Το χρώμα του θανάτου

19

Ο γλυκός καταπραυντικός ήχος μιας σονάτας για βιολί και πιάνο γέμισε το χώρο κι ο γουίλιαμ έκλεισε τα μάτια του για λίγο κι έκρυψε το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του. Αυτή η εικόνα που σχηματιζόταν στο νου του δεν του άρεσε καθόλου. Τον γέμιζε αποστροφή και φρίκη. Έπρεπε να βρει αυτή τη γυναίκα το συντομότερο δυνατό, έπρεπε να κάνει μερικά τηλεφωνήματα αμέσως, αμέσως... Αναστέναξε κι ανασηκώθηκε. Χαμήλωσε τη μουσική κι έπιασε το τηλέφωνο. Η πρώτη κλήση ήταν στη λόρι. Του απάντησε σχεδόν αμέσως.

-θες να με ρωτήσεις αν έχω κανένα νέο για τη Τζέιν, σωστά;

-Πολύ σωστά.

-όχι δυστυχώς. Μου απάντησαν κάποια στιγμή από το σπίτι της αλλά εκείνη που μίλησα ήταν η κοπέλα που καθάριζε.

-Και τι σου είπε;

-μόνο πως η τζέιν της είπε πως δε θα τη χρειαζόταν για το σαββατοκύριακο.

-μάλιστα. Πώς ακουγόταν;

-Αδιάφορη, κουρασμένη και βιαστική. Τώρα θα σου το έλεγα, δεν πάνε δέκα λεπτά που της μίλησα. Εσύ; Πώς τα πήγες με τον καημένο τον πατέρα της;

-τον λυπήθηκα αλλά με βοήθησε τόσο που δεν το λογάριαζε.

-Σοβαρά;

-ναι.

-Και υποψιάζεσαι αυτή τη γυναίκα;

-Δυστυχώς κάτι δε μου αρέσει καθόλου. Αυτό που πρέπει να μάθω είναι αν γνώριζε πως ο καθηγητής είχε σχέση με τη σαμάνθα...

-Μισό λεπτό, Τη την ένοιαζε αυτή αν ήταν μαζί της;

-την ένοιαζε και πολύ μάλιστα επειδή είμαι σχεδόν σίγουρος πως τον αγαπούσε. Δεν ξέρω αν είχαν κάτι οι δυο τους στο παρελθόν αλλά αν είχαν τότε η γυναίκα αυτή είναι παραπάνω από ύποπτη για τη δολοφονία, αν και πρέπει να μάθω πολλά ακόμη για να μιλήσω με σιγουριά. Γεγονός είναι πάντως πως πρέπει να βρεθεί άμεσα. Γι'αυτό θα σε κλείσω τώρα για να μιλήσω με τα παιδιά. Πρέπει να τη βρούμε. Ξέρεις αν είχε κανένα εξοχικό;

-όχι από όσο γνωρίζω. Μόνο το σπίτι της εδώ.

-Ωραία ευχαριστώ.

-Εντάξει μόνο κάτι τελευταίο, σε έψαχνε η ρόμπιν.

-Το ξέρω, είδα το μήνυμα πριν που μιλούσα με τον Πάρκερ αλλά φυσικά δεν πρόλαβα να απαντήσω. Τώρα θα δω τι θέλει. Δεν ξέρεις εσύ, ξέρεις;

-όχι, δεν έχω ιδέα και δε μπορώ να σκεφθώ τίποτα.

-Καλώς. Σε αφήνω για την ώρα και θα τα ξαναπούμε.