Το χρώμα του θανάτου

16

Τελικά δεν άντεξε και της τηλεφώνησε λίγα λεπτά αργότερα, λέγοντας στον εαυτό του πως ήταν μόνο εξαιτίας της πείνας που το έκανε αυτό. Ευτυχώς δεν άργησε καθόλου να απαντήσει.

-Γουίλιαμ, όλα καλά; συμβαίνει τίποτα;

-Τίποτα απολύτως. Μόλις μίλησα με τη Μέρεντιθ τζόουνς.

-και; Σε βοήθησε;

-Πολύ, όπως ακριβώς το περίμενα πως θα γινόταν. Άκου, πού είσαι τώρα; Θέλω να πω, θα αργήσεις να γυρίσεις;

-εδώ είμαι.

-Πώς;

-Θέλω να πω, μόλις έφτασα. Κλείσε για να μπορέσω να παρκάρω και σε δυο λεπτά θα είμαι εκεί.

Έκλεισε χωρίς να της πει τίποτα.

Μπήκε στο γραφείο δυο λεπτά αργότερα όπως ακριβώς του είχε πει. Είδε με ανακούφιση πως κρατούσε τη σακούλα με το καθιερωμένο πια φαγητό τους αλλά όχι μόνο. Στα χέρια της είχε ακόμη κι έναν φάκελο τον οποίο μάλιστα και του έδωσε πρώτα.

-Τι είναι αυτό;

-Η πιο πρόσφατη συνέντευξη του καθηγητή. Σκέφτηκα πως θα ήθελες ίσως να της ρίξεις μια ματιά κι εσύ.

-μα πόσες έχει δώσει πια;

-αρκετές. Είναι καλός στη δουλειά του, ορίστε και το φαγητό σου.

Άφησε δίπλα του το σάντουιτς και τα τσιπς.

-Ναι καλά... έτσι όπως τα κατάφερες πάλι δε θα προλάβω να φάω.

-Πώς όχι; Έλα, ξεκίνα, δε νομίζω να βρεις το δολοφόνο της καημένης της κοπέλας μέσα σε αυτά τα χαρτιά. Αλήθεια, τι σου είπε η Μέρεντιθ;

Ο γουίλιαμ άρχισε να τρώει ενώ την ίδια στιγμή της είπε με λίγα λόγια αυτά που είχε ακούσει από τη Μέρεντιθ.

Όσο τον άκουγε η λόρι κουνούσε το κεφάλι σαν σε συμφωνία αλλά όταν τελείωσε έπειτα από λίγο την είδε να μισοχαμογελάει πριν μιλήσει.

-όλα αυτά εμένα μου φαίνονται άχρηστα για να είμαι ειλικρινής. Αλλά βέβαια γι'αυτό δεν είμαι εγώ αστυνομικός.

Αυτή τη φορά γέλασε κι εκείνος μαζί της αν και κάπως συγκρατημένα.

-Όλα τα στοιχεία είναι χρήσιμα, ποτέ δεν ξέρεις ποιο έρχεται πρώτο απλά. Και τώρα που το θυμήθηκα...

-πες μου.

-είναι δυο πραγματάκια που θέλω να κάνεις μετά το φαγητό.