it's just a Night ✔

Epiloog

Ace's p.o.v.

"Hallo allemaal." Zegt de moeder van Jake. Ik heb haar in mijn hele leven maar één keer gezien en dat was de dag dat Jake in mijn armen lag nadat ik de politie had gebeld. Het valt stil in de zaal. "Een week geleden hebben we een geweldige jongen verloren. Voor vele een vriend, een familielid en voor mij een zoon. Maar onze Jake Foster is niet alleen. Hij zal nooit alleen zijn." Ik zie dat ze het erg moeilijk krijgt en slikt. "Als er iemand nog iets wil zeggen, dit is je moment." En dan loopt ze terug naar haar stoel. Ik kijk om me heen of er iemand opstaat maar iedereen blijft nog stil dus besluit ik dat dit mijn moment is. Ik sta op en kijk dan zenuwachtig de zaal door.

"Ik uhm.." Begin ik maar stop weer meteen omdat ik niet zo goed weet waar ik moet beginnen. "Ik ken Jake nu een paar weken, daarvoor was hij vrijwel een onbekende voor me. Ik wist wie hij was maar dat was het eigenlijk wel." Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken maar het mislukt keer op keer. Zacht bijt ik even op mijn onderlip en kijk de grote zaal met mensen rond. De meeste van de mensen zijn familie of vrienden die ik allemaal niet eens ontmoet heb.

"Jake was een zelfverzekerde jongen, hij was grappig en praatte ongelofelijk veel." Vertel ik en een heel klein glimlachje komt op mijn gezicht als ik aan zijn lieve, vrolijke glimlach denk. "Maar hij had ook een onzekere kant. Een kant die hij aan eigenlijk niemand liet zien, omdat hij geen medelijden wilde, hij wilde niet zielig worden gevonden." Ik draai me om naar de kist en meteen vullen mijn ogen zich met nog meer tranen dan er al in zaten.

"Ik had er meer voor je moeten zijn. Ik had naar je moeten luisteren. Ik had je niet weg moeten duwen. Het spijt me zo erg." Dit is het moment dat alle tranen eruit rollen. "Ik hou van je." Ik neem even een pauze en draai me terug naar de mensen. Mijn ogen zijn naar het houten plankje gericht die voor me staat. Ik denk dat hij bedoelt is voor mensen om hun brief met woorden die ze nog willen zeggen als afscheid en die daar neer te leggen maar dat heb ik niet. Ik heb het dagen geprobeerd maar ik kreeg niks op papier. Met tranen in mijn ogen en op mijn wangen kijk ik op naar alle mensen die nu ondertussen ook aan het huilen zijn.

"Maar ik ben te laat. Ik heb het verpest omdat ik het allemaal niet wilde toegeven en je elke keer weg heb geduwd, keer op keer en daarom is het laatste wat ik tegen hem heb gezegd in persoon: 'Ga dan, ik wens je het beste." Ik zie in mijn ooghoek Mathias opstaan en naar me toe lopen. Hij slaat een arm om me heen en wil me mee terug nemen naar mijn stoel maar ik hou hem tegen.

"Je zei dat ik dat niet moest zeggen omdat ik het beste was in je leven en toen liep je weg. Ik had je tegen moeten houden, naar je moeten luisteren en je helpen." "Kom mee." Fluistert Mathias. "Je doet jezelf teveel pijn." Ik knik en loop dan met hem mee naar mijn stoel. Ik zou nog uren over Jake kunnen praten. Vanaf zijn mooie blauwe ogen tot zijn ongelofelijk slechte grappen. Ik laat me tussen Alex en Mathias op mijn stoel vallen en kijk toe hoe de volgende persoon naar voren komt.

Ondertussen legt Alex zijn hand op mijn schouder en ik kijk meteen naar hem om. "Goed gedaan." Zegt hij. De dagen nadat Jake weg was heb ik veel doorgebracht alleen maar ook met zijn vrienden. Ze hebben me er meteen bij betrokken en het voelde alsof we al jaren vrienden waren. Het zijn echt hele speciale mensen. Ze vergaven me meteen en accepteren iedereen. Als ik het had geweten zou ik mijn hele schoolleven over hebben gedaan en ze meteen een kans gegeven.

***

Het is alweer middag en de begrafenis is net voorbij. Samen met een paar anderen zit ik in één van de zwarte auto's die ons naar huis brengen. Ik pak een klein opgevouwen papiertje uit mijn broekzak en vouw hem open. "Wat is het?" Vraagt Alex die naast me zit. "Ik zie je er elke dag minimaal tien keer naar staren." "Het is een briefje van Jake.." Zeg ik zacht. "Mag ik het lezen?" Vraagt hij voorzichtig. Ik knik en draai hem een beetje zijn kant op en lees het zelf ook nog een keer.

En daar in al mijn chaos, was jij.

Alex kijkt naar me op met natte ogen. Zelf laat ik ook weer een traan over mijn wang glijden. "Hij hielt zo veel van je." Zegt hij zacht. Langzaam knik ik. "En ik van hem."