it's just a Night ✔

033

Ace's p.o.v.

"Goed gedaan jongens." Zegt de trainer. Het hele team loopt terug naar de kleedkamer waar we ons gaan omkleden. Uitgeput leg ik mijn hoofd tegen de de muur en maak mijn bezwete gezicht droog met een handdoek. "Weet iemand waar Jake is?" Vraagt Alex plotseling. Meteen zit ik rechtop en luister ik geconcentreerd mee met het gesprek. "Hij mist nooit een training." Vult Jay aan. "Hij is bij mij geweest maar sinds toen heb ik hem niet meer gezien." "Hij kan toch gewoon ziek zijn?" Mengt Tim zich in het gesprek. "Niks bijzonders."

"Ik zie je morgen." Zeg ik tegen Jack als we allebei de anderen kant op lopen bij de uitgang van de voetbalclub. Terwijl ik op mijn motor stap vraag ik me af waar Jake was. Hij mist nooit een training, dat is een feit. Zelfs als hij ziek is en niet naar school gaat komt hij die avond wel naar voetbal. Toen hij bij me weg ging, ging hij naar het huis van Mathias. Dat zei Mathias net. Maar toen hij daar weg ging, waar ging hij heen? Naar zijn huis? Snel start ik de motor en rij naar huis.

Als ik thuis aan kom ligt er een onbekende fiets op de stoep. Heeft Jake een vriend meegenomen? Waarom zou hij dat doen? We hadden afgesproken niemand mee te nemen naar mijn huis omdat we allebei niet willen dat mensen weten dat hij hier logeert. Maar als hij iemand mee heeft genomen dan hoeft hij nog zijn fiets niet zo midden op de oprit neer te gooien. Ik loop naar de deur en zie dat hij op een kiertje staat. Mijn hart begint nerveus te kloppen. "Jake?" Roep ik door het huis maar niemand geeft antwoord. Verder is alles nog normaal dus het kunnen geen inbrekers zijn, toch? Ik loop het huis in en kijk om me heen. Wanneer ik de kamer binnen loop zie ik nog niemand.

"Jake?" Roep ik nog eens maar nog steeds geen antwoord. Ik loop terug de gang in waar zijn schooltas nog staat op precies dezelfde plek als vanmiddag. Ik loop de trap op naar boven waar ik alle kamers begin te checken. Als eerste duw ik de badkamer deur open maar daar is hij niet. Zijn telefoon daarentegen ligt nog op precies dezelfde plek op de badrand. Vervolgens ga ik de kamers in de gang af. Hij moet thuis zijn want anders was de deur niet open. Het kunnen mijn ouders niet zijn want die zitten samen een maand in Afrika voor hun werk.

!Warning! ( heftige zelfbeschadiging )

Ik klop op de deur van de logeerkamer maar krijg geen antwoord. "Jake?" Vraag ik voor de derde keer. Ik open de deur en schrik als ik Jake op zijn bed zie liggen. "J-Jake?" Zeg ik zacht. Ik ren naar hem toe en mijn hart gaat tekeer. "Jake!" Roep ik hard en de tranen beginnen over mijn gezicht te stromen. In paniek kijk ik om me heen. Mijn ogen vallen op het pillen doosje dat naast Jake op zijn bed ligt en dan terug naar zijn gezicht. Zijn gezicht is lijk bleek en er zit geen enkel leven meer in zijn lichaam. Met mijn handen pak ik zijn hoofd vast en probeer normaal na te denken.

Ik weet ineens niet hoe snel ik mijn telefoon uit mijn zak moet halen en de politie moet bellen. "Noodgeval, 112." Is er aan de andere kant van de lijn te horen. "Help me, mijn vriend is dood!" Roep ik hard snikkend. "Wat is je naam?" Vraagt de vrouw aan de telefoon. "Ace." Zeg ik in paniek. "Ace Corbin." "Wat bedoel je met 'je vriend is dood?" "Hij heeft zelfmoord gepleegd." Zeg ik en laat mijn hoofd op Jake's borst vallen.

"Hoe heeft hij het gedaan?" Vraagt ze daarna. "I-ik denk slaappillen." "Oké, ben je alleen thuis?" "Ja.." "Heb je hem net gevonden?" "Ja.." Meer krijg ik mijn mond niet uit. "Blijf met me aan de telefoon oké? We hebben iemand die kant op gestuurd." "Schiet op, alsjeblieft." Ik laat de telefoon op de grond vallen en hou Jake in mijn armen. "Kom terug, alsjeblieft." Zeg ik huilend met mijn voorhoofd tegen die van hem. "Ik heb je nodig."