Ako nalang [Book 1]

Chapter 12.5 CaRish Side Story part 1

(a/n:  yieeee kinikilig ako kina Trish at Carlo… sumesegwey lang si author. Kasi di ako makapaniwala sa nasulat ko anlayo sa buhay ko. Haha! ^____^v )

Friendship is the hardest thing in the world to explain.

It’s not something you learn in school.

But if you haven’t learned the meaning of friendship,

You really haven’t learned anything.

Trish’s POV:

It’s been 1 month since the accident. F**k na mga pulis at imbestigador na yan ang bagal kumilos!! Kung ako sila hindi ako titigil. Lagi nalang nila sinasabi na patay na bes ko! Noooooo! Tangna hindi ako maniniwala hanggat di ko nakikita ang katawan nya.

Ngayon nga ay pupunta muna ako sa police station para makibalita sa imbestigasyon nila.

Police station

“Goodmorning sir, makikibalita lang po.”

“….”

Ay bat ba ang tahimik ni sir. Ayaw ko sa lahat yung babati ka tapos biglang tatahamik na parang nakakakita ng kung ano.

“Sir baket po? Ako po si Trish Roperez kaibigan po nung nawawalang si Jasmine Santos. May balita na po ba?” kapagkuwang sabi ko.

“A-ah… k-kasi…. nahanap na po….y-yung bangkay ni Ms. S-santos…”

O______________O   Hindi to totoo jinojoke nyo lang ako. Si sir galing magJOKE haha diba?

“Sir joke time ba ngayon? Haha h-hindi….n-naman…d-diba?”

“Ma’am alam ko po mahirap tanggapin. Pero nalaman po namin na nagsinungaling po yung suspek at napag alaman po namin na pagkatapos po nung nabangga si Ms. Santos po ay inilagay po sya sa kotse. Hindi nya sinabi na may kasamahan sya. At kahapon po ay pinasabog nya ang kotseng ginamit nung suspek kasama ang katawan ni Jasmine at itinapon sa bangn. May witness pong magpapatunay.”

“n-no…..b-bakit… *sob* “    Hindi to maaari!!     TT^TT

“Condolence ma’am….bukas po ay dadalhin na po sa funeral yung sunog na bangkay.”

Baket ba kaakibat ng saya ang lungkot. Hindi ko na kinaya, kaya minabuti ko ng umalis sa istasyon.

Anlabo…baka umiiyak ako. Baket ba! Luha wag ka ngang lumabas! Paano yan… hindi ko kayang ibalita sa lahat to. Sa mama ni Jasmine, kay Richard, lalo na kay Lance.  TT^TT

Takbo ako ng takbo. Hindi ko alam kung baket. Basta ang alam ko kusang gumagalaw ang paa ko.  At nakarating ako sa isang bar. Sorry bes mukhang magpapakalasing ako para malimutan ka. Ayaw kong maalala na patay ka na. Hindi ko matanggap. Sa tagal ng pinagsamahan naten… *sob*

BAR

“Kuya… *sob* penge nga... alak *sob*”

“Eh mam… bawal po underage ka po…”  nakakainis. =___=”

“WALA AKONG PAKIALAM *sob* BIGYAN MO AKO *sob* MASUNTOK KITA DYAN EH!”   tapos pinakita ko sa bartender yung kamao ko.

“A-ah s-sige po… e-eto na p-po…”

“Good…”  nung nabigay na yung alak, tumagay na ako at ininom ko.

Hershey’s POV:

“Hershey, mag handa ka na. Mamayang 2pm na ang flight naten. Pupunta na tayo sa Manila.”

“Nakahanda na ako.” 

Papalabas na ako ng bahay ng makita ko yung grand piano nina Austin.  Hindi ko alam kung baket ang lungkot ko ngayon. Baka dahil sa wala akong maalala. I can’t help parang gusto kong tumugtog. Hindi ko alam kung dati ba marunong ako magpiano. Nilapitan ko ngayon yung piano, umupo at nagsimulang tumugtog.

NP:  Bella’s Lullaby (piano)

(a/n: pakinggan nyo yung music habang nagbabasa…)

Trish’s POV:

“Bes… *hiccup*  hinding-hindi kita malilimutan… *sob* sayo ko lang naramdaman na normal ako…. *hiccup* hindi mo ako iniwan… *sob* lagi kang mananatili sa puso ko.”

Kung nasan ka man bes, hangad ko kaligayahan mo. Ipaglalaban ko ang pagkamatay mo. Mananagot sakin ang may sala.