord heeft gegeven. Daar is hij heel goed in, een verhaal beginnen maar na één zin gewoon stoppen met praten.

"Oh ja, juist, ik heb hier vier ballen, een voetbal, basketbal, hockeybal en een handbal. Elke keer als ik een getal noem moet dat aantal van de bank het veld in rennen, en dan gooi ik één van deze ballen het veld in. De bal die ik gooi is de sport die je gaat spellen voor twee minuten. Als er in die twee minuten wordt gescoord heb je een punt, is dat niet het geval gaan we door met de volgende. Nog vragen?" verteld Porter en kijkt de lange slinger met leerlingen langs die op de gele lijn zitten. "Oké, dan gaan we teams maken. Iedereen kies een maatje die ongeveer even lang is als jij."
Iedereen staat op en loopt naar iemand toe. Zelf ga ik bij Nick staan. Hij is waarschijnlijk nog wel een paar centimeter kleiner dan ik maar dat maakt even niet uit. Ik kijk de groep rond en zie dat heel wat mensen het moeilijk hebben met maten.

Eindelijk heeft iedereen een partner en begint meneer Porter lintjes uit te delen. Ook ik krijg een geel lintje om mijn nek gegooid. "Iedereen met een lintje mag op de linker bank gaan zitten en iedereen zonder op de rechter." Ik loop naar de linker bank waar Jake ook is. We geven elkaar een high-five en gaan dan zitten. "Iedereen klaar?" vraagt Porter en als iedereen 'ja' roept gooit hij een voetbal in het veld. "Vijf!" roept hij erachteraan en de voorste vijf personen op de banken rennen naar de bal toe.

Terwijl weer een kleine groep sportief bezig is met het spel kijk ik toe tot ik aan de beurt ben. "Vier!" wordt er hard geroepen en zo snel ik kan ren ik richting de basketbal die in het veld wordt gegooid. Ik grijp de bal en gooi hem snel naar Jake die naar voren is gerend. Ik kijk toe hoe hij hem vangt en zich omdraait naar het net waar de bal in moet. Hij doet zijn armen omhoog maar trekt plotseling zijn armen naar zijn lichaam. De bal valt op de grond en wordt gepakt door het andere team. Zo snel ik kan ren ik naar Jake als ik zijn gezicht zie die in pijn is getrokken. "Gaat het?" vraag ik en dan wordt er luid gejuicht omdat het andere team gescoord heeft. Jake knikt terwijl hij op zijn onderlip bijt. "Kan je nog verder?" vraag ik. "Ja." antwoord hij en loopt terug naar de bank. Ook ik ga erop zitten.

De gymles is afgelopen en we zitten nu bij engels. Ik blijf maar denken aan Jake. Aan al die pijnlijke blauwe plekken op zijn lichaam. Wie heeft hem dat aangedaan? Had ik gisteren dan toch met hem mee naar huis moeten gaan? Hebben mensen op straat hem aangevallen? "Alex, kan jij de zin afmaken?" vraagt mevrouw Groves. Ik scan even de zin op het bord. "There isn't any." antwoord ik. Is dat nou zo moeilijk. "Goed zo." zegt Groves en gaat verder met de volgende vragen. "Jake?" fluister ik. "Jake." En dan draait hij zich naar me om. "Wat?" "Kan je vanmiddag afspreken?" vraag ik. Hij schud zijn hoofd. "Nicole gaat al met me mee." zegt hij. "Oké."

Die middag na school kijk ik toe hoe Jake en Nicole samen het schoolplein affietsen en ik zelf nog in de fietsenstalling sta. Pas als ik ze niet meer zie stap ik op mijn fiets en fiets ik ook weg. Ik fiets nooit met iemand omdat bijna iedereen de andere kant op fietst. Het is niet zo erg want ik woon zo ongeveer 5 minuten van de school vandaan.

Ik ben al snel thuis en zet mijn fiets in de schuur. Als ik de voordeur open schrik ik van mijn moeder die in de gang staat. Haar gezicht ziet er niet zo blij uit. "Ik dacht dat jij gisteren op je kamer huiswerk aan het maken was maar je was op een feest?" Ik geef haar een vragende blik. "Ik zag het op Jake's Snapchat." zegt ze. "Jake's Snapchat? Wat doe jij met Jake's Snapchat?" "Ik wil dat je de komende week elke dag na school meteen naar huis komt, je mag mensen meenemen maar niet meer dan één." zegt ze streng. "Mam?" zeg ik maar verbaasd ben ik niet.

Negen jaar geleden had ik een broer, hij was omgekomen in een motor ongeluk, daarom is mijn moeder enorm bezorgd om haar enige zoon kwijt te raken. "Geen gemaar." zegt ze en loopt dan terug de huiskamer in. Zelf loop ik naar mijn kamer.

Als ik op mijn kamer ben begin ik meteen aan mijn huiswerk. Ik stop pas als mijn beltoon de kamer vult. Snel pak ik hem op en zie dat het Jake is. Ik neem op en hou hem dan bij mijn oor. "Hey." zeg ik. "Hé." zegt hij terug. "Ligt mijn oplader-" zegt hij maar stopt dan met praten. "Wacht heel even Nicole." hoor ik hem heel zacht fluisteren en dan wordt zijn stem weer harder. "Zijn jullie?" vraag ik. "Ligt mijn oplader nog bij jou?" vraagt hij, mijn vraag negerend wat voor mij genoeg betekend. "Nee, misschien heb je hem bij Matt laten liggen." zeg ik een beetje ongemakkelijk. Als ze aan het doen zijn wat ik denk dat ze doen hoef ik daar geen deel van uit te maken over de telefoon. "Ik zal het even vragen, thanks." zegt hij en hangt dan op. Ik zet mijn muziek harder zodat ik me daar op kan focussen en ga verder met mijn wiskunde huiswerk.