Ako nalang [Book 1]

C H A P T E R 8(Last letter of MG)

Jasmine’s POV:

Hello guys soriii kung nabitin kau sa pag uusap naming ni Mysterious Guy…. Pero buti nga nabitin kau kasi nung tumawag ako sa kanya di sya naimik ako lang ang dada ng dada. 30 mins. Akong nagsasalita pero di pa rin sya naimik kaya binababa ko na ung call. Medyo maaga akong nagising kasi excited ulit akong makatanggap ng sulat galing kay Mysterious Guy… Pero sa tingin nyo meron ulit kaya?

7:00am umalis na ako sa bahay at sumakay na ng Jeep para pumunta ng school…

SCHOOL…   -____________________-

Pagpasok ko ng school…

“Gudmorning BUDDY!” sabi ko dun sa sekyu..

“GUDMORNING DIN HIJA! Sige pumasok ka na…”

“Sige po! Ay nga pala po may nakita po ba kayong kaklase natin na may dalang flowers kahapon?”

“Ay wala!” Ngeeeek! Naturingan pang guard! TSSS di bale na nga!

“Ay sige po salamat!”

Pupunta muna ako sa locker para tingnan kung meron ulit sulat pero may isang nakakagulat akong natuklasan si MYSTERIOUS GUY nasa locker ko! Ito na ang pagkakataon kong makilala sya..

                                Ka…………..cling!

Aba nailagay nya yung sulat sa locker ko! WOW ASTIG! Iniintay ko nalang na lumingon sya dito para makilala ko na sya! BWAHAHAHAHHA EXCITED NA AKO!

Ayan na…

Lilingon na sya!

YES!!

EEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEHHH??!!

RICHARD!!!!

Si Richard si Mysterious Guy! OMG kaya pala ang lakas ng tibok ng puso ko dati…kaya pala! Pero baket inilihim pa nya? Eh nagkakagusto na din naman ako sa kanya. WHY?! Pero dapat hindi muna nya malaman na alam ko na… Baka kasi tumigil na sya sa pagbibigay ng sulat! ANG SWEET pa man din nya! NILALANGGAM pa nga ako! Tee-hee-hee! Hala papunta sya sa parte ko kaylangan kong magtago! Buti nalang katabi ko isang room na bukas! TAGO!!

O_____|   DOOR    |à  -________-

Mga 30 mins. Din ako nagtago para sure na wala na sya kaya 7:30am na nun at pumunta agad ako sa locker ko para tingnan yung sulat ni RICHARD!! Aiyeee kilig!  >////////////<

It’s really hard to hold on to the feelings that you have always held.

To treat someone as ordinary, when in fact very special.

To keep calm, though you’re obviously jealous.

To move on your own, with an empty & totally wounded heart.

To smile even in deep pain.

To let go of the person you dreamt forever with…

To accept reality of being just friends.

And to give up everything though inside, you still want to try.

PS:  “This may be the last letter but don’t forget that you’ll be always here in my heart!”

                                *Dugdug…dugdug…dugdug...dugdug…*

HAAAAA?! Baket Richard? Ano ba ang dahilan kung baket mo ako pinapakawalan? Hindi mo ba muna aalamin ang feelings ko sa iyo? Bukas tatanungin ko kung sya ang nagbibigay sa’kin ng letter at bouquet… Eh tatanungin pa! Huli na nga sa akto tapos tatanungin pa sya! Pero para sure… :|

Pupunta na ako sa music room alam nyo nanaman kung baket! 2 days nalang nadito na ang bandang “SYNTAX ERROR”  woohoo    -______________-\m/   tee-hee-hee

Author’s NOTE:

Nagtataka ba kayo kung baket ngayon puro may AUTHOR’S NOTE sa huli ng isang chapter. BAKET NGA BA?? Hindi ko alam eh! Joke! Kasi itong parte na ito para sa’kin ang pinaka excited na part baka kasi….ooops! BAWAL MUNA! Sa next chapter nyo na lang alamin kung baket EXCITED ako!