it's just a Night ✔

030

Jake's p.o.v.

Met gesloten ogen lig ik op Ace's borstkas terwijl hij met mijn haar speelt. Voor mijn gevoel liggen we al een paar uur zo, maar als ik op de klok kijk is het nog niet eens een half uur. Ik geef hem een korte kus. Wanneer onze lippen weer van elkaar komen kijk ik hem glimlachend aan en hij terug. Hij is zo ontzettend mooi. Ik had me geen wereld zonder hem kunnen voorstellen.

Plotseling gaan mijn gedachtes naar Alex en hoe graag ik hem dit wil vertellen. Bij iedereen zou ik bang zijn om te vertellen dat ik verlieft ben op een jongen maar bij Alex niet. Ik zou zelfs misschien trots zijn. "Hey." Zegt Ace zacht en legt zijn hand op mijn wang. "Alles oké?" Ik schud zachtjes mijn hoofd. "Nee." Fluister ik en probeer mijn stem normaal te houden en niet te verdrietig. "Is het Alex?" Ik kijk hem verbaasd aan. Kan hij mijn gedachtes lezen? "Hoe weet je dat?" Vraag ik. Ace haalt zijn schouders op. "Gewoon een gokje." Hij wrijft met zijn duim zachtjes over mijn wang. "Praat met hem." "Hij wil niks meer met me te maken hebben." Zeg ik somber.

"Ik heb wel een ideetje." Zegt hij en gaat rechtop zitten waardoor ook ik omhoog kom. Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak en begint er geconcentreerd dingen op te doen. Ik draai mijn hoofd naar zijn telefoon en kijk mee. Hij zet zijn nummer op anoniem en kijkt me dan aan. "Waar wil je hem ontmoeten?" Vraagt hij. "Ontmoeten?" Vraag ik verward. "Zeg een plek." "Het oude skatepark?" Verzin ik. Toen we klein waren kwamen we daar altijd.

Ik (anoniem) : Hey, ontmoet me morgen om half vier bij het oude skatepark.

Ik kijk vragend naar Ace. "Hij gaat nooit komen." Zeg ik. "Dat kan je alleen weten als je gaat." Ik bijt op mijn lip en knik dan. "Oké, ik zal gaan." En dan leg ik mijn hoofd weer op Ace's borst en zo brengen we de nacht door.

***

Na twintig minuten fietsen kom ik aan in het skatepark. Alex is er nog niet zo te zien. Ik zet mijn fiets in het rek en loop naar de halfpipe. Ik klim maar boven en ga erop zitten. Vanaf hier heb ik zicht op het hele park en wacht tot Alex komt. Als hij überhaupt komt.

Ik kijk op mijn horloge die aangeeft dat het drie voor half vier is. Wanneer ik weer op kijk zie ik Alex. Hij stopt bij de fietsenrekken en loopt daarna het skatepark op. Hij kijkt om zich heen tot we oogcontact maken. Zijn mond zakt een stukje open. "Ik had kunnen weten dat jij het was." Zegt hij en draait zich meteen weer om. Snel glij ik van de halfpipe af en ren naar hem toe. Ik grijp zijn schouder en draai hem naar me om. "Praat met me alsjeblieft." Smeek ik hem. Hij slaat mijn hand van hem af en kruist daarna zijn armen over elkaar. "Je hebt vijf minuten." "Ik heb langer nodig dan dat."  Alex loopt zuchtend langs me heen. "Oké, kom mee." Zegt hij. Hij klimt de halfpipe op en gaat erop zitten. Ik volg zijn voorbeeld en iets later zitten we naast elkaar op dat ding.

"Wat heb je me te vertellen?" Vraagt Alex, starend voor zich uit. "Ik uhm.. heel veel." Antwoord ik. "Als eerste moet ik je vertellen dat de arrestatie nooit terecht was. Ik weet dat je er niks meer over wil horen maar ik wil dat je het weet." Even stop ik en slik ik de brok in mijn keel weg. "Mensen hebben drugs in mijn armen geduwd en toen kwam de politie-" Plotseling kapt Alex me af. "Ik weet het." Zegt hij. Ik kijk hem vragend aan en hij draait dan ook zijn hoofd richting de mijne. "Mathias en Nick blijven me achtervolgen en zeggen dat ik het met je goed moet maken, ondertussen weet ik ook het hele verhaal."

"W-waarom wil je dan niks meer met me te maken hebben?" Vraag ik zacht. "Het mag niet van mijn moeder." Alex slaat zijn ogen neer en begint een beetje nerveus het touwtje van zijn winterjas om zijn vinger te wikkelen. "Ze heeft het me verboden." Ik zucht diep uit en sla dan ook mijn ogen neer. "Ik snap het wel." Zeg ik. "Ik zou ook niet met mij willen zijn." "Ik wilde het eerst niet maar ik kon niet anders. Je weet hoe mijn moeder is." Zegt Alex. "Het is al goed, jij hebt niks fout gedaan. Ik woon trouwens ook al een paar weken niet meer thuis." "Je wat?"

"Ik uhm.. woon bij Ace." Waarschijnlijk heb ik nog nooit zo'n vragende blik van iemand gekregen dan dat Alex me nu geeft. Het lijkt wel of zijn ogen elk moment uit zijn hoofd kunnen vallen. "Ace uit ons voetbalteam?" Vraagt hij. "Die klootzak?" "Hij is geen klootzak." Verdedig ik hem. "Ben je vergeten wat hij Matt heeft aangedaan?" "Natuurlijk niet maar-" Zeg ik maar ik ben bang dat ik Alex niet kan ompraten. Eerst wilde ik het hem zo graag vertellen maar nu voelt het niet goed. "Maar?" Vraagt hij. "Hij is anders als je alleen met hem bent." "Dat heet 'nep zijn'. Als je alleen met zulke personen bent doen ze super aardig en later laten ze je vallen." Meteen ben ik stil.

"Je bent verlieft op hem." Zegt Alex plotseling. "Je bent verlieft op hem." Zegt hij dit keer zachter. "Ik wil het niet." Zeg ik zacht. "Maar je bent verlieft op hem." "Ik ben verlieft op hem." Terwijl ik naar mijn handen staar die op mijn schoot liggen voel ik Alex' ogen in mijn gezicht branden. Opeens slaat hij een arm om me heen wat ik nooit had verwacht. Hij trekt me dicht naar zich toe en slaat dan ook zijn andere arm om me heen. Ook ik grijp me aan hem vast. "Het is oké." Stelt hij me gerust. Opeens valt er een traan uit mijn oog. Waarom is alles opeens zo emotioneel? "Als je maar voorzichtig met hem doet." Zegt hij. Ik wurm me uit zijn armen en kijk hem met natte ogen aan. Een zwak glimlachje staat op mijn gezicht.

"Bedankt dat je kwam." Zeg ik. "Het was niet dat ik wist dat jij het was." Zegt hij grinnikend. Ook ik kan een lachje niet onderdrukken. Ik wrijf even in mijn ogen om alle overige tranen weg te vegen. "Is het.. oké tussen ons?" Vraag ik voorzichtig. Alex knikt. "Het was stom van me om je zomaar te laten vallen." Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik omhels hem opnieuw. "Vertel me nu alles over Ace en het 'wonen' bij hem want ik snap er helemaal niets van."