The Sky Above Us (THE GREY EYES SERIES 02)

Chapter 27

Tatlong bwan na simula ng manganak si Eunice. At tinutulungan ko sila ni mama. Madalas kasing wala si mama para asikasuhin ang mga tinda namin sa mga banchetto. Madalas syang tulungan ni Chris kaya pag uwi ko, saka naman sila aalis. Kami ni Eunice ang naiiiwan.

Alam ko nagtatampo na si Vince saakin. Di nya man pinapahalata pero nararamdaman ko naman iyon. Dalawang bwan nalang ay mag iisang taon na kaming magkasintahan. Gusto kong paghandaan iyon ng makabawi ako sakanya. Pero sana before pa non magkaron ako ng oras para mapagbigyan sya. Di nya na ako naihahatid paguwi dahil nag iba rin ang schedule nya, kaya naman it got worse. Puro nalang sa text at tawag kami nagkakausap madalas. Nagpupunta din sya sa bahay twice or thrice a week to spend time with me and visit my nephew.

I know he was nothing but supportive to my decisions and i was guilty about it.

"Hey, uh babe, may awarding ceremony ang company namin.. i was nominated and i really want you to come to be my date.. pwede ka ba?" He asked.

I checked my schedule and i think i can do it. Nagpaalam din ako kila mama kaya pumayag na ako. Gusto ko rin naman syang suportahan ng araw na iyon. Masaya sya at di ako tumanggi. This past few months, all i do is decline all his offers to have a vacation or just spending time with me. Pero sana maintindihan rin nya ako. pamilya ko naman ang dahilan.

Nang dumating ang araw na iyon ay nagising ako ng maaga para makapag handa. Paglabas ko ng banyo ay nagulat ako dahil sa sigaw ni mama.

"Dyusko pano na ito! Di pwedeng di ako makarating at bayad na ang mga ito!!"

"Ma ano bang nangyari?!"

"Nadulas si mama sa labas ng banyo, di sya makatayo." Sabi ni Chris.

"Naku pano na yan, ang daming deliveries nyan ma!" Sabi ni Eunice habang karga karga ang iyak ng iyak nyang anak.

Di naman kaya ito ni Chris lahat at di nya naman din alam lahat ng pagdideliveran. Bahala na!

"Sige ma, sasamahan ko si Chris."

"Wag na anak pano na yung awarding ni Vince?"

"Kakausapin ko nalang sya ma, siguro naman maiintindihan nya ako."

I called him while Chris was loading the deliveries on his car.

"Hi, are you on your way here?" My heart sank when i heard his enthusiastic voice over the phone.

"Uh.. babe.. something happened... nadulas kasi si mama sa labas ng CR namin.. ngayon walang kasama si Chris sa pagdedeliver.. bayad na kasi ito at ang dami pa.. okay lang ba kung...—"

"Ayos lang." he cut me off. I can sense his mood changing.

"Babe.. baby.. please understand.."

"Yeah, i know.. it's alright.."

"wag ka na magtampo please? Babawi ako.. promise."

"Hanggang kailan mo yan sasabihin sakin Sky?"

Matagal sya bago di nagsalita after he told me that.

"Vince.. please naman, intindihin mo naman—"

"I gotta go. It's about to start. Take care."

"Okay.. i lo-"

The line went dead.

Sumakay ako sa sasakyan ni Chris at maluha luha ako sa nangyari.

"Okay ka lang?" Tanong ni Chris habang nasa byahe kami.

"Ayos lang ako."

Am i being unfair? Am i being selfish? Or maybe it was him? Bakit di nya maintindihan na ang pamilya ko ay kailangan ako.. nagkikita at nagkakausap parin naman kami.

Sigh.

After all the deliveries, we went home and it was very late.
Nagulat ako ng may nakahintong sasakyan doon na sa tingin ko ay alam ko kung kanino.

"Sige na Chris mauna ka na." I told him when i went out of his car.

Vince was leaning on his car, nakahalukipkip ito at nakayuko. Nilapitan ko sya at hinawakan ang braso nya ngunit di parin sya tumitingin saakin.

"Hey.. babe.. gabi na ah..bakit nandito ka."

"You know I wouldn't care less about the time right?"

His voice was vindictive. It was also cold. Ice cold.

"Uh.. do you want to go inside?" I asked.

"No. Magusap tayo dito."

"Vince... alam mo naman na—"

"Tang ina naman Skylar?"

Nagulat ako sa pagmumura nya. I never heard him curse this way.

"Palagi nalang ba akong maghahabol sa tira tita mong oras? Naiintindihan ko naman diba? I completely understand why. Pero bakit ganun?"

"Vince i—"

"Stop talking will you?? I'm not yet done!"

"Ano ba sa tingin mo ako? Nandito ako palagi para sayo diba? Bakit ikaw? Isang beses lang Sky. Isa lang ang hinilin ko sayo, bakit??"

"Lahat ng pag iintindi ko, lahat ng pag aalinlangan ko pinagpaliban ko, pero bakit di mo ako magawang gawing prioridad kahit minsan?"

"May nangyari lang talaga kanina!!"

"STOP TALKING BACK!!"

Napahampas sya sa hood ng kotse nya. At napahawak naman ako sa dibdib ko.

"Hindi lang ito tungkol sa ngayon Skylar. Can't you see!? Im fucking torned! Nagtataka ako kung bakit di mo ako mapansin sa lahat ng ginagawa ko para sayo na pag minsan naman na humiling ako, ako ang pipiliin mo!! Ako naman ang piliin mo! Fuck this!"

Tumalikod sya at humarap sa sasakyan nya. Nakahawak ang dalawang kamay nya sa sasakyan nya at nakayuko.

"Im sorry..."

"Im sorry dahil.. dahil siguro.. kaya di kita mapriority dahil .. dahil di pa siguro ako handa.."

Lumingon sya. I saw his tear strained and blood shot eyes staring directly at me.

"What do you mean by that?"

"B-baka di pa ko handang.. handang ipagpaliban sila kaya..-

"I am not telling you to disregard them!! I want you to atop disregarding my feelings!! Yun lang Skylar! Bakit ba hindi mo maintindihan? Tangina boyfriend ba talaga ako sayo?!"

"Baka hindi pa ko handa dito!! Okay!? Sorry!! Kung talagang yan ang tingin mo edi sige! Bahala ka!! Alam ko kung saan ka nanggagaling dito Vince. Pero sana ako rin! Ako rin sana intindihin mo! Alam mong ang buhay ko ay ang pamilya ko simula palang! Diba?!"

"So.. kahit katiting di mo kayang magtiis para sakin?"

Di ako nakasagot.

"Ako ba hindi pamilya ang turing mo sakin?"

Humihikbi lang ako at nakayuko.

Ilan minuto kaming nanatiling ganun hanggang sa gumalaw sya.

"From now on, no one's gonna bother you."

Natigagal ako and i realized he was gonna leave. He was leaving me!

"Vince sandali, please..-"

"Stop it. If you can't sort out your priorities, then.. I'll.. i better go.."

"Vince wait!"

Pero derederecho syang sumakay at nagmaneho palayo. I sat down on the gutter and cried my heart out.. he left me..