HIRSIZ//BTS Jeon Jungkook(tamamlandı)

17.BÖLÜM

Ben neydim?ben kimdim?kime aittim?
Ben Pandamın Tavşanımıydım yoksa onun için onu hiç tanımayan bir yabancı mı?Sanırım ben Onu korumak için herşeyden vazgeçebilecek bir adamdım hatta ondan bile....
"Efendim tabiyki gitar öğretmeniyim.Bu insanları tanımıyorum!"
Mi-Cha ordan kibirli bir şekilde
"O zaman bu kıza bunu yapsam senin için birşey ifade etmez!"dedi ve Soo Yun'un karnına yumruk attı.Yerde acı içinde yatan Pandama ne kadar sarılmak istesemde hiç bir şey yapamadım ve sadece"Yazık oldu!"diyebildim bana o şekilde bakan gözlerini asla unutmayacağım,sanki beni lanetlemek ister gibi bakıyordu...
Mi-Cha yanıma geldi ve yanağımdan öpüp"Sevindim!"dedi.
Daha sonra babasının tek el hareketiyle hepsini dışarı attılar.Daha sonra Yaşlı adam"Bundan sonra gitar hocası olarak yaşa o halde!"dedi ve odasına gitti.Ben de kendi odama gittim.Canım acıyordu,hiçbir şey bizim gibi değildi hiçbir şey,bizim gibi olamazdı ki,nasıl ben ve Pandam gibi olabilirdi ki.Ben Onunla nasıl yüzleşicektim ki?Ona ne diyecektim.Sanırım hiçbir şey ve yine uzun zamandır dert arkadaşım olan tavana bakarak uykuya daldım.
Panda'nın ağzından;
Be_ben anlamıyorum...hiçbir şeyi anlamıyorum,bir aydır oradaydı ama neden?neden beni tanımıyormuş gibi yaptı,neden o kızın bana vurmasına izin verdi...Ben çok yorgun hissediyorum.Benim öğrenmem lazım Ona ulaşmam neden olduğunu anlamam lazım...
....
Sanırım 7ay oldu.Onu bir kaç kez gördüm ama hepsinde hızla uzaklaştı peşinden gittiğimde ise beni durdurdu ve yine özür dileyip peşimden gelme dedi ama bu gün Onu yine gördüm bu sefer her şeyi öğrenecektim,en azından rahat etmeliydim.Ne olduğunu bilirsem kendimle yüzleşebilirdim...
Beni görmemişti yanından O geçenki kız vardı.
Onu O kızla görünce kalbim sıkışmış gibi oldu ama O kızın yanında beni tanımıyormuş gibi yapmıştı Ondan bir şey öğrenmek istiyorsam Onunla yalnız konuşmalıydım.
...Kız masadan hızlı ve sert bir şekilde kalktı Tavşan tepkisiz bir şekilde Onun gözden uzaklaşmasını bekledi ve kafasını bu tarafa doğru çevirdi.Tabi ben hemen panik yaptım ama duvarın arkasına saklanabildim ya da öyle sandım.Tavşan bir anda önümde beliriverdi.Ben ona sanki gözlerim göz kapaklarımdan fırlayacakmış gibi bakıyordum.Yine ben tam konuşacakken eliyle ağzımı kapadı ve"Özür dilerim ama artık beni unutmalısın çünkü ben seni unutmak zorunda kaldım..."Elimi eline koyup elimi ağzımdan çektim ve"Ben anlamıyorum,be_ben hiçbir şey anlamıyorum...neden?"
Beni kolumdan tuttu ve restoranın üst katına çıkardı.Kimse yoktu beni kendiyle duvar arasına aldı ve"Emin ol istediğimden değil!"dedi.Ben hala ona bön bön bakıyordum.Bana küçük bir gülümseme bahşetti ve yine bana arkasını dönüp gitmeye çalıştı.Bu sefer Onu bırakamam,bırakmıycam!
Arkasından koştum ve sarıldım beni itmeye çalıştı,bırakmadım"Gitme!hadi birlikte eve gidelim hem daha sana okumaya söz verdiğim bir kitap var,dah_daha sana sarılmak istediğim zamanlar va...."
Yine lafımı kesmişti ama bu sefer dudaklarıyla..