Maybe Tomorrow

11.

ရက္ေတြ လေတြ အလီလီကို ျဖတ္သန္းရင္း...
နာရီေတြ စကၠန္႔ေတြပါ ထပ္တြက္လိုက္ရင္ Jungkookပိုလို႔ပင္ရင္ေမာရသည္ ..ျပန္လာခဲ့ပါေတာ့ ကိုေလးရယ္..
ကိုေလး Seoulက တကၠသိုလ္ ဘယ္ေတာ့မွ ၿပီးမွာလဲ..ကိုေလးကို အရမ္းလြမ္းေနၿပီ...ေနေရာင္ေအာက္မွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ
Jiminရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးကို တိမ္ေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၾကည့္ေန
မိသည္..

"ဟင္..."

Jungkookေငးေနရာမွ ကုန္းရုန္းထလိုက္သည္..
သူေရွ႕တြင္ ရပ္ေနေသာ ထိုလူကို သူမသိ...ထိုလူကေတာ့ သူ႔ကို သိသည္ထင္...
ျပံဳး၍ၾကည့္ေနသည္..ေနာက္မွ..

"ကိုႀကီး... မင္းကို အိပ္ေနတယ္ထင္လို႔ မႏႈိးတာ..
ေရာက္တာၾကာၿပီ ရပ္ေစာင့္ေနတာ"

"ဗ်ာ"

Jungkook ထိုလူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္..မ်က္ႏွာ ျဖဴစုပ္စုပ္ႏွင့္ ထိုလူက jungkookကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနေလသည္...

"ညီေလး ကိုႀကီးကို မမွတ္မိဘူးထင္တယ္"

ခရီးသည္လား?? ခရီးသည္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ
ႏွင့္ ထိေတြ႕ေနရေသာ jungkookခမ်ာ ဘယ္သူ႔မွ
မမွတ္မိသည္က အျပစ္မဟုတ္..ထို႔ေၾကာင့္ jungkookေၾကာင္သာ ေငးေနမိသည္...

"ကိုႀကီး အသက္ကို ညီေလးကယ္ခဲ့တာ မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား"

"ဟာ..ဟိုအကိုလား"

ခုမွ jungkook သူ႔ေပါင္ကို ပုတ္ကာ သတိရသြား
သည္..

"ကိုႀကီး..ဒီကို ဘာလာလုပ္တာလဲ..ဘယ္သူ႔ကို
လာေတြ႕တာလဲ"

ထိုလူေျပာသလို ကိုႀကီးလို႔သာေခၚရင္း jungkookထိုလူ႔ကို ဝမ္းသာအားရ လွမ္းေမးလိုက္သည္..ထိုလူက သြားဖံုးေတြ ေပၚေအာင္ ျပံဳးျပရင္း ရယ္ေနသည္..အတန္ၾကာမွ
တစ္လံုးခ်င္း ေလးေကြးစြာ ေျပာလာသည္..

"ကိုၿကီး..ညီေလးဆီကို လာတာ"

"ဗ်ာ..."

အံ့ဩရပါလား??jungkookထိုသူကို မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖင့္ ထပ္မံေငးၾကည့္မိသည္..
ထိုသူက ေခါင္းခါကာ jungkook ပုခံုးကို ပုတ္ရင္း...

"လာဦး..မင္းကို ကိုႀကီး ေျပာစရာေတြ ရွိေသးတယ္..မင္းဘႀကီး အိမ္ထဲမွာ ေစာင့္ေနတယ္"